बालसुलभ रहरहरूको अरुणोदय हुन्छ फेरि हठी रहरहरू सूर्य निल्न अनि उकेल्न पनि उद्धत भइदिन्छन्।
सर,सर–सर, त्यो पार्वता छे नि छ क्लासकी हो, त्यो सापले टोकेर मरी। हिजो स्कूल छुटेर घर पुग्दा छाउ भइछ। छाउगोठमा सुतेकी थिई। राति कतिबेला सापले टोकेर मरिछ। कसैले पनि थाहा पाएनन्। त्यो छाउगोठमा सुत्न मानेकै थिइन् रे।
फूल रोपेर भमरा हँसाउन सकिन मैले, यहाँ त अचेल काँडा छान्नेहरू छन्। अर्ती र उपदेशको कुरै नगरौं यहाँ, आशीर्वादलाई श्राप मान्नेहरू छन्।
लामो झरीपछिको घाम अलिक रापिएको डाँडापाखा चरेको चौंरी हाम्रै नायक भएछ समथर चरेको कागकाठमाडौंमा तर मार्दै गर्दा चारै दिशा श्रद्धाञ्जली छ तर पनि सरकारलाई बधाई छ!
उनले भनिन्, ‘माइजूमा एउटा विशेष गुण छ। उनले राम्रो कुरा मात्रै सुन्छिन्। नराम्रो कुरा पटक्कै सुन्दिनन् अनि रिसाउनै परेन।’
तिम्रो बोली सुनेको छु मैले मिठो लाग्छ दिन अनि रात। हाम्रो लोली मिलेको छ है तिमीले दियौ तिम्रो साथ।
श्रीमानको कुरा सुनेर बोल्यो चम्पकली – हाँ भुनियाँ, के पाप खाना हालिसकेछु। कौना जल्दी छ रे?
जब परे अधरमा, अधरको चुस्की अहो, पिउँदा काममै घुँडा धसें, भन्नुहुन्छ सधैं। कतिबेला फ्याँकिएछु, नालीको छेउमा म त, बिउँझिंदा पो छाँगाबाट खसें, भन्नुहुन्छ सधैं।
