यी पंक्तिहरू लेखुन्जेल संविधान सभाले आलोकाचो जस्तो भए पनि संविधान दिने र बिस्तारै त्यो परिष्कृत हँुदै जाने आशा पलाएको छ। आफ्नो अधिकार खोज्ने सबै पक्षले केही न केही प्राप्त गर्नेछन् भने केही असन्तुष्ट पनि भइहाल्ने छन्। नभए पो आश्चर्य? त्यस पछि के त? संघीय
विसं २०१९ को चैतमा बी.एस्सीको परीक्षा सकेर आफ्नो गाउँ लमजुङको दुराडाँडा जान लागेको थाहा पाएपछि काठमाडौंबाहिर कहिल्यै नगएका सहपाठी मित्र भाष्कर रिसालले पनि मसँगै पहाड जाने इच्छा गरे। दुराडाँडा पुग्न ६-७ दिनको पैदल बाटो हिड्नु पर्थ्यो। हामी त्रिशुली भएर हु
म १९७२ सालको अक्टोबर महिनामा दक्षिण अमेरिकामा पर्ने पाराग्वाए र ब्राजिलको सीमाको आमाजोन जंगलमा ग्वारानी आदिवासीको थातगलोमा पुगेको थिएँ। तिनको सम्पत्तिका नाममा एक सरो पकाउने र खाने भाँडा, फुसको छाप्रो, खाँबामा बाँधेको सुत्ने झोलुंगो र हतियारको नाममा वाँण र
हालै कैलालीको धनगढी पुग्दा थाहा भयो - मुलुकमा राज्य पुनर्संरचनाको छलफलकै क्रममा कैलालीवासीबीच द्वन्द्व बढेछ। अखण्ड सुदूरपश्चिमाञ्चल र अखण्ड थारुहट पक्षधरले पालैपालो चक्काजाम पनि गरेछन्। कैलालीवासीको मुख्य समस्या प्रदेशको विभाजन ठाडो वा तेर्सो कसरी गर्ने भ
विसं २०६३ सालको प्रसंग हो। जंगलबाट भर्खर बाहिर निस्केका बावुराम भट्टराईसँग भेट हुँदा मैले सोधेको थिएँ - 'डा. साब! अस्ति नेपाल टेलिभिजनमा तपाईँको अन्तर्वार्ता निकै चाख मानेर सुरुदेखि अन्तिमसर्म्म हेरेँ, मलाई लागेको कुरा भनौ?' उहाँको उत्तर थियो 'भन्नु न त!'
