सुनिता गिरी

आकाश अनन्त छ

मौन छ

र भन्छौ, ’‘त्यहाँ ईश्वर छ ’

ईश्वरको बासस्थान त्यो अनन्तकाशमा

फेरि किन रुन्छ जूनतारा?  

र खस्छ कहिले चिसो, कहिले तातो आँसु  

हाम्रो कमजोर छातीमा।

मलाई थाहा छ,

ईश्वर होइन

त्यहाँ युगीन दुखका पहाड पर्वतहरू छन्  

बस्ती छ, शोक छ, रोग छ

त्यहाँ आँसुका अस्मेल नदीहरू छन्  

ताल छ, वेदना छ, भोक छ ...।

हेर !

कस्तरी त्यो बादल

रुँदै उक्लिरहेछ माथिमाथि

कस्तरी यो बतास

दुख्तै हुँइकिरहेछ उँभोउँभो

यति कठोर र लामो उकालोभन्दा माथि  

धेरैधेरै माथि छ  शून्य आकाश

भन्छौ, ‘त्यहाँ पवित्रता छ’

पवित्रस्थलको त्यो विराट शान्तिमाथि

फेरि किन धावा बोल्छ क्रूर चटयाङ?

र बिजुली चम्किन्छ हाम्रो निर्दोष आँखामा

प्रिय सखी !

यो धर्ती, त्यो आकाशमा

कहीं छैन सुख

कहीं छैन स्वतन्त्रता

कहीं – कतै छैन ईश्वर

छ भने कि आँखामा छ

कि मेरो आत्मामा छ

छ भने कि तिम्रो आँसुमा छ

कि मेरो दुखाइमा छ

अब हामीले

एक अर्कालाई हेरेर केहीबेर मुस्कुराउनु छ

अब हामीले

एक अर्कालाई डोर्‍याएर परसम्म हिंड्नु छ

जहाँसम्म सँगै पुग्छौं हामी

त्यहाँभन्दा माथि उही आकाश छ

र एक अन्तिम चोटि त्यतै हेरेर

एकसाथ सोच्नु छ तिमी र मैले

‘त्यो स्निग्ध आकाशमा अवश्य केही त छ।’

प्रकाशित: १० माघ २०७८ १०:२८ सोमबार