सपना

म जबर्जस्ती लुटिँदै थिएँ। अचानक झसङ्ग बिउँझिएँ । आमाले भन्दै हुनुहुन्थ्यो – नानी, तँ एउटी भकी छोरी पनि विदेश जाने भइस् अब । बरु, त्यत्रो पैसा यहीँ लगानी गरे हुँदैन थियो र।

कला

कोरोना कालमा ७ वर्षका हार्दिक न्यौपानेले लेखे चित्रकथा

उमेर सानै भए पनि उनी कोरोनाका बेला राज्यले केही नगरेको टिप्पणी गर्छन्। उनी भन्छन्, ‘यस्तो बेला राज्यले केही नै गरेन। आनन्दले घरमा बस्न दियो। त्यत्ति हो।’ उनले आफ्नो बाबासित राजाको विषयमा अन्तर्वार्ता लिन पनि भ्याए। धेरैले हेरे। निकै भाइरल पनि भयो।

कला

प्रमोसन

हवाइलो कोठामा मधुर वार्तालाप चल्दै थियो । खुलेआम मन रौसिँदै थिए । दुवै अर्धनग्न भइसकेका थिए । अचानक प्रज्ञाको मोबाइलको घन्टी बज्यो । प्रज्ञाले अनुहारको डिम्पल माथिका जोडी आँखाले चूपचाप बस्न संकेत गर्दै आदेशको भाषा बोलिन्, ‘ओ माई डार्लिङ, सुन त अफिसियल काममा म व्यस्त छु । आज म आउन्न । नानीहरूको ख्याल गर्नु है ।’

कला

फोटोकपीको दिपावली

शान्ताले गम्भीर भएर प्रतिक्रिया दिइन्, ‘मैले मेरो नगरपालिका प्रमुखको प्रमाणपत्रको फोटोकपी पठाउँदै छु । हो , त्यही फोटोकपीसित यसपालिको ऐतिहासिक दिपावली मनाउनु होला । मेरो सबैलाई हार्दिक शुभकामना !’

कला

देख्यौं नि, कस्तो हुँदो रहेछ घमण्डको पराकाष्ठा !

खुट्टाले संयम हुन अनुरोध गर्दै सम्झायो, ‘हात, वर मात्रै ठिङ्ङ उभिएको चौतारीको अवस्था कस्तो होला ! तिमी र म त वरपीपलजस्तै हौं । शिष्टाचारको अभावमा मानववस्ती अवनतिको चक्रव्यूहमा फस्दै गएको तिमीले देखेका छैनौं ! हामी दुवैको उत्तिकै भूमिका हुन्छ भन्ने कुरा स्वीकार्नुपर्छ है नत्र हाम्रो हालत पनि ।

कला

अन्तिम वाक्य

बिहानै उठ्दा हितैषको म्यासेन्जर भरिएको थियोे , ‘ ओ डार्लिङ, यतिबेला आमालाई पैसा पठाउनु नपर्ने रहेछ । दाजुले गरिहाल्छन् नि । उसको के काम छ र ! मैले पठाएको दश करोड रुपैयाँले जग्गा बैना गरिराख्नु। म आएपछि लगत्तै अपार्टमेन्ट खोल्नुपर्छ र आरामको जिन्दगी जिउनुपर्छ ।’

कला

आइ लभ यु कोरोना !

रमानन्दले भने , ‘घर बसेर के भो त !’ फायल घरमै बसेर सदर गर्नुपर्छ मैले । कोरोना पार्क बनाउने ठेकेदारले पनि हाम्रो अकाउन्टमा राम्रै रकम हालिदिएकै छ ।’ छायाँले खुसी व्यक्त गर्दै भनिन् , ‘आइ लभ यु कोरोना ! भाग्यमा श्री लेखेपछि बगरको बालुवा पनि सुन हुन्छ भनेको यही होला ।’

