सिसौको रूखमुन्तिर सुस्ताइरहेको थिएँ। बेलाबेला बाक्लो छाला सुम्सुम्याउन आइपुग्ने चिसो बतास अबेरपछि महसुस हुन्थ्यो। चराहरू चिरबिराइरहेका थिए। सोचिरहेको थिएँ - एकछिन पछि कर्नालीतिर नुहाउन जान्छु। 'केटा,' आवाज आयो। मैले आवाज आएतिर नियालेँ। तीनचार जना केटी र
मयूर टाइम्सकी लिसराको न्वारन गर्ने 'पण्डित' को ब्लग... ०६५ कात्तिक ११ गते हो क्यारे। नागरिक दैनिकलाई एक साथीको नामसारी लिएर काठमाडौं जिल्ला प्रशासनमा दर्ता गरिएको। त्यही साँझ मेसेजको सङ्केत मोबाइलमा बज्यो- 'बधाई छ उजिर, राम्रो नाम दर्ता भएछ 'नागरिक'। म
जीवनको अठारौं वसन्त पार गर्दै गरेका बेला, प्रेम र सुन्दरताको परिभाषा बुझ्दै गरेका बेला, स्त्री निकटताको तरंगको मदहोसी कल्पना बुन्दै गरेका बेला म उसको त्यो मुस्कानमा डुब्न थालेँ, उसको हेराइमा हराउन थालेँ ... लामो अन्तरालपछि आज व्यस्त पुतलीसडकमा उसलाई दे
मंगलबार फेसबुकको अनलाइनमा रहेका साथी लेखनाथ अधिकारीले जिस्किँदै भने-'कालाकालीहरुको कालो सर्ला है। अलि ख्याल गर्नु।' मैले उनलाई केपटाउनमा कालाकाली फेला पार्न नै मुस्किल रहेको बताउँदा विश्वास गरेनन्। विश्वास नगर्नुपर्ने अस्वभाविक पनि होइन। किनकी मैले पनि का
खेलग्राममा लगभग ४५ राष्ट्रका प्रतिनिधि बसेका थिए। खेलग्रामभित्रै मनोरञ्जनका लागि चलचित्र भवन र डिस्कोथेक पनि व्यवस्था गरिएको थियो। भुइँ चुम्न लागिरहेको विमानको झ्यालबाट मैले हेरेँ - बिजुलीको प्रकाशबीच दोहा सहर रातमा पनि दुलहीजस्तै सिंगारिएको थियो। २०६३ म
अर्काको बाइकमा चढ्नै नहुने। सडकको डिभाइडरमा लगेर ठोक्कायो। म त ठहरै। यति चाँडै मरिएलाजस्तो त लागेको थिएन। मरेपछि, सुख्ख पाइन्छ भन्ने कुरा पनि बकवास नै रैछ। असली दुख्ख त मरेपछि सुरु हुँदोरैछ। माथि हेर्दा आँखा तिर्मिराउने भर्याङको आठसय छप्पन्न खुट्किलामाथ
झुल्किँदो घाम केही कठोर भैसकेको छ। हाम्रो गन्तव्य - सुन्दरीजलबाट हिंडेर चिसापानी (१८ किलोमिटर) र भोलीपल्ट साइकलमा चिसापानीबाट सुन्दरीजल (१६ किलोमिटर) सरर। फाल्गुनको तेस्रो हप्ता होलीको एकदिन अगाडि छालारुपी हाम्रा दुईवटा ह्वीलले सुन्दरीजलको उकालोमा विस्तार
"ड्याङ !" सातदोबाटो स्विमिङ पुलअगाडि एक्कासी ठूलो आवाजले म तर्सिएँ। आफ्नै साइडबाट गुडिरहेको एक मोटरसाइकललाई पछाडिबाट तीव्र गतिमा आएको माइक्रो बसले ठक्कर दियो। ठक्कर दिने बित्तिकै मोटरसाइकल चालक हुत्तिँदै उडेर भूँइमा बजारियो। एक्सन फिल्महरुका 'स्टन्ट' म
पूर्व राजा रुद्रचण्डी महायज्ञमा आउने थाहा पाएर बिहान साढे दश बजेतिरै म पशुपतिनाथको वनकाली पुगेको थिएँ। म पुग्दा राष्ट्रिय झन्डा र हातमा फूलमाला बोकेको समूह पूर्वराजाको स्वागतका लागि तयार देखिन्थ्यो। सशस्त्र र नेपाल प्रहरीको बाक्लो उपस्थिति थियो। पर्खाइको
'नेपालबाट आएको?' मैले सहमतिमा टाउको हल्लाउनासाथ उसले मेरो पेशा सोध्यो। मैले 'पत्रकार' भन्नासाथ फेरी सोध्यो-कति कमाउछौ नी? दोस्रो प्रश्न सुनेर मैले उसलाई गहिरिएर हेरे। सेतै फुलेका दारी। उमेर ६० काटे जस्तै देखिन्थ्यो। 'किन र?' मैले उसको प्रश्नको जवाफ प्रश
एकोहोरो गोली चलेको चल्यै भयो भने कस्तो आवाज आउँछ?गुटुटुटुटु ... भुटुटुटुटु ... डुङडुङ डुङडुङ ... हो, सोमबार साँझ यस्तै अनुभव भयो। साँझको सात बजेको समय। निलो माइक्रोबसमा घर जाँदैथेँ। सधैंजसो मित्रपार्कनिर जाममा परियो। जाममा पर्नु के थियो, एक्कासि मुसलधारे
पाल्पास्थित कालीगण्डीको तीर रानीघाटमा उभिएको छ - रानीमहल। प्रेममा डुबुल्की मार्नेका लागि प्रेमको प्रतीक। तर कति प्रेमजोडी यहाँ पुगे होलान् वा कतिले पुग्ने सपना सजाएका होलान्! कतिले यसको नाम सुनेका होलान्! कमै आँखाले प्रत्यक्ष चिहाएका छन् रानीमहललाई। ए
