निम्तो कार्ड

फोनको घन्टी बज्यो। अन गर्नासाथ उताबाट आवाज आयो– भीषण, मैले निम्तो कार्ड पठाएकी थिएँ । अझै आइपुग्नु भएन त । मैले तपाईँलाई पराई ठानेकी छैन क्यार ! लोग्नेस्वास्नी पो बनिरहन सकिएन त, साथी बन्न त सन्तानले छेक्दैन नि ।छिटो आउनु यहाँ कार्यक्रम सुरु हुन लाग्यो।

कला

समयान्तर

मेरी नातिनीले न एक मुठी घाँस काँटी, न कोही माग्न नै आए । यद्यपि ऊ आमा हुँदै छे । समाज भने भनिरहेको छ – समय भाँडियो । विकृति फैलिँदै गएको छ । नातिनीचाहिँ खुसी साथ भन्दै छे – मैले आमा हुन कसैलाईे शुल्क बुझाएकी छु । म जे गरूँ अरूलाई के चासो ? कम्तीमा मैले कसैको दिल त दुखाएकी छुइनँ नि ।

कला

स्वाहा

अचानक यानीमाया लल्याककलुलुक भइन् । उनले कामदेवलाई न्यानो अँगालोमा बेर्दै भनिन् – साँच्चै हो त नि, कति तड्पिइरहूँ म ! आफ्नो ज्यान आफ्नै अधिकार । कामदेवले पासोमा परेको पन्छीलाई जस्तै आफूखुसी समात्दै भने– कतिञ्जेल बाँचिन्छ र ! खाकोलाको र गरेकै काम लाग्छ । मरेर लानु के छ र ।

कला

समय

जन्मघर हुँदा इज्जतमै बसेर तरुनी भइन् । एक मुठी सुठुनीको बेलोमा नबिक्ने घरमा सह भित्र्याइन् । गर्दागर्दै बिहे भयो । जञ्जाले परिवारमा सासूससुरा र अरू सबैको तापमा बुहार्तन खेपिन् र लालाबाला हुर्काइन्।

कला

सपना

म जबर्जस्ती लुटिँदै थिएँ। अचानक झसङ्ग बिउँझिएँ । आमाले भन्दै हुनुहुन्थ्यो – नानी, तँ एउटी भकी छोरी पनि विदेश जाने भइस् अब । बरु, त्यत्रो पैसा यहीँ लगानी गरे हुँदैन थियो र।

कला

कोरोना कालमा ७ वर्षका हार्दिक न्यौपानेले लेखे चित्रकथा

उमेर सानै भए पनि उनी कोरोनाका बेला राज्यले केही नगरेको टिप्पणी गर्छन्। उनी भन्छन्, ‘यस्तो बेला राज्यले केही नै गरेन। आनन्दले घरमा बस्न दियो। त्यत्ति हो।’ उनले आफ्नो बाबासित राजाको विषयमा अन्तर्वार्ता लिन पनि भ्याए। धेरैले हेरे। निकै भाइरल पनि भयो।

कला

प्रमोसन

हवाइलो कोठामा मधुर वार्तालाप चल्दै थियो । खुलेआम मन रौसिँदै थिए । दुवै अर्धनग्न भइसकेका थिए । अचानक प्रज्ञाको मोबाइलको घन्टी बज्यो । प्रज्ञाले अनुहारको डिम्पल माथिका जोडी आँखाले चूपचाप बस्न संकेत गर्दै आदेशको भाषा बोलिन्, ‘ओ माई डार्लिङ, सुन त अफिसियल काममा म व्यस्त छु । आज म आउन्न । नानीहरूको ख्याल गर्नु है ।’

कला

फोटोकपीको दिपावली

शान्ताले गम्भीर भएर प्रतिक्रिया दिइन्, ‘मैले मेरो नगरपालिका प्रमुखको प्रमाणपत्रको फोटोकपी पठाउँदै छु । हो , त्यही फोटोकपीसित यसपालिको ऐतिहासिक दिपावली मनाउनु होला । मेरो सबैलाई हार्दिक शुभकामना !’

