सर्वसाधारणले राजावादीको विरोध कार्यक्रम भद्र, शालीन, सौम्य हुने अपेक्षा गरेका थिए तर राजावादीले राजतन्त्रको छवि नै धुमिल पारे। स्मरणीय छ, यी कमान्डरले २०७९ सालमा बैंक तथा वित्तीय संस्थाबाट लिएको ऋण नतिर्ने अभियान राष्ट्रव्यापी रूपमा चलाएका थिए।
केही समयअघि अस्ट्रेलियामा श्रीमान्ले श्रीमतीको निर्मम हत्या गरेको खबरले सामाजिक सञ्जाल निकै हल्लायो। उनीहरूकी नाबालक छोरीको फोटो हेरेर संसार नै रोयो।
आर्थिक वर्ष २०८०/८१ मा नेपाल विद्युत् प्राधिकरणले नेपालमा उपयोग हुन नसकी खेर जाने एक अर्ब ९४.६ करोड युनिट बिजुली १७ अर्ब ६.६ करोड रूपैयाँमा निर्यात गरेको थियो।
लगभग तीन महिने शिशुलाई उपचार गराउन कान्ति बाल अस्पताल बसमा लैजाँदै गरेकी आमाको काखमा शिशु जोडसँग रोइरहेको थियो।
केही दिनअघि एउटा भव्य समारोहमा उपस्थित हुने मौका मिलेको थियो। जहाँ हरेक युवती आफ्नो शरीरमा आधा वस्त्र लगाएका नछोपिने र नढाकिने आधुनिक बनावटी पहिरनमा उपस्थित थिए।
मैले ईश्वरलाई देखेको छैन। मलाई ईश्वरले हात समाएर डोर्याएको पनि मैलै देखेको छैन। म मन्दिर जान्छु गीता महात्म्य, पुराण सुन्छु, भजन कीर्तनमा नाच्छु।
चार्टर एकाउन्टेन्ट पढिरहेकी एक विद्यार्थीले भनिन्, ‘म देखावटी सोअप गरेर विवाह गर्दिनँ, सामान्य विवाह गर्छु ।’
चार दशक लामो यात्रामा उनले मन गह्रौं नपारी सासूलाई आमा सम्झेर सेवा गरिन् तर सासू कहिल्यै उनकी आमा बन्न सकिनन्।
विश्व ग्लोबल भिलेजमा रूपान्तरित भएको छ। २१औं शताब्दीको अत्याधुनिक समयमा छौं हामी।
रङ पनि समयअनुसार बदलिँदो रहेछ। रङका पनि आफ्नै कथा हँुदारहेछन्। मौसमअनुसार रङले पनि भेदभाव गर्दो रहेछ।कसैका लागि यही सेतो रङ स्वच्छताको प्रतीक बन्छ भने समयले कहिलेकाहीं यही रङलाई अभिशाप बनाउँछ।
मेरी हजुरआमा बिहान सधैं चार बजे उठ्थिन्। घरको सरसफाइ गर्थिन् अनि नुवाइधुवाइ गरेर दैलोमा चामलको पिठोले रेखी हालेर दैलो सजाउँथिन्। दैलोमा बत्ती बाल्थिन्। तामाको दियोमा बालिएको प्रकाशले घर नै उज्यालो हुन्थ्यो। नित्यकर्म, पूजापाठ, भजनका कारण घर नै संगीतमय हुन्थ्यो।
माया यस्तो होस्, रोमियो–जुलियटका जस्तो, श्रवणकुमारका जस्तो कहानी बनोस्। मायामा अग्निपरीक्षा दिन नपरोस्।
त्रिभुवन विश्वविद्यालय सुधारको बाटो हुँदै सम्पूर्ण शैक्षिक क्षेत्र सुधारको दिशामा अघि बढ्नु नै अहिलेको वास्तविक छलाङ हो।
