हातमुख जोर्न धौधौ हुनेसँग सुनका कुरा के गर्नु!
हातमुख जोर्न धौधौ हुनेसँग सुनका कुरा के गर्नु, संवेदनहीन अमानवीय पशुसँग गुनका कुरा के गर्नु। स्वार्थले भरिएका विवेकहीन मान्छेहरूको सामुन्ने, बन्धुबान्धव,इष्टमित्र,नातागोता खुनका कुरा के गर्नु।
हातमुख जोर्न धौधौ हुनेसँग सुनका कुरा के गर्नु, संवेदनहीन अमानवीय पशुसँग गुनका कुरा के गर्नु। स्वार्थले भरिएका विवेकहीन मान्छेहरूको सामुन्ने, बन्धुबान्धव,इष्टमित्र,नातागोता खुनका कुरा के गर्नु।
राष्ट्रिय नाचघर जमलमा निबन्धकार कुमारी लामाकाे ‘दर्ज्यु संलाप’ निबन्धसंग्रहकाे लोकार्पण भएकाे छ।
डा.कुसुमाकर शर्मा लघुकथाका कुशल विश्लेषक पनि हुन्। लघुकथाको क्षेत्रमा उनको लगाव निकै प्रशंसनीय देखिन्छ।
लघुकथाकार नवराज शर्माको लघुकथासङ्ग्रह सँझ्यालमाथि भक्तपुरमा विमर्श गरिएको छ।
वास्तवमै लेखक, साहित्यकार भनेका समाजलाई चिनाउने व्यक्तित्व हुन्। समाजमा भएका विकृति, विसङ्गति, कुप्रथाबारे लेखेर त्यसलाई सुधारोन्मुख बनाउनु उनीहरूको ध्येय हो।
कहीं न कहीं स्वार्थ बोकेर पोखिन्छ मान्छे,अनि जिन्दगीको पहाडमा ठोकिन्छ मान्छे। सारा देख्छ दुनियाँमा स्वार्थ नै झल्किएको, अस्तव्यस्त तराजुमा तब जोखिन्छ मान्छे
कल्पनाको बाढी उर्लेर डगमगाउँदा, कोमल मेरो हृदयको बाँध फुटाउँदा, स्तब्धताले गर्धन रेट्नु रेट्यो साथी, मनमा फुलेको फूल अर्कैले चुँडाउँदा।
मुस्कुराउँछ दिल कसैले रुवाउन खोजे पनि, तर्नै नसक्ने मजधारमा डुबाउन खोजे पनि। ठक्करै ठक्करले पत्थर भएको छ मन ऐले,विश्वास लाग्दैन कसैले हात दिइ उठाउन खोजे पनि।
वाङ्मय शताब्दी पुरुष सत्यमोहन जोशी बहुआयामिक व्यक्तित्व हुन् भन्ने तथ्यलाई उनकै बहुआयामिक कर्म र कृतिहरूले पुष्टि गरिसकेका छन्।
समाचार उस्तै छ गाडी झरेका, यता घाइते छन् उता छन् मरेका। दुखीको दुखेसो दिई दर्द डस्छ, सयौं झुन्डिएरै नदी छन् तरेका।
प्रत्येक साता गाउँको चोकमा केटाकेटी जम्मा पारिन्थ्यो । यी सबै नियम पूरा गर्नेले कापी कलम पाउँथे ।
सुमनले आफ्नो गजलसङ्ग्रहमा आफू बाँचेको समाज र समयलाई लेखेका छन्। कतै आफ्नै निजी अनुभूतिहरू त कतै समाजका विविध पात्रका अनुभूतिहरू आफ्नो कलमको सहायताले बोल्न लगाएका छन्।
आँधीबेहरी जस्तै आन्दोलनको भेल हुन्छ, बेलाबेला यहाँ स्याल र बाघको मेल हुन्छ। हात्ती आयो हात्ती आयो फुस्सा भने जस्तै, खाने बेला जनताका सामु कट्मेरो बेल हुन्छ!
एक्लै सुनसानमा आँसु बगाउँ कति, खिसिक्क हाँसिदिन्छु खुशी खोजेर, लिएर चिन्ता मुटु मात्र जलाउँ कति,एक्लै म रमाइदिन्छु मुसुक्क हाँसेर।
खड्काको हराएको निद्रा कवितासङ्ग्रहमा भएका कविताहरूले कतै न कतै राजनीतिक पक्ष छोएको छ।