घरमा,साथीभाइसँग र नातागोतासँग राम्रो सम्पर्क राख्नुपर्यो। कोरोनाले सामाजिक दूरी राख भनेको तर भावनात्मक दूरी राख त भनेको छैन। त्यसैले सबै नातागोता, साथीभाइ र इष्टमित्रसँग सम्पर्कमा रहनु होला। सम्पर्क गर्दा सके जति भिडियो कलमा जोडिन ाबअष्ब िभहउचभककष्यलक देख्न सकिन्छ जसले गर्दा हामी प्रत्यक्ष भेटेजस्तै हुन्छ। मानसिक तनाव, एक्लोपन, मनको अतुस कम हुने सम्भावना धेरै हुन्छ।शारीरिक स्वस्थसँगै मानसिक स्वस्थ पनि स्वस्थ्य हुन अति आवश्यक छ।
सत्ताको आँखा हुंदैन ? या आँखा बन्द छ नागरिकको घाउ देख्दैन सत्ता कान सुन्दैन या नसुनेझैं गर्छ अस्पतालको शैय्यामा बिरामीहरू जीवन मागेको चित्कार सुन्दैन या सत्ताको मन ढुंगाले बनेको हुन्छ ?
कति घिनलाग्दो रहेछ, देखियो त्यो मुहार, आफ्नै घर भत्काउन, छिमेकीसँग गुहार ? उजाडेर गाउँमा, जनताका घर,तिमी चैँ गाडीमा,हुँइकिने शहर? जनताको आँखा बाट,आँसु बरर, वाइरोडको बाटोमा, हावा सरर!
उडेर अलिपर जाओस् भन्ने मेरो चाहना हुन्छ । तर, सारौँ त ३ मिटर परको बत्तीको पोलमा गएर बस्छ र पुनः यसै गरी कराउन थाल्छ। उसको जोडी अहिलेसम्म देखेको छैन । ऊ जतिबेला आउँछ एक्लै हुन्छ। सायद उसको जोडीलाई कसैले मारिदिएको हुनुपर्छ । ऊ मलाई भन्दो हो मेरो जोडी हरायो, के तिमीले खोजिदिन सक्छौ ? विचरा बोल्न नसक्नु र आफ्नो कुरा भन्न नसक्नु जस्तो दुःख अरू के होला र ? म यो कुरा सोचेर कहिलेकाहीँ उसलाई गाली गरेकोमा पश्चाताप गर्छु।
हेर छोरा! अहिले पिपल हुर्कंदै छ। वरिपरि बनमारा फैलिएको छ। झट्ट हेर्दा पिपललाई छोपेजस्तो देखे पनि यी बनमाराका बोटहरू दुःखका बारहरू पनि हुन्। जसले हावाहुरीबाट कुनै बेला बचाएका छन्। हेर! बनमारा फुलेपछि उसको जीवनचक्र ओरालो लाग्छ। यो बनमारा फुल्ने समय हो। अर्को कुरा पिपल र बनमाराको हाइट कहिल्यै मिल्दैन। अब केही महिनामा पिपल हलक्क बढेर ठूलो भएपछि बनमाराहरू आफै पिल्सिएर मर्नेछन्। जो मृत्युको यात्रामा छन् तिनलाई मार्न जरुरी छैन। केही महिनामै पिपलले आकाश छुनेछ। तर, उहीँ पिपलको सेपले बनमाराको अस्तित्व यही भुइँमै विलय हुनेछ।
विदुर कर्ममा विश्वास गर्छ । महाभारतको विदुरजस्तै सत्य बोल्छ। मेहनतको कमाइमा विश्वास गर्छ। रूखोसुखो खान्कीमा रमाउँछ। यो युगमा चिया पनि पिउँदैन –अरू कुरा कल्पनाभन्दा बाहिर। तर श्याम .... श्याम कलियुगको आचरण गर्छ । सोही अनुसारको धर्म निर्वाह गर्छ।