कला

देख्यौं नि, कस्तो हुँदो रहेछ घमण्डको पराकाष्ठा !

खुट्टाले संयम हुन अनुरोध गर्दै सम्झायो, ‘हात, वर मात्रै ठिङ्ङ उभिएको चौतारीको अवस्था कस्तो होला ! तिमी र म त वरपीपलजस्तै हौं । शिष्टाचारको अभावमा मानववस्ती अवनतिको चक्रव्यूहमा फस्दै गएको तिमीले देखेका छैनौं ! हामी दुवैको उत्तिकै भूमिका हुन्छ भन्ने कुरा स्वीकार्नुपर्छ है नत्र हाम्रो हालत पनि ।

कला

अन्तिम वाक्य

बिहानै उठ्दा हितैषको म्यासेन्जर भरिएको थियोे , ‘ ओ डार्लिङ, यतिबेला आमालाई पैसा पठाउनु नपर्ने रहेछ । दाजुले गरिहाल्छन् नि । उसको के काम छ र ! मैले पठाएको दश करोड रुपैयाँले जग्गा बैना गरिराख्नु। म आएपछि लगत्तै अपार्टमेन्ट खोल्नुपर्छ र आरामको जिन्दगी जिउनुपर्छ ।’

कला

आइ लभ यु कोरोना !

रमानन्दले भने , ‘घर बसेर के भो त !’ फायल घरमै बसेर सदर गर्नुपर्छ मैले । कोरोना पार्क बनाउने ठेकेदारले पनि हाम्रो अकाउन्टमा राम्रै रकम हालिदिएकै छ ।’ छायाँले खुसी व्यक्त गर्दै भनिन् , ‘आइ लभ यु कोरोना ! भाग्यमा श्री लेखेपछि बगरको बालुवा पनि सुन हुन्छ भनेको यही होला ।’

कला

सुविधा

धेरै वर्षपछि आमा गाउँबाट काठमाडौँ आउनुभएको थियो । हामीले सकेजति खातिरदारी गर्यौँ । तर आमाले धारा खोल्नु भयो पानी थिएन । कोठा एकदम गुम्सिएको थियो । बिजुली गइरहन्थ्यो । सडकको धूलो कोठामा आइहाल्थ्यो । कोठाबाट निस्कने ठाउँ थिएन ।आमाले रिसाएर भन्नुभयो, ‘यस्तामा त गाउँमा हामी सुँगुर पनि पाल्दैनौ ! खूब सुविधासुविधा भन्थ्यौ त । यही हो तिमीहरूको सुविधा ! हिँड् गाउँ ।

कला

रत्नपार्कको थाल

अनि उनले मेरो नाडीमा च्याप्प समाएर भनिन् , ‘दम रोगी सासूआमा र बाउबिनाको अढाई बर्से छोरी छन् घरमा । आज घरमा बच्चा निकै बिरामी छ, अलिकति पैसाको जोहो गरेर चाँडै घर फिर्नु छ । उपचार गराउनु छ । तपाई जाने हो !

कला

बिल

आमाले नरम हुँदै भन्नुभयो, ‘के गर्नु म ज्यादै हुस्सु छुु । बाबु नानी हो, सबै कुराको बिल कहाँ राख्न सकिन्छ र ! तिमीहरूलाई हुर्काउन, बढाउन, पढाउन लागेको खर्चको बिल पनि त मसँग छैन नि ।’

कला

यथार्थता

यस्तैयस्तै मीठो कुरामा रमाउँदै अन्ततले हाकिमे जीवन गुजारेका थिए । उनले आफ्नी श्रीमतीलाई भने – के गर्नु, आज आफ्नै घरका कसैले टेर्दैनन् । जिन्दगी सधैं एकनासको नहुने रैछ बूढी । पहिले परैबाट जदौ गर्नेहरू नचिनेझै गर्छन् ।

श्रीराम राई

श्रीराम राईका लेखहरु :