विराटनगरका मारवाडी युवा मञ्चले आयोजना गरेको होलीको रमझम मेरो लागि एउटा रोमान्चक अनुभव भइरहेको छ। रिर्पोटिङ गर्ने शिलशिलामा विराटनगर झरेको एक सातामा यहाँका उद्यमी, व्यापारी, अन्य धेरै विधा र व्यवसायका मानिसहरुसँगको कुराकानीले मलाई काठमाडौ खाल्डोको फोहोरी र
केही नेतृत्वदायी मिडियाकर्मीलाई साथ लिएपछि पछिल्लो समय नेपालमा राम्रा/नराम्रा सबैखाले गतिविधि सफल हुन थालेका छन्। ठेक्कपट्टादेखि विकासे संयन्त्र, साहित्य र कला सबैतिर फष्टाएको छ यो रोग। राजधानीमा चल्न लागेको एउटा फिल्मले जुन हलमा धेरै पैसा कमाइ हुन्छ, त्य
बबरमहलस्थित वाणिज्य विभागको पश्चिमतिरको एउटा सानो कोठाको समाचार मूल्य आजकल निक्कै बढेको छ। डायरी बोकेका पत्रकार तथा क्यामरापर्सनसहित टेलिभिजनकर्मी यो सानो कोठाबाट सुरु हुने अनुगमनको अभियानमा साक्षी बस्न लालायित छन्। एक सातायतामात्रै हेर्ने हो भने टेलिभिज
'नाइन इलेभेन'पछि अमेरिकीहरुको मनमा एउटै प्रश्न उठेको थियो- 'मुस्लिमहरु आखिर किन अमेरिकालाई यतिविधी घृणा गर्छन्?' मात्र मुस्लिम भएर, अरबी भएर वा गैरअमेरिकी भएर। ठिक दश वर्ष अघि आजकै दिन अलकायदाले न्यूयोर्कस्थित ट्वीन टावर्समा आक्रमण गरेपछि यो सोचले अमेरिकी
हिजो (भदौ २० गते) नेपाल एयरलाइन्सको विमानमा मुसा पसेको समाचारले सबैलाई तान्यो। तर महत्त्वपूर्ण के थियो भने सबै पत्रिकामा छापिएका समाचार विवरण एउटै थिएनन्। तीन अखबारमा तीन शीर्षक र तीन घटना विवरणसहित छापियो। कुन चै ठीक ? प्रश्न त सोधियो तर जवाफ मिलेन। नाग
सम्म बाटो सकिएर पहाड भर्खरै सुरु भएको थियो, घोडा चढेका बाबुराम बिस्तारै उकालिँदै थिए। हामी पैदलै पछिपछि आइरहेका थियौं। बाबु, हामीले प्रचण्डले घोडा चढेको त देखेका थियौं। उनका दुइटा बलिया घोडा थिए- एउटा खैरो, अर्को सेतो। कालो पुच्छर भएको सेतो घोडा त दन्त्यक
बुकवर्म ट्रस्टले आयोजना गरेको एनसेल नेपाल लिटरेचर फेस्टिभलको दोस्रो दिनको अन्तिम सत्र युवा लेखकमा केन्द्रित थियो। सहभागी थिए- मनु मन्जिल, राजन मुकारुङ, मनिषा गौचन र युग पाठक। बहसकर्ता झलक सुवेदी मनुप्रति जिज्ञासु भए, 'बाँकी तीनजना उपन्यासमा छिरिसके, तपाईं
प्रिय, प्रेम। आज मुर्खतापूर्ण काम गर्न गइरहेको छु। असम्भव, अप्ठ्यारो र चुनौतीपूर्ण काम। तिमीलाई थाहा छ, प्रेमबारे लेख्नु कति मुर्खतापूर्ण काम हो। यस्तो विषयबारे लेख्नु जो अलेख्यमा प्रकट हुन्छ। यस्तो विषयबारे बोल्नु जो मौनताको भाषा बोल्छ। यद्यपि मलाई लाग्य
