सुन्तलीको चिल्लो निधारमा आमाले कहिले कतै धर्सा देख्नुभएको थिएन। सधैं एउटै प्रश्न आउँथ्यो, "छोरी, तेरो भाग्यरेखा कहाँ छ?"

सुन्तली मुस्कुराउँदै भन्थी, "आमा, भाग्यरेखा हातको रेखाभन्दा कर्मले खिचेको बाटोमा हुन्छ।"

आमालाई यस्तो उत्तर कहिल्यै चित्त बुझेको थिएन। उनलाई विश्वास थियो, मान्छेको जीवन त हातका रेखाहरूले निर्धारण गर्छ।

सुन्तली भने फरक सोच्थी। एकदिन गाउँमा ठूलो प्राकृतिक विपत्ति आयो। खोलाले बगाएको झोलुङ्गे पुल मर्मत गर्न कसैले आँट गरेको थिएन। सुन्तलीले अगुवाइ गरी। गाउँका युवाहरूलाई सँगै लगेर काम थालिन्। हप्तौंको मिहिनेतले नयाँ पुल बनेपछि गाउँभरि खुसी छायो।

त्यस दिन आमाले सुन्तलीलाई बधाई दिंदै भनी, "तँ साँच्चिकै मेरो भाग्य होस्, छोरी। आज तेरो कर्मले तेरा हातका रेखा पनि खिचिसकेको छ।"

सुन्तली मुस्कुराई। भाग्यरेखा निधारमा लेखिएको हुँदैन; त्यो त कर्मले कोरिन्छ।

- सरस्वती श्रेष्ठ "सरू"