प्यारी आमा
निःस्वार्थ मायाले उत्कृष्ट पाठ सिकाउने,उनै हुन् सन्तानका निम्ति सबै गुमाउने। मैन जस्तै पग्लिएर सदा ज्योति दिने,आमा नै हुन् भगवानकाे साक्षात् रूप लिने।
८ मंसिर २०८१ शनिबार
- अहिले चर्चामा
- #ग्राहक विशेष
हिमालको फेदीमा
हिमालको फेदीमा मेरो सानो घर छ,सानुसानु घरको छानामाथि खर छ। दिनमा छ शीतल न्यानो हुन्छ रातमा, पहिलोचोटि झुल्किन्छ झुल्के घाम प्रातःमा।
हिमेशको निर्णय
नेपाली जान्दैनन् भनेर सधैं हेप्ने गरेको साथी प्रथम भएको र आफूले भाग लिन नपाएको सम्झेर हिमेश पछुताउँदै अबदेखि समयमै विद्यालय आउने निर्णय गर्दै घरतिर लाग्छ।
ठूलो हुँ कि सानो?
ठूलो भइस् भन्नुहुन्छ, सानो पनि भन्ने, सिक्दैछौ नि भन्नुहुन्छ, जान्यो पनि भन्ने। बनेको छु ठूलो सानो, परेको छु अल्मल,आमाबाबा किन यस्तो, गरौं न एक छलफल।
बालकविताले बालबालिकाको सांगीतिक चेतना परिमार्जन गर्न सहयोग गर्छ
बालकविता लेखन भनेको कोठामा बसेर गरिने एक्लो घोत्ल्याइँ मात्रै होइन। यसलाई ‘टेबुल वर्क’ का रूपमा मात्र नभई ’फिल्ड वर्क’ का रूपमा पनि हेरिनुपर्छ भन्ने मेरो मान्यता छ। त्यसैलै बालकविता लेखेपछि त्यसको प्रयोगशालीय परीक्षण गर्नु पनि आवश्यक छ।
कृष्ण बाउसेका दुई बालकविता
ज्ञानी भई पढ्नेको झोलाभित्र पस्दछु अनपढलाई चिन्दिन बरु निदाई बस्दछु। थरीथरी अक्षर पानाभरि कुँद्दछु धेरै पाना मिलेर चाङ भई सुत्दछु।
सुगाको माया
मलाई मेरो सुगाले माया गरेको देखेरै मैंले हामीसँगै बस्छ भनेर । तर, मेरो भाग्यमा पनि सुगा रैन रैछ । किनभने मैंले ल्याएको सुगा एउटा मरयो । एउटा मरेपछि अर्काे ल्याउनुभयो बाबाममीले । तर, त्यो उड्यो । फेरि अर्काे ल्याएको, त्यो पनि उड्यो । उडे पनि मरे पनि मैले बुझे कि मैंले पालेका सबै सुगाले मलाई माया गर्थे।
राष्ट्रिय एकता दिवसमा साइकल यात्रा
बन्धुमण्डल क्लबले बालबालिकालाई महत्व दिएर गरेको उक्त कार्यक्रमलाई गोर्कणेश्वर नपा वडा नंं ९र प्याङ्क वाइकले प्रायोजन गरेको थियो । यसमा काठमाडौं जिल्ला साइकल संघको प्राविधिक सहयोग रह्यो । यस्तो कार्यक्रमहरू देशैभरि हुन सके ज्यादै राम्रो हुने थियो किनकि आजका “बालबालिका भोलिका भविष्य”हुन । जय देश ! जय साइकल !
जिज्ञासु काव्य
आफूभन्दा ठूला हरेक व्यक्तिलाई उत्तिकै आदर र सम्मान गर्ने काव्य साँच्चिकै उदाहरणीय बालिका छन् । हरेक बालबालिकाजस्तै खेल्ने र कुदनेसँगै छिट्टे साथी बनाइहाल्ने उनमा हाम्रो वरिपरि भएका घटनाक्रमलाई फरक ढंगले प्रस्तुत गर्ने क्षमता छ । हामीले सोच्दै नसोचेका कुरा व्यक्त गर्ने क्षमता राख्ने काव्यको प्रतिभा आम बालबालिकामाभन्दा केही फरक छ । त्यसैले उनी सबैको नजरमा खास छिन् ।
थैली हाँस्यो मुसुक्क
घिउदूध बेचेर पैसा जुटाई यसैमा, नयाँ लुगा किन्ने रे अब आउने दसैँमा ।पैसा राख्नै बिर्सेछन् झन्नै बाले भुसुक्क,जुँगा तानिन् आमाले थैली हाँस्यो मुसुक्क ।
नराम्रो बाटो
पल्ला घरकी दिदीले बाटोमा फोहोर फाल्नुभो,अर्को घरको दादाले आएर प्लास्टिक बाल्नुभो।रुखाखोकी लागेर स्कुलमा जानै सकिनँ, कालो झिँगो बसेर भातमा खानै सकिनँ।