कन्चनपुरको गुलरियामा एउटा सामुदायिक क्याम्पस छ- कञ्चन बहुमुखी क्याम्पस। जुन क्याम्पसमा पछिल्लो पटक १६ जनाले बीबीएसको परीक्षा दिएकामा मात्रै १ जना पास भए। मोफसलमात्र हैन, स्नातक तहमा पत्रकारितामा सबैभन्दा बढी विद्यार्थी पढाउने राजधानीकै रत्नराज्य क्याम्पसम
जगजाहेर कुरा हो- एक जमानामा माओवादीको 'प्रचण्डपथ' मुलुकको 'असी प्रतिशत भू भाग' आफ्नो कब्जामा रहेको दावी गरिरहेको थियो। वनका चराहरूले समेत चारो टिप्न, गुँड लगाउन, फुल पार्न, कोरल्न, आकासमा उड्न पनि अनुमति लिनुपर्ला जस्तो थियो। हावा, वादल, वर्षा, हिमपात आदि
शहरमा त म भन्न सक्दिन। तर गाँउको कुन आँगन होला जहाँ क्रान्तिका बुटहरुले नछोएको र कुन पिँढी होला बन्दुकका नालहरुले स्पर्श नगरेको। बिहान सुर्योदयसँगै होस् वा बेलुका सुर्यास्तसँगै कहिले घर पछाडिबाट त कहिले घर अगाडिबाट (माओवादी छापामार) आँगनमा आइपुग्थे। आफ्न
(बाह्रबीसेमा नेपाली कांग्रेसका सभापतिहरूको भेलाको तामझामको समाचार पढेपछि पुराना दिनहरू सम्झेँ। विशेषगरी २०३६ सालपछि कांग्रेसका केही कार्यक्रममा म पनि सहभागी भएको थिएँ। गाउँहरूमा आयोजना गरिने कार्यक्रममा त पराल ओछ्याएर बस्ने गरिन्थ्यो। सुत्नका लागि नेता का
नेपाल र भारतको सीमामा कतिपय स्थानमा यता हो कि उता खुट्याउन सकिँदैन। यता का पशु चर्दै उता पुग्छन्। उताका यता आउँछन्। यसैगरी घाँस दाउरा गर्नेहरू पनि अलमलिन्छन्। त्यति बेला सरकारी सुरक्षाकर्मीको कोपभाजन हुनपुग्ने अभागीको बिचल्ली हुनसक्छ। भारतीय सीमा सुरक्षा
पल्सर अवार्ड २०६८ बुधबार प्रज्ञा प्रतिष्ठानमा सम्मपन्न भयो। खेलकुद पत्रकार मञ्चले आयोजना गरेको उक्त कार्यक्रममा खेल विधाका विभिन्न खेलाडीलाई पुरस्कार वितरण गरियो। हेर्नुस् त्यही कार्यक्रमका झलकहरु। कुन कुन खेलाडीले जिते अवार्ड? हेर्नुस् : विभिन्न वि
भए त संघीय पद्धति नराम्रो होइन तर यसलाई नेपालमा त्यसै पनि नराम्रो बनाइँदैछ। कसको चालबाजीले यसो भएको हो भविष्यमा खुल्ला। तर, नेपालमा जुन तरिकाले संघीयताको व्याख्या गरिँदैछ, त्यो एकदमै खतरनाक छ। यो कसैको हितमा छैन। मूलतः नेपाल र नेपालीकै हितमा छैन। कारण- ने
हिजो प्रधान मन्त्री बाबुराम भट्टराईले राजा ज्ञानेन्द्रलाई उछिने। लोकप्रियतामा सोच्नुभएको हो भने गलत। ज्ञानेन्द्र सक्रिय रहँदा उनी जति त्रसित थिए त्योभन्दा बढी रहेछन्, बाबुराम। ज्ञानेन्द्रको सवारी हुँदा सडक अरु गाडीका लागि प्रतिवन्धित हुन्थे। बाबुरामको मुल
