खेलै खेल हो कहिले ढुङ्गा कहिले पानीको धारमा थियो!
खेलै खेल हो कहिले ढुङ्गा कहिले पानीको धारमा थियो, सपना जित्नकै लागि कुल्ची हिँड्नुपर्ने हारमा थियो।
१० पुस २०८२ बिहीबार
- अहिले चर्चामा
- #निर्वाचन
- #चुनावी चर्चा
- #NPL-2
- #सुसमाचार
विश्वमणि पोखरेलका लेखहरु :
गाउन सकून् अक्सिजनका गीत
मेरा पैतालाहरू बत्तिसपुतलीबाट नयाँबानेश्वरतिर लम्कदै गर्दा साँघुरो सडक पेटीमा वृक्षरोपण गरिएका विरूवा घरीघरी मेरो गोडालाई स्पर्श गर्दै थिए।
जीवन हिमालझैं मुस्कुराउँछन्!
जीवन हिमालझैं मुस्कुराउँछन्, भीर किन नहोस्, गुराँस झुलाउँछन्, जीवन न हो,जताततै फुल्छन्।
यस्तै भयो यसपालिको भाइटीका
मनभरिको भारी, चारैतिरको अस्तव्यस्तता र अनिश्चित भविष्यको त्रासले गर्दा यसपालिको भाइटीका भनेजस्तो कहाँ हुनु र!
शारदीय आकाशमा धुवाँको कुइरो
देश अहिले शोकको घडीमा छ। उत्सव मनाउने उत्साह छैन। डढेका भग्नावशेष पन्छाउँदै खरानीबाट उठ्नुपर्ने अवस्था छ।
यसपालिको दसैं यस्तै भयो
यसपालिको दसैंले हामीलाई धेरै कुरा सिकायो। प्राकृतिक प्रकोप र विपत्तिले हाम्रो खुसी र उमङ्गलाई एकैक्षणमा खोस्न सक्छ भन्ने कुरा बुझायो।
दसैंको सम्झनामा बाँचेका अनुहारहरू
आमाबुबाले दैलाका संघारमा पर्खिरहेको त्यो क्षणमा सेतो प्लेटमा राखिएको जमरा, रातो टिका अनि दक्षिणासँगै बाँडिने आशीर्वाद जीवनको सम्पत्ति जस्तो लाग्थ्यो।
हराएको सम्बन्ध
सम्बन्ध जोगाउन खोज्दा खोज्दै पनि एकतर्फी रूपले टाढिएको थियो। मान्छेमा विवेक अनि सद्भाव हराएपछि केही नलाग्ने रै छ।
सम्बन्धका सुगन्धित फूलहरू
मानव सम्बन्धका सिलसिलालाई एकतामा ‘उन्ने’ र ‘बुन्ने’ अनेक तरिका छन्। प्रत्येक तरिकाले आत्मीय सम्बन्धको अनेकौं आयामलाई स्पर्श गर्छ।
काँडासँगसँगै पनि फूल उम्रेको हुन्छ
काँडासँगसँगै पनि फूल उम्रेको हुन्छ, गुँरास नि हरेक भीरमै फक्रेको हुन्छ। जीवन सहज त हैन संघर्ष हो यार! खुकुरी चम्किन ढुङ्गामा घस्रेको हुन्छ।
पृथक् प्रेमकाे फूल
हरेक साँझ तिम्रो नाम लिएर रात चहार्थें तैपनि तिम्रो स्पर्श अगावै रात कट्छ।
गौरीशंकरलाल, बाँसुरीको धुन र ढोलक
वरिष्ठ छाती रोग विशेषज्ञका रूपमा आफ्नो पहिचान बनाइसकेका डाक्टरको संगीतप्रेमको ज्वाला आगोझैँ बल्दैन।
यादको मखमली स्पर्श
मेरा निबन्धहरू यादहरूको मखमली स्पर्शले सिञ्चित छ। म तिनै यादहरूको सिँचाइ पाएर अनुभूतिहरूलाई अक्षरमा अवतरण गराउन मग्न छु।
मैले हिँडेको बाटो
मैले हिँड्ने बाटो यस्तो होस्, जहाँ काँडा बिझ्दा पनि फूल टेकेझैं आनन्द मिलोस्। ठेस लाग्दा पनि खुट्टाले म्वाइँ खाएझैं मृदु स्पर्शको मिठास महसुस होस्।
कलाकार भीमप्रसाद शर्मा, कुण्डलिनी, कला र किताब
रङहरू बोल्छन्, रेखाहरू सास फेर्छन् र मौनताले आफैं संगीतको राग सुसेल्छ।