कला

सुविधा

धेरै वर्षपछि आमा गाउँबाट काठमाडौँ आउनुभएको थियो । हामीले सकेजति खातिरदारी गर्यौँ । तर आमाले धारा खोल्नु भयो पानी थिएन । कोठा एकदम गुम्सिएको थियो । बिजुली गइरहन्थ्यो । सडकको धूलो कोठामा आइहाल्थ्यो । कोठाबाट निस्कने ठाउँ थिएन ।आमाले रिसाएर भन्नुभयो, ‘यस्तामा त गाउँमा हामी सुँगुर पनि पाल्दैनौ ! खूब सुविधासुविधा भन्थ्यौ त । यही हो तिमीहरूको सुविधा ! हिँड् गाउँ ।

कला

रत्नपार्कको थाल

अनि उनले मेरो नाडीमा च्याप्प समाएर भनिन् , ‘दम रोगी सासूआमा र बाउबिनाको अढाई बर्से छोरी छन् घरमा । आज घरमा बच्चा निकै बिरामी छ, अलिकति पैसाको जोहो गरेर चाँडै घर फिर्नु छ । उपचार गराउनु छ । तपाई जाने हो !

कला

बिल

आमाले नरम हुँदै भन्नुभयो, ‘के गर्नु म ज्यादै हुस्सु छुु । बाबु नानी हो, सबै कुराको बिल कहाँ राख्न सकिन्छ र ! तिमीहरूलाई हुर्काउन, बढाउन, पढाउन लागेको खर्चको बिल पनि त मसँग छैन नि ।’

कला

यथार्थता

यस्तैयस्तै मीठो कुरामा रमाउँदै अन्ततले हाकिमे जीवन गुजारेका थिए । उनले आफ्नी श्रीमतीलाई भने – के गर्नु, आज आफ्नै घरका कसैले टेर्दैनन् । जिन्दगी सधैं एकनासको नहुने रैछ बूढी । पहिले परैबाट जदौ गर्नेहरू नचिनेझै गर्छन् ।

कला

पत्रकारको पास

उसले घर फर्किनेबित्तिकै हातमुख धोयो, फ्यान चलायो र चिसो पिउँदै टेलिभिजन हेर्न थाल्यो । त्यहाँ सामान्य पहिरनका बाटो हिँड्ने ठिटाहरू उठबस गर्दै थिए । सुरक्षाकर्मीले हप्काउँदै थिए । ढाडमा लौरो बर्सिदै थिए ।

कला

उपेक्षित घाम

बाबू, कैले आउँछ जिन्दगी फर्केर कल्ले भनेका छन् म फर्किएँ। मैले कति छिचोले हुँला चुनौतीका पहाड कति थेगे हुँला अभावको भारी र कति खेपे घामपानी। किन देख्दिनँ म तिम्रो अनुहारमा हाँसो किन पाउँदिनँ म हिउँदे नदीको वेग किन श्रापित देख्छु तिम्रो जिन्दगी।

कला

घाटभन्दा पर जाने ठाउँ कहाँ होला ?

घाटभन्दा पर जाने ठाउँ कहाँ होला ? शोकरहित सोचजस्तै गाउँ कहाँ होला ? कस्तो मीठो बोली थियो आत्मीयपन गाढा, सधैंजस्तै सम्झी भेट्न जाऊँ कहाँ होला ?

कला

बालबालिकालाई देवीदेवता र भूतप्रेतको अन्धविश्वासबाट मुक्त गर्नुपर्छ

बालसाहित्य, बालबालिकालाई आफ्नै शक्तिमाथि विश्वास हुने गरी ज्ञान प्रदान गर्ने र विज्ञानसम्मत हुनुपर्छ । यसले बालबालिकालाई आधुनिक, सभ्य र सुसंस्कृत हुन मार्ग दर्शन गर्नुपर्छ । बालसाहित्य सिर्जना गर्दा बालबालिकाको मनोविज्ञान र रुचिलाई ध्यान दिनुपर्छ ।

श्रीराम राई

श्रीराम राईका लेखहरु :