सरकारमा बस्नेहरूको दृष्टिकोण संकुचित भएपछि राज्यको नीति गरिबमारा हुन पुग्दोरहेछ। लोडसेडिङको समयतालिका यसको एउटा उदाहरण हो। नेपाल विद्युत् प्राधिकरणले जारी प्रकाशित गरेको पछिल्लो तालिकाअनुसार काठमाडौंमा दिनको १४ घन्टा बिजुली आउँदैन। घरेलु उपभोगका लागि बिजु
राजा महेन्द्रको राज्याभिषेकमा सहभागी हुन आएका भारतीय राष्ट्रपति सर्वपल्ली राधाकृष्णन् काठमान्डु विमानस्थलमा उत्रिएर सोझै आफ्ना लागि तयार पारिएको शाही अतिथिगृहमा आराम गर्न गएनन्, बरु उनले आफ्नो सवारी शिवपुरी बाबाको आश्रमतिर अघि बढाउन निर्देशन दिए। विमानस्थ
बैंक तथा वित्तीय क्षेत्रका प्रमुखहरु (सिइओ) को तलब सीमा तोक्ने राष्ट्र बैंकको निर्देशन खोटरहित छैन। अहिलेकै रुपमा निर्देशनले निरन्तरता पाइरह्यो यसमा कुनै पुनर्विचार गरिएन भने बैकिङ क्षेत्रका 'विकृति' रोक्ने राष्ट्र बैंकको 'पवित्र उद्देश्य' पूरा होला भन्न
मंसिर लागेपछि महानगर चिसो हुन थालेको छ। अब माघ नसकिन्जेल काठमान्डुमा चिसो घट्दैन। महानगरवासीसँग यी तीन महिनाका लागि एउटै उपाय छ- चिसो सेलिब्रेट गर्ने। यसरी सेलिब्रेट गर्ने कि चिसोलाई नै गर्मी हुन थालोस्! कसरी?आ-आफ्ना तरिका हुनसक्छन् : बिहान ढिलोसम्म सिरक
'बिट्राइस एन्ड भर्जिल' पढिसकेपछि मलाई यान मार्टेलको कथा भन्ने शैलीले अचम्मित र रोमाञ्चितमात्र पारेन, उत्तिकै उद्वेलित र प्रफुल्लित पनि बनायो। आठ वर्षअघि म्यान बुकर पुरस्कार विजयी उपन्यास 'लाइफ अफ पाइ' बाट 'विस्मयकारी कथावाचक'को विशेषण पाएका मार्टेलले पछिल
काठमाडौँको फोहोरमैलालाई लिएर सार्वजनिक सञ्चार माध्यममा दैनिकजसो कुनै न कुनै समाचार, लेख, टिप्पणी आएकै हुन्छन्। तर, त्यसमा खासै सुधार देखिन्न। चाहेर वा नचाहेर वा बाध्य भएर काठमाडौँ उपत्यकाका केही मूल ठाउँ फोहोरमैलाका स्थायी केन्द्र बनेका छन्। जस्तै, प्रदर
तुवाँलोले ढाकेको काठमान्डु जति टाढा हुन्थ्यो, आकाश उति खुल्दै जान्थ्यो। भक्तपुरका केही मोड कटेर जसै पल्सर बाइकले साँगा टेक्यो, घामले काभ्रेका फाँटहरू चम्किए, पहेँलै धान अझ सुनौला देखिए। सवारी कम भएको तेर्सो बाटो पाएर दीपांकरले एक्सिलेटर कसरी चाप्यो भने प
संगीत भनेपछि हुरुक्कै हुने किशोरी उदीयमान संगीतकारसँग प्रेम गर्न पुग्छे। उसैलाई रिझाउन संगीत सिक्छे। प्रेमीको प्रेरणा मिसिएको लगन तपस्या बन्छ। उसले छिटै सिक्छे र झन् कुशल संगीतकार बन्न पुग्छे। संगीतकार प्रेमी युगलको प्रेम परिणयमा परिणत हुन्छ। सफलताका सिँढ
