प्रधान मन्त्री बाबुराम भट्टराईका पछिल्ला गतिविधि र अभिव्यक्तिमा जिद्दीपना देखिन्छ। तर, जिद्दीपना लोकतन्त्रको स्वभाव होइन। १० महिनाअघि भदौ दोस्रो साता कुर्सीमा बसेदेखि नै उनी लोकप्रियतावादी बढी, लोकवादी कम देखिएका छन्। पढालिखा छन् तर अरूलाई ‘बाल मतलव' गर्द
अंग्रेजी कथाकार डेनियल डेफोको ‘रबिन्सन क्रुसो' प्रधानमन्त्री बाबुराम भट्टराईलाई मनपर्ने कृतिमध्ये एक हो। क्रुसो समुद्री यात्राक्रममा पानीजहाज दुर्घटनामा परेर एक्लै सुनसान टापुमा पुग्छ र वर्षौंसम्म प्रकृति-जनावरसँग संघर्ष गरेर आफ्नो रक्षा गर्दै अन्ततः मानव
सम्म बाटो सकिएर पहाड भर्खरै सुरु भएको थियो, घोडा चढेका बाबुराम बिस्तारै उकालिँदै थिए। हामी पैदलै पछिपछि आइरहेका थियौं। बाबु, हामीले प्रचण्डले घोडा चढेको त देखेका थियौं। उनका दुइटा बलिया घोडा थिए- एउटा खैरो, अर्को सेतो। कालो पुच्छर भएको सेतो घोडा त दन्त्यक
प्रिय, प्रेम। आज मुर्खतापूर्ण काम गर्न गइरहेको छु। असम्भव, अप्ठ्यारो र चुनौतीपूर्ण काम। तिमीलाई थाहा छ, प्रेमबारे लेख्नु कति मुर्खतापूर्ण काम हो। यस्तो विषयबारे लेख्नु जो अलेख्यमा प्रकट हुन्छ। यस्तो विषयबारे बोल्नु जो मौनताको भाषा बोल्छ। यद्यपि मलाई लाग्य
राजा महेन्द्रको राज्याभिषेकमा सहभागी हुन आएका भारतीय राष्ट्रपति सर्वपल्ली राधाकृष्णन् काठमान्डु विमानस्थलमा उत्रिएर सोझै आफ्ना लागि तयार पारिएको शाही अतिथिगृहमा आराम गर्न गएनन्, बरु उनले आफ्नो सवारी शिवपुरी बाबाको आश्रमतिर अघि बढाउन निर्देशन दिए। विमानस्थ
विज्ञानले अहिलेसम्म मानव मस्तिष्कको भेउ पाउन सकेको छैन। त्यसैले प्रधानमन्त्री माधवकुमार नेपालको दिमागमा के चलिरहेको छ भन्ने पूरै चाल पाउन उनकी पत्नीले पनि सक्तिननर होला। अरूको त कुरै भएन। मानिसको दिमागको स्तर, गति र आयामबारे थाहा पाउन सम्भवतः उसका व्यवहार
मंसिर लागेपछि महानगर चिसो हुन थालेको छ। अब माघ नसकिन्जेल काठमान्डुमा चिसो घट्दैन। महानगरवासीसँग यी तीन महिनाका लागि एउटै उपाय छ- चिसो सेलिब्रेट गर्ने। यसरी सेलिब्रेट गर्ने कि चिसोलाई नै गर्मी हुन थालोस्! कसरी?आ-आफ्ना तरिका हुनसक्छन् : बिहान ढिलोसम्म सिरक
'बिट्राइस एन्ड भर्जिल' पढिसकेपछि मलाई यान मार्टेलको कथा भन्ने शैलीले अचम्मित र रोमाञ्चितमात्र पारेन, उत्तिकै उद्वेलित र प्रफुल्लित पनि बनायो। आठ वर्षअघि म्यान बुकर पुरस्कार विजयी उपन्यास 'लाइफ अफ पाइ' बाट 'विस्मयकारी कथावाचक'को विशेषण पाएका मार्टेलले पछिल
तुवाँलोले ढाकेको काठमान्डु जति टाढा हुन्थ्यो, आकाश उति खुल्दै जान्थ्यो। भक्तपुरका केही मोड कटेर जसै पल्सर बाइकले साँगा टेक्यो, घामले काभ्रेका फाँटहरू चम्किए, पहेँलै धान अझ सुनौला देखिए। सवारी कम भएको तेर्सो बाटो पाएर दीपांकरले एक्सिलेटर कसरी चाप्यो भने प
सोच्ने शैली र संस्कार बदलेर व्यक्तिवादी मानसिकता छोड्ने हो भने हामी एसियाकै केन्द्र बन्नसक्छौँ। माटो खोस्रिँदै जाने हो भने पहिरो जान धेरै समय लाग्ने छैन। चालीस वर्ष स्कुल पढाएर हालै अवकाश पाएका मेरा बुबा केटाकेटी छँदा हाम्रो चकचके र उद्दण्ड स्वभाव देखेर
सपना हो कि विपना भनेर नछुट्टिने अर्धनिद्रामा मालश्रीको मद्धिम धुन गुन्जियो। काठमाडौंबाट झापा हिँडिरहेको यो कबाडी बसमा मालश्री कसले बजाउँथ्यो? सोचेँ- सपनै होला! धुन अलि चर्को हुँदै जाँदा बसको राम्ररी बन्द पनि नहुने सिसाको प्वालबाट छिरेको सिरेटोले मुखमा छो
निलो आकाश सेता बादलका बुट्टाले कति आकर्षक देखिएको छ भने हिँड्दै गरेको गल्ली काठमान्डु नै होइनजस्तो लाग्छ। घाम पारिलो बन्दैछ। साँझपख पातलो सिरेटो चल्न थालेको छ। झरीले रूपहीन देखिएको सहरको फोहोरमान्डु परिचय सोह्रश्राद्ध सुरु भएपछि बिस्तारै बदलिँदैछ। दसैं भि
'हिँडेपछिको आनन्द लिन हिँड्नैपर्छ,' ऊ महर्षि भाषा बोल्छ- अनुभवलाई शब्दमा बाँध्न सकिँदैन। तिमी जे अनुभव गर्छौ, त्यही तिम्रो हो। रमण महर्षि पढिरहेको छु।उनले भनेका छन्- आफ्नो स्वभाव चिन्नुमै जीवन्तता छ, तिमीले आफ्नो स्वभाव वा भनौं, प्रकृति बिर्स्यौ भने त्यो
त्यतिखेर काठमाडौं मेडिकल कलेज जोरपाटीमा थियो। प्रसुति वार्डमा एउटी आमाले चर्को प्रसव वेदनापछि बच्चा जन्माइन्। उनको छटपटी रोकियो। नवजात शिशुको चित्कार गुन्जियो। एकछिनमा आमाका आँखा शिशुमा पुगे र तप्पतप्प आँसु खस्न थाले। खुसीका आँसु थिएनन् ती। कुनाबाट हेरिर
ग्लुकोज, फास्टिङ, ५४०। डाक्टरले थमाएको रिपोर्ट हेरेर उनी टाउकोदेखि पैतालासम्मै थरर्र काँपे। तीन दिन भएको थियो, अलि सन्चो नभएको। शरीर कमजोर भएको थियो। छटपटी बढेको थियो। मुख सुकेजस्तो हुन्थ्यो। दिनदिनैको चटारो र सधैं साँझको खानपिनले असजिलो भएको होला भन्ने ठ