गत जेठ ११ गते बिहान करिब १०:३० बजेको समयमा मेरी आमा न्हीमा ल्हामु तामाङले ७२ वर्षको उमेरमा हामी सबैलाई छोडेर यो धर्तीबाट बिदा लिनुभयो। म आमाको आत्माको चीर शान्तिको कामना गर्दछु। केही महिना अघिदेखि उहाँको उपचार नेपाल मेडिकल कलेज जोरपाटीमा भइरहेको थियो। उह
मक्किएको इमेज मर्मत गर्न के गर्ने ? कसैले सुझायो र उनी तयार भए। राजनीतिमा व्यस्त बाबुराम काठमाडौंको उत्तरी कुनो झोर पुगे। प्रधान मन्त्री रहेका यी गोर्खाली गाउँले सामान्य जनताको घरमा पुगे। उनीहरुसँग बसे। त्यही भान्सामा खाए। गाउँलेसँग रातिसम्म भलाकुसारी गरे
नेपालको लोकतान्त्रिक आन्दोलनजस्तै बुझिनसक्नु छ नेपाली कांग्रेसको फुट पनि। काशीमा पढ्न बसेका बाहुन केटाहरूले औंठी र डिक्सनरी बेचेर खोलेको यो पार्टीजति सायद नेपालका कम्युनिस्ट पार्टीहरू पनि फुटेका छैनन्। जनक्रान्ति नथाल्दै डिल्लीरमण रेग्मीले सुरु गरेका पार्
बिहीबार दिउँसो पौने १२ बजेको थियो। शुभतारा स्कुलबाट सानेपा चोक पुगेकोमात्र थिएँ, चोकभरि मोटरसाइकल र मान्छेको ताँती देखियो। सोचेँ, ठूलै दुर्घटना भएछ कि!एक प्रहरीले 'रोक्नुस्, साइड लगाउनुुस्' भने। मैले मोटरसाइकल रोकेँ। उनले एक झट्कामा साँचो थुते। एक निमेष त
रेडियो नेपालको नेटवर्क नै छैन। अल इन्डिया रेडियो पनि सुनिएन। सदरमुकाम मान्मा पुग्न चार घन्टा लाग्ने सुनाउँदै थिए घरवेटी। बिहान सात बजेतिर पाकिस्तानी रेडियोको फ्रिक्वेन्सी फेला पर्यो । धेरै त बुझिएन। 'नेपाल नरेशकी कत्लेआम' यस्तै सुनियो। २०५८ जेठ २० गते बिह
शाहरुख खानको दोहोरो भूमिका भएको हिन्दी सिनेमा 'डुप्लिकेट'को एउटा दृश्य अहिले अनायासै सम्झन पुगेँ। फिल्ममा शाहरुखमा बदमास र सज्जन पात्रको भूमिकामा अभिनय गरेका छन्। मनु दादा भन्ने बदमासले आफ्नैजस्तो अनुहार भएको अर्को व्यक्ति छ भन्ने थाहा पाएपछि बब्लुलाई मार
बिहानै चिया लिएर मेरो कोठा छिर्नेबित्तिकै आमाले भन्नुभयो, ...बाबु आज त अफिस जानुपर्दैन होला नि? प्रेसको गाडीमा पनि तोडफोड गरे रे, पत्रकार पनि कुटिए रे। प्रेस पनि बन्द होला, अफिस न जा!' अकमक्क परेँ र चियाको चुस्की लगाउँदै टिभीअगाडि बसेँ। नभन्दै, सञ्चारमाध
विसं २०१९ को चैतमा बी.एस्सीको परीक्षा सकेर आफ्नो गाउँ लमजुङको दुराडाँडा जान लागेको थाहा पाएपछि काठमाडौंबाहिर कहिल्यै नगएका सहपाठी मित्र भाष्कर रिसालले पनि मसँगै पहाड जाने इच्छा गरे। दुराडाँडा पुग्न ६-७ दिनको पैदल बाटो हिड्नु पर्थ्यो। हामी त्रिशुली भएर हु