सँगै काम गर्ने उमा सिंहलाई काटिकाटी मारेको १३ महिना नपुग्दै अर्को सहनै नसक्ने खबरले होलीको उमंग एकाएक आँसुमा डुब्यो। दिनभर उल्लास र खुशिपूर्वक पहिलोपल्ट विराटनगरमा मनाएको होली पर्व सकेर डेरा फर्किदै गर्दा लामो समय मैले काम गरेको जनकपुर टुडेका प्रकाशक अरुण
भर्खर-भर्खर फेसबुकमा जोडिन आइपुगेका साथीले सोधे, 'दाइ, तपाईं त दिनको पाँचवटा फिल्म हेर्नुहुन्छ रे, हो?' म मनमनै हासेँ। लाग्यो, यो सहरमा राम्रै बदनाम भएको रहेछु। ...२०५२अँध्यारो हलको पछाडिबाट जब एउटा प्रकासको मुस्लो निस्किन्छ, थोत्रा फिल्मका खरखर बज्ने रिल
कलाकार तथा मोडल नम्रता श्रेष्ठ धेरै पछि पत्रकार सम्मेलनमार्फत् सार्वजनिक भइन्। सभासद गगन थापा र पूर्व मिस नेपाल माल्भिका सुब्बासँगै बिच क्रिकेट फेस्टिभलको 'सद्भावना दूत' घोषणा गरिएको थियो उनलाई। बुधबार पुल्चोकस्थित बेकरी क्याफेमा आयोजित पत्रकार सम्मेलनमा
नियोजित वा नियमितजस्तै आकस्मिकता। पुसको जाडो। हिमालपारिको मुस्ताङ यात्रा। अर्ध होइन पूर्णबैसे उरण्ठेउलाहरुको एउटा हुल। अघिल्लो रात पोखरा चोकमा मात्तिएका थिए -कोही सुतेका, कोही डिस्कोतिर उफ्रिएका। रातको कठिन बिदाइमा सारै गारो भएछ शायद् बल्लतल्ल उठ्यो बिहा
उमेर क्रमसँगै आफ्नै शरीरमा धेरै परिवर्तन। शारीरिक रूपमा परिवर्तनसँगै एक प्रकारको कौतुहल। त्यो पनि केटीका बारेमा बढी। नजिक जान पनि मन लाग्ने, गएपछि त्यसै लाज पनि लाग्ने। साथीले के भन्लान, परिवारले पनि। शारीरिक रूपमा आउने परिवर्तनबारे पनि त्यस्तै जिज्ञासा अ
धेरैले २०६२/६३ को जनआन्दोलन देखेका छन्। २०४६ को परिवर्तन देख्ने र सुन्ने पनि त्यत्तिकै छन्। तर २००७ को परिवर्तन देख्ने र सुनाउनेहरू अब थोरै बाँकी छन्। यहीँबाट सुरू भयो हाम्रो यो मिसन- एक सय चार वर्षीय जहानिया राणा शासनबाट नेपाली जनताले मुक्ति पाएको घडी सम
साँझ म चाबहिल क्षेत्रमा नै थिएँ। अचानक गोपिकृष्ण हलनिर तनाव भएको खबर आयो। म कुदिहालेँ क्यामेरा लिएर त्यतै। छ महिनामा छ जनाको ज्यान लिइसकेको छ स्वयम्भू यातायातको बसले। आक्रोशित स्थानीय बासिन्दाले एकपछि अर्को गर्दै तीन वटा बस जलाए। ती जल्दै गरेका बसहरुको फो
रातिदेखि नै बेस्मारी हिउँ पर्न थालेको थियो। फुसफुस कपासझैं खसेको हिउँले बिहानसम्म त दोकानअगाडिको सडक सेताम्मे पारेछ। मुखबाट निस्केको तातो बाफलाई परपरसम्म उडाउँदै म टोलाइरहेको थिएँ। अनुहार धुने उत्साह पनि भएन। ज्यान पुरै कठ्याङि्ग्रदै गइरहेको थियो। क्यासेट
आङ्गनको कुनामा एउटा बिरामीलाई झाँक्री जस्तोले झारफुक गरिरहेको थियो। ती दुवैलाई घेरेर बसेका बूढापाकाको डर मिश्रित उत्सुकता त्यसमै केन्द्रित थियो। छेवैमा केही युवा पुरानो देखिने खाटमा बसेर गफ चुटिरहेका थिए। पछाडि बिछ्याइएको दरीमा केही आइमाइ कुराकानी र काम ए
सायद हामी मनुष्यमा जिन्दगीको कुनै न कुनै मोडमा यस्तो मौका आउँछ, जसलाई हामी सधैका लागि अविष्मरणीय बनाउन चाहन्छौं । तर प्रश्न, आफ्नो जीवनका सुनौला पललाई कसरी अविष्मरणीय बनाउने ? उत्तर सबैको फरक आउला । कसैले स्टील फोटो खिच्ला, कसैले भिडियो । कसैले लेख लेख्ला
तीस वर्षको उमेरतिरै व्यापारको एउटा ठूलो सपना देख्नु र पाँच सात वर्षभित्रै त्यो सपना पूरा गर्नु सायद कमैको जिन्दगीमा सम्भव हुन्छ। नेपालमा केबुलमार्फत विभिन्न अन्तर्राष्ट्रिय टेलिभिजन च्यानल घरघरमा पुर्याउने सपना जमिम शाहले जुन रुपमा देखे र जुन गतिमा प