न्युजरुममा कुरैकुरामा मैले भनेँ, 'बिरालाले बच्चा सारेभन्दा बढ्ता मैले किताब यता र उता बोकेर हिँडेको छु।' यति सुन्नु के थियो, अक्षर पृष्ठका संयोजकले अनुभव लेखिहाल्न भने। 'म किताबको भरिया' नागरिक शनिबार (अगस्ट १४, २०१०) को अक्षर पृष्ठमा छापियो।झन्डै दुई महि
सपना हो कि विपना भनेर नछुट्टिने अर्धनिद्रामा मालश्रीको मद्धिम धुन गुन्जियो। काठमाडौंबाट झापा हिँडिरहेको यो कबाडी बसमा मालश्री कसले बजाउँथ्यो? सोचेँ- सपनै होला! धुन अलि चर्को हुँदै जाँदा बसको राम्ररी बन्द पनि नहुने सिसाको प्वालबाट छिरेको सिरेटोले मुखमा छो
'अनियमितता गरेको आरोपमा काभ्रे मालपोत प्रमुखलाई मातृका माओवादीका कार्यकर्ताले कालो मोसो दले।' केही साताअघिको यो घटना सबैजसो मूलधारे समाचार माध्यममा आयो। सोझै हेर्दा यसमा केही गल्ती छैन। तर भाषिकरूपमा हेर्दा यो वाक्यमा अनावश्यक शब्द प्रयोग भएको छ। मोसो काल
काठमाडौँमा घर भएको मध्यम परिवारकी एक्ली बुहारी। त्यतिमात्र हैन आफ्नो नातागोताकै एक्ली बुहारी। त्यसमाथी दशैको समय। सबैजना बुहारी बुहारी भनेर माया गर्छन्। घर परिवारमा होस वा घर पट्टिको नाता गोतामा, सबैजना एउटी बुहारी भन्दै खानपानको लागि भन्छन्। त्यति भनेपछ
निलो आकाश सेता बादलका बुट्टाले कति आकर्षक देखिएको छ भने हिँड्दै गरेको गल्ली काठमान्डु नै होइनजस्तो लाग्छ। घाम पारिलो बन्दैछ। साँझपख पातलो सिरेटो चल्न थालेको छ। झरीले रूपहीन देखिएको सहरको फोहोरमान्डु परिचय सोह्रश्राद्ध सुरु भएपछि बिस्तारै बदलिँदैछ। दसैं भि
बैंकको ऋण तिर्न नसकेर आत्महत्या गर्न तयार भएको किसान नत्थादाश मानिकपुरीलाई बचाउन केन्द्रिय कृषि मन्त्री सालिम किद्वाईले तत्काल एउटा कार्यक्रम ल्याउन कर्मचारीलाई दवाव दिन्छन्। नत्थालाई बचाउन सकिएन भने विपक्षिहरुले आउनै लागेको चुनावको मसला बनाउने र त्यसको अ
'हिँडेपछिको आनन्द लिन हिँड्नैपर्छ,' ऊ महर्षि भाषा बोल्छ- अनुभवलाई शब्दमा बाँध्न सकिँदैन। तिमी जे अनुभव गर्छौ, त्यही तिम्रो हो। रमण महर्षि पढिरहेको छु।उनले भनेका छन्- आफ्नो स्वभाव चिन्नुमै जीवन्तता छ, तिमीले आफ्नो स्वभाव वा भनौं, प्रकृति बिर्स्यौ भने त्यो
त्यतिखेर काठमाडौं मेडिकल कलेज जोरपाटीमा थियो। प्रसुति वार्डमा एउटी आमाले चर्को प्रसव वेदनापछि बच्चा जन्माइन्। उनको छटपटी रोकियो। नवजात शिशुको चित्कार गुन्जियो। एकछिनमा आमाका आँखा शिशुमा पुगे र तप्पतप्प आँसु खस्न थाले। खुसीका आँसु थिएनन् ती। कुनाबाट हेरिर
