रोपें निश्छल प्रेमको बोट मीठो
रोपें निश्छल प्रेमको बोट मीठो, झाँगिएर त्यसले दिने ओट मीठो। गरेर त्यसैको शीतलतामा शंका, ठडिएका औंलासँगै खोट मीठो।
२६ आश्विन २०८१ शनिबार
- अहिले चर्चामा
- #राष्ट्रिय स्वतन्त्र पार्टी
- #प्रवासीको पत्र
- #एमाले
स्मृति विम्बमा विनय कसजू
जिन्दगीका उकालीओरालीमा, भञ्ज्याङ र देउरालीमा अनगिन्ती मानिसहरू भेटिन्छन् । अनेक प्रकारका घटनाहरू घट्छन् । तर ती सबै मानिस र घटनाहरू हाम्रो संझनामा रहिरहँदैनन् । कुनै क्षणभरमै बिर्सिएर जान्छन् । कुनै महिना वर्षमा बिर्सिइन्छन् । कुनै व्यक्ति वा घटना भने यस्ता हुन्छन् कि हाम्रो मानसपटलमा कहिल्यै नमेटिने ढुङ्गाका अक्षर जस्ता अमिट रहन्छन् । अविस्मरणीय हुन्छन् । तिनै अविष्मरणीय व्यक्तिमध्ये मेरो स्मृति विम्वमा हुनुहुन्छ वरिष्ठ साहित्यकार ,पत्रकार,बहुमुखी प्रतिभाका धनी, स्रष्टा, द्रष्टा आदरणीय विनय कसजू सर ।
मुसो–बिरालो
कुत्रुकुत्रु पार्दै मुसो गर्नु बिज्याइँ गर्थ्यो बिरालाले थाहा पाउँथ्यो चाल मारेर झर्थ्यो मुसो खान पाउँछु भनी उतै जान्थ्यो बिरालो अरू खान के पाउँथ्यो र लोप्पा खान्थ्यो बिरालो ।
न खुसी छ यहाँ न उमङ्ग छ
न खुसी छ यहाँ न उमङ्ग छ, न कसैको चेहरामा न रङ्ग छ। सबै छोडेर गयो आज बरै, म देख्छु सबैको मन भङ्ग छ।
मैले घर छोड्दा आँसु , झार्ने आमा सम्झिराछु
मैले घर छोड्दा आँसु , झार्ने आमा सम्झिराछु, खोला वारिसम्म मलाई, तार्ने आमा सम्झिराछु । शहर बस्दा खान मिल्छ, यत्ति कुरा लैजा भन्दै, गुन्द्रुक, सिन्की, बेसार पोको, पार्ने आमा सम्झिराछु ।
बिनसित्ति अर्काको कुरा काट्ने गर्छन् मान्छेहरू
बिनसि त्ति अर्काको कुरा काट्ने गर्छन् मान्छेहरू, केही स्वार्थमा मन – मुटु साट्ने गर्छन् मान्छेहरू । इमान,जमान र इमानदारीता गुमाएकालाई के भन्नु, मौका पाए कसैको थुक पनि चाट्ने गर्छन् मान्छेहरू।
छालाको जुत्ता
उद्घोषक सम्माननीय अतिथिहरूलाई धन्यवाद दिँदै थिए । भीड पातलिँदै थियो । त्यतिखेरै मञ्चतिर एक्कासि एउटा जुत्ता बर्सियो। अर्को जुत्ता गल्लीको कुकुरले लग्यो । ती जुत्ता भद्रलोकका थिए ।
यो पनि घर हो ?
मेरी श्रीमतीको रवाफिलो बानीबेहोरा देखेर मेरो साथी रवीन्द्रे आइरहन्छ । सायद उसलाई लाग्दो हो मेरी श्रीमती काइदाकी फरासिली छे । धन्य छु म । उसकी श्रीमती सायद कर्कशा हुँदी हो । प्वाक्कै बोल्दी हो । जे देख्यो त्यही बोल्दी हो । रुद्रघन्टी छैन होला । ऊ मेरी श्रीमती देखेर मजा मान्छ होला बेबकुफ ।
कुकुर ‘क’
लामो समयसम्म छलफल गर्दा पनि कुनै शब्दमा सहमति हुन सकिरहेको थिएन । अधिकांश प्रतिनिधिहरू विचरा ‘क’को नाममा उत्तेजित हुँदै थिए । केही प्रतिनिधिहरू मैले भनेकै हुनुपर्दछ भन्दै कुकुरजस्तै भुक्दै थिए । होहल्लाकै बिच माइन्युट गर्ने कर्मचारीले ‘क’बाट कुकुर पढाऔँ हजुर भनेर प्रस्ताव राखे । वास्तवमा कुकुर कसैको नाता पर्दैन थियो । कुकुर शब्दमा सबैले सहमति जनाए।
डा. डीआर उपाध्यायको ‘कफी लभ’
एघारौं उपन्यास कृति कफी लभमा उपाध्याय युवा भएर प्रस्तुत हुनुभएको छ । कलेज पढ्दै गरेका युवायुवतीको कफीको चुस्कीसँगै शुरू भएको प्रेम सम्बन्ध र त्यसले जीवनमा ल्याएको आरोह–अवरोहको कथामा यो उपन्यास केन्द्रित छ । यो उपन्यासमा प्रेमको परिभाषा सामाजिक मूल्य र मान्यताभन्दा फरक किसिमले प्रस्तुत गरिएको छ । उपन्यास तन्नेरी मनहरूसँग सामीप्य रहेको भए पनि यसमा सबै पुस्ता एवं वर्गको भाव समेटिएको छ । आख्यानकार डीआर उपाध्यायले यो पुस्तक लेख्दा आफू तन्नेरी भएर त्यही उमेरका युवायुवतीहरूको संगतमा रही उनीहरूको प्रेम भावलाई समेटनुभएको छ ।
