घरमा गर्भवती नौली महिलाले घरधन्दा गरेको देखेर शान्ता छक्क परिन् । उनले सासू आमालाई सोधिन्– आमा, उहाँ को हो ?’ सुभद्राको किरणकी कान्छी भन्ने जवाफले शान्ता छाँगाबाट खसेजस्ती भइन् । उनलाई सहस्रौं भूकम्पका झट्काले मुटु हल्लायो । उनी थचक्क भुइँमा बसिन् ।
सुन्दर, शान्त देश, एकता मिलाप सबै,समृद्धि हित सपना, बुन्छिन् नेपाल आमा। चार जात छत्तिस वर्ण सुन्दर बगैचामा, हरेक फूलको हृदयमा, हुन्छिन् नेपाल आमा।
त्यो बेला रानीको जन्मोत्सवका अवसरमा नयाँ गीत आउने गथ्र्यो। ०४४ कात्तिकमा रानीको जन्मोत्सव पारेर मेरो यो गीत आएको हो। त्यो बेला धेरैजसो गीत तारादेवीको स्वर, नातिकाजीको संगीत र चाँदनी शाह (रानी ऐश्वर्य) कै गीत हुने गर्दथ्यो, त्यसकारण धेरैलाई यो चाँदनी शाहकै गीत हो भन्ने भ्रम पनि रहेछ।
बिगारेर आफ्नै बरु रूपरंग, मलाई नै पोषण दिलाउने आमा। बिर्सी जिन्दगीका घाटा अनि नाफा, बही खाता मेरै मिलाउने आमा। भुलेर हिजो अनि आज र भोलि, मभित्रै पो जम्मै बिलाउने आमा।
यसरी न दिनमा न रातमा निन्द्रा भएपछि उसलाई खानामा अरुचि हुन थाल्यो। पेट दुख्नुका साथै ग्यास्ट्रिक पनि बढ्न थाल्यो । त्यसपछि टाउको दुख्ने, आँखा सुन्निने र आँखाको वरपर चिलाउने आदि समस्या बढ्दै गयो। त्यस्तो अवस्थामा ऊ ड्युटी जान सकेन । उसले कुन दिनमा घरबाट हिँडिएछ भन्दै ऊ नुन खाको कुखुराजस्तो झोक्राएर बस्थ्यो । अनि आफूले आफैलाई मनमनै सराप्थ्यो।
मैले बल्ल श्रीमतीले त्यत्तिबेला गुनगुन गरेको बुझ्दै थिएँ –शारदा र देवर बाबु शहरबाट हप्तादश दिन बिराएर घरमा आउँदा बुबाआमाको अनुहारमा कस्तो मुस्कान आउँछ । हामीलाई दिनदिनै देखेर त होला उहाँहरूको अनुहारमा मुस्कान नआएको! मँ पनि उहाँहरूको अनुहारमा मुस्कान देख्न चाहन्छु । चाहे यो बसाइ जस्तोसुकै कठिन किन नहोस् ।
बा कहाँनिर हुनुहुन्छ। म धेरै नै आत्तिइसकेको थिएँ। कतै देख्दिनँ। मनमा शङ्का लागेर आयो, बा बितिसक्नु त भएन? मन कहालियो। मैले नजिकै गएर नर्सलाई सोधे –यहाँ केही समयअघि हर्टअट्याक भएर ल्याएको बिरामी कहाँ हुनुहुन्छ सिस्टर?
मनमा कतै कुरा खेल्छ अनिदोमा छटपटिन्छु , निदाउन खोज्दाखोज्दै यादहरूमा बिथोलिन्छु। आफ्नो होइन आफ्नो जस्तो सम्झनामा उनी मात्र, नमेटिने तिर्खाजस्तो उनको रूपको तृष्णा मात्र।
हामी यहाँ सधैं महामारीको डरमा छौं , मस्त निदाएको सरकारको भरमा छौँ । सरकार कर असुल गर्ने कुरा मात्र गर्छ, बेरोजगार हामी चुकुलबन्द घरमा छौं ।
दुखै दुखले मात्रै होइन जीवन हाँसोले भर्नुपर्छ, आफ्ना लागि मात्रै होइन अरूका लागि गर्नुपर्छ। मरी लानु के छ र ? बुझे दुई दिनको यो जिन्दगीमा, सांसारिक माया छोडी एकदिन परलोक सर्नुपर्छ।