किराँत राईहरूले प्रमुख चाडका रूपमा मान्ने चाडमा उभौली (वैशाख पूर्णिमा) र उधौली (मङ्सिरे पूर्णिमा) साकेला पर्व हो। किराँतहरुको देवी र देवता सुम्निमा (पार्वती) र पारुहाङ (शिव) को उत्पतिसँगै यो चाड मानिँदै आएको छ। किराँत राईका पुर्खाहरुको भनाइ अनुसरा यो पर्
विश्व प्रेस स्वतन्त्रता दिवश मनाउन भृकुटीमण्डमा जुटिरहँदा हिजोमात्रै पत्रकार महासंघले जारी गरेको एउटा वक्तव्यले टाउको रिङ्ग्याङरह्यो। हिजै मुलुकमा एकदमै राम्रोसँग चलेको एउटा समाचार च्यानलका पत्रकारलाई तलब नदिएको ८ महिना सुरु भएछ। यो विषय पत्रकार महासंघमा
ट्राफिक प्रहरी प्रमुखज्यू, कुनै पनि ठाउँमा प्रहरी चेकिङमा पर्नु सामान्य नागरिकका लागि सामान्य कुरा हो। यस्तै भयो वैशाख १४ गते राति ८ : १५ बजे। म सानेपाबाट सामाखुसी जाँदै थिएँ, स्कुटरमा। थापाथलीमा मापसे चेकिङ रहेछ। महिला ट्राफिक प्रहरीले लाइसेन्स माग्नु
नागरिक दैनिकको क्षेत्रीय संस्करण पूर्वेली नागरिक निकाल्ने जिम्मेवारी पाएर विराटनगर झरेको करिब दुई साता बित्यो। यसबीच नयाँ वर्षदेखि प्रारम्भ भएको पूर्वेलीका ७ अंक प्रकाशित भएका छन्। छोटो समयमै पाठकहरूमाझ पत्रिकाले मायाप्रीति गाँस्दै गएको अनुभव गर्न पाउँदा
एक वर्षअघि वीरगन्ज चिनी मिलनजिक डोमबस्तीमा क्यामरा बोकेर छिर्दा निलो आँखा भएकी एक बालिकाले ध्यान खिचिन्। झुपडबस्तीमा अभावमा बाँचेकी ८ वर्षीया काजल मली विछट्टै राम्री थिइन्। गलामा पोते, निधारमा टिका, ओठमा मिठो मुस्कानसहित सुनौलो केशमा सजिएकी उनी तस्बिरमा झ
काठमाडौंमा 'गज्जब'को अभियान थालिएको छ। प्रधानमन्त्री बाबुराम भट्टराई दम्पति सडकमा कुचो लिएर निस्केकाले हो कि एउटा अन्तर्राष्ट्रिय गैरसरकारी संस्थाका नेपाली हाकिमले त अति उत्साहमा एसएमएसै गरे- मैले यति सफा काठमाडौं यसभन्दा पहिले कहिल्यै देखेको थिइन। काठमाड
मन्दिर वरिपरिको जमिन रक्ताम्ये थियो। कतै-कतै त रगतको हिलोजस्तो थियो। हुन पनि दसैंका बेला नेपालगन्जको बागेश्वरी मन्दिरमा पशुवलीका कारण रगत नटेकी जाने स्थिति हुँदैनथ्यो। झन् त्यस दिन त महाअष्टमी। बली दिन आआफ्ना पशुपक्षीका साथ आएका मानिसको लाम निकै थियो।
विरोधका लागि टायर बाल्ने र सडक थुन्नेहरू स्वाँठ हुन्। नाफाका लागि टायर बालेर जनताको स्वास्थ्य बिगार्नेहरू चाहिँ अपराधी नै हुन्। सामाखुसीबाट म्हेपी जाने बाटामा पर्ने मञ्जुश्री देवी मार्गमा पिच गर्ने ठेकदारले अलकत्रा पगाल्न टायर बालेछन्। रातभर वरपरका बासिन्
