खुसी खोज्ने मनहरू
पटकपटक भारतले नाकाबन्दी गर्दा, नेपाल र नेपालीलाई सताउँदा र उसको कमैया ठान्दा नेपाली युवा पुस्तामा नवीन चेतना आएको छ।
१३ जेष्ठ २०७७ मंगलबार
युवराज गौतम
युवराज गौतमका लेखहरु :
आत्मघाती शासन
आत्मघाती कूटनीति, देशघाती राजनीति र परजीवी नेताहरू रहेसम्म कालापानी, लिम्पियाधुरा र लिपुलेक नियमित आकस्मिकता बनिरहन्छन् ।
भविष्यको अमूर्त चित्र
सत्य देखेर, जानेर वा विश्वासिला मानिसबाट सुनेर पनि असत्य मात्र पत्याउँछ भने त्यो मानिस बेबकुफ (स्टुपिड) नै हो। दुराशयले सत्यलाई सदैव लछारपछार गर्न खोज्छ।
सत्य र असत्यको युद्ध
राजा ज्ञानेन्द्रलाई ‘पूर्वराजा’ घोषणा गर्नेहरू नेपाली जनतालाई ‘पूर्वनेपाली’ बनाइदिने खेलमा सक्रिय छन् । कुनै शक्तिशाली राष्ट्रलाई नेपाल बुझाउन पाए लन्ठा नै सकिन्थ्यो भन्ने ‘नेता’ पनि भेटिन्छन् ।
हार्दैछन् विजेताहरू
आउँदा दिनहरू सुधार्न आजका कथित नायकहरूलाई घरभित्र वा कुनै सुरक्षा घेरामा ‘लकडाउन’ गरेपछि मात्र राष्ट्रका भाइरस निर्मूल हुनेछन् ।
राष्ट्रनायकको खोजी
मातृकाप्रसाद कोइराला प्रधानमन्त्री भएका बेला ‘समाज’ पत्रिका चलाउँथे मणिराज उपाध्याय।
अपराध नलुक्ने युग
प्रधानमन्त्री रणोद्वीप सिंहको हत्यामा आफ्नै बाजे डम्बरशमशेर संलग्न थिए भन्ने चाल पाएपछि बालकृष्ण समको बालहृदयमा घृणा पलायो।
गणतन्त्रमा भ्रष्टाचार
अत्यन्त भ्रष्ट १५ देशमा सबै गणतन्त्रवादी पर्छन्। त्यहाँका नेता पनि समृद्ध देश, सुखी जनता भन्ने नारा लगाइरहेका छन्।
मालिक–दास द्वन्द्व
जनताले नै आफूलाई असुरक्षित, अपमानित र नेता भनिने मालिकबाट प्रताडित ठान्न थाले भने त्यस्तो अवस्थामा प्रजातन्त्र एउटा आभूषण मात्र हुन पुग्छ।
ज्ञानेन्द्रलाई गद्दी
गद्दीच्युत गराइए पनि राजा महेन्द्रका सुपुत्र ज्ञानेन्द्रले अनेक अपमान सहेर राष्ट्रको चिन्ता गरिरहेका पाइन्छ। राजोचित व्यवहारबाट उनी च्यूत भएनन्।
राष्ट्रघातीलाई सलाम !
जापानका सत्ताइसौं प्रधानमन्त्री हिदेकी तोजो राष्ट्रघाती थिएनन्। तर अमेरिकाले उनलाई ‘अपराधी’ भन्यो। अगस्टो पिनोचे (पिनोसे) राष्ट्रघाती थिएनन्। कम्युनिस्टहरूले राष्ट्र डुबाउन लाग्दा उनले सैनिक विद्रोह गरे। त्यसबेला राष्ट्रपति एलेन्डेले ‘आत्महत्या’ गरेको खबर फैलियो।
कांग्रेसको क्रन्दन
राजतन्त्र र प्रजातन्त्र एक–अर्काका पूरक हुन् भन्ने बिपीको तर्क थियो। राजा र प्रजातन्त्रवादीबीच एकता भएन भने राजतन्त्र तथा प्रजातन्त्र दुवै मासिन्छ भन्ने सन्देश दिए।
बहुमतको ‘उलेमा’
मुसलमान मठाधीशहरूले हुकुम प्रमांगीको भरमा उलेमा शासन चलाएझैं आफ्ना हुकुमले सबै कुरा चल्छ भन्ने सोच्नु प्रजातान्त्रिक चिन्तन होइन।
अर्को काबुल
असंलग्न र कूटनीतिक रूपले राष्ट्र परिपक्व हुन सकेन भने कुनै पनि बेला जटिल समस्या आउन सक्छन् र काठमाडौं पनि अर्को काबुल बन्न सक्छ !