पुँजीवादको सगरमाथा उक्लिदै थियो थेग्नै नसक्ने भरयाङ लगाउदै जताततै नांगो नाच नाच्दै थियो। कहिले नाकाबन्दीसँग उफ्रियो पुँजीवाद कहिले आर्थिक, बौद्धिक नाकाबन्दीसँग कहिले शस्त्रास्त्र बन्दीसँगै गर्जियो पुँजीवाद कहिले सर्वसत्तावादसँग उसको अहंताले विश्व आक्रान्त हुँदै थियो समाजवादलाई ‘को खाई – को खाई’ भन्दै हाम्म आफै पार्दै थियो पुँजीवाद।
साहित्य ‘मिसन’ हुनु हुँदैन भन्ने धार पनि छ एउटा तर साहित्यको ‘मिसन हुनुपर्छ’ भन्ने मान्यता छ मेरो— मिसन होस् तर नारा होइन । अहिलेसम्म हामीले जे भोगेका छौं, त्यसमा लेखेनौं । हामीले युद्धका वास्तविक कथा खासै लेखेनौं। केही लेख्यौं तर काल्पनिक। हाम्रा मान्छे विदेश गए, त्यसबारे पनि लेखेनौं । लेख्यौं तर नगन्य, काल्पनिक आख्यान।
जति मेयरले कडा निगरानी राखे पनि उनको सही कार्यलाई कसैले आत्मसात गरेनन्। उन्ले आफ्नो नगरलाई कोरोना आतंकमुक्त बनाउने प्रयास असफलै रह्यो। आखिरमा उनले हारेर सोच्न थाले। –“मेरो कोसिसले मात्र यस्तो महामारी कहाँ रोक्न सक्छु र ?” अन्त्यमा उक्त नगरपालिका कोरोना आतंकबाट लासहरूको बस्तीमा परिभाषित बन्न पुग्यो।जब मेयर स्वयंको कोरोना आतंकबाट अवसान भयो। तब विपक्षी पार्टीका झोलेहरू एकाएक गायब भए। ती जमघटमा कुर्लने भिड पनि सेलाउँदै गयो। अन्त्यमा जनता पश्चात्तापको आँसुमा डुब्न थाले।
असली रङ दुखवाट जन्मन्छ म मेरो मन यहीं रङको सहारामा रंगीन बनाउँछु तसर्थ बेतुक लाग्छन् शहरीया रंगीन भित्ताहरू रंग्याऊ अब सम्पूर्ण मन आँसुमा घोलित रङहरू किनेर।
प्रायः मामाहरूको बेलायतमा आफ्नै घर हुन्छ। प्रायःसबै अवकाश प्राप्त बेलायती सैनिक भएकाले राम्रो पेन्सन पनि आउँछ। यता कम्पनीहरूमा गार्ड पनि भएकाले उनीहरूलाई खर्चको कुनै चिन्ता हुँदैन। उनीहरू मन फुकाएर खर्च गर्न सक्छन्। कतिपयका माइजूहरू नेपालमा नै बसेका हुन्छन्। उनीहरूचाहिँ अलि फुक्काफाल जस्ता देखिन्छन्। उनीहरूले जागिर गुमाएका र नपाएका भान्जीहरूलाई दिल खोलेर सहयोग पनि गर्छन्। हर्क पनि यस्तैमध्येका एक बहादुर सैनिक हुन्। उनले धेरै भान्जीहरूलाई आपत परेका बेला सघाएका छन्।
समसामयिक साहित्यको मूल प्रवाहमा उनी सग्लो देखिएका छन्। कविता लेखनमा आउने विचारको स्वाभाविक उत्कर्षता र अभिव्यक्तिको कला त फेरि पनि माझिँदै जाने नै छ । अब उनीबाट थप दार्शनिक चिन्तन र अन्तर चेतनाको आलोक भरिएर आउने छन्।
नभन्नु, छिनमै आकाशका तारा झार्छु, सबै मेरै वशमा, मेरै मुठीमा पार्छु। गफ त लगाउँछन्, सबै गफाडी यहाँ, नभन्नु, लौरोबिना उर्लंदो खोला तर्छु।
