‘म त लालीगुराँस भएछु’
पहाडी भेगबाट राजधानी पसेर साझा बसमा खलासीको जागिर सुरु गर्ने सामान्य एउटा केटो पछि गएर शिक्षामन्त्रीसम्म हुन पुग्नु चानचुने होइन।
२० वैशाख २०८१ बिहीबार
विमल भौकाजी
विमल भौकाजीका लेखहरु :
ठुलो बन्ने दौड
मान्छेहरूलाई हेरिरहेछु म। कोही हिँडिरहेछन्, कोही दौडिरहेछन्। म सोच्छु, हिँड्नेहरू किन सुस्त सुस्त हिँडेका होलान्? फेरि, दौडनेहरू चाहिँ किन यस्तरी दौडेका होलान्? कहाँ के भेट्नु छ तिनलाई? आँखा चिम्लेर दौडनेहरूलाई देखेर एउटा कथा सम्झन्छु म।
नेपाली साहित्यको ओरालो यात्रा
पढ्न लागेको केही घन्टामै सम्भवतः उनले किताब पूरै पढी नसकी फेसबुकमा एउटा मज्जाको यस्तो बेहोराको स्टाटस लेखे– ‘मेरो एक हप्ताको खाजाको अपहरण भयो, यसको क्षतिपूर्ति सम्बन्धित प्रकाशकबाट गराऊँ कि लेखकबाट ?’
सत्ता... सत्ता...
नेपाली दर्शकहरू मैदानमै खेल हेरेर रमाइरहेका हुन्छन्, तिनीहरू नेपाली खेलाडीले गरेको प्रत्येक ‘ब्याटिङ’मा चिच्याइरहेका देखिन्छन्–‘छक्का... छक्का...!’ उता मैदानमा जति जति ‘छक्का... छक्का...’को आवाज आउँछ, उति उति यता देशभित्र ‘छक्का’ भन्दा एक कदम अघि बढेर ‘सत्ता’को चलखेल बढिरहेको देखिन्छ।