भोजपुरको हतुवागढी गाउँपालिका–५ की कुलबुङ राई श्रीमान् किसन राईसँग गत फागुन २३ गते इटहरी आएकी थिइन्। उद्देश्य थियो, नन्दहरूसँग भेटघाट र घुमघाम।

भेटघाट र घुमघाममा केही दिन बिताएपछि राई दम्पती बिहीबार भोजपुर घर फर्कने क्रममा उनीहरू सवार जिप उदयपुरको मैनामैनीमा दुर्घटनामा पर्‍यो। दुर्घटनामा घाइते भएका उनीहरूलाई धरानस्थित विपी कोइराला स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठानमा ल्याइएकोमा श्रीमान किसनको उपचारको क्रममा मृत्यु भयो भने कुलबुङ उपचाररत छन्।

प्रतिष्ठानको आकस्मिक कक्षको श्ययाबाटै उनले भनिन्, “जिप यात्रुले भरिएको थियो, कोच्चएर बसेका थियौं। अचानक जिप सडकबाट तल झ¥यो। बाटो नै खराब भएकाले दुर्घटना भएको हुन सक्छ।”

उनी जस्तै भोजपुर हतुवागडीका १७ वर्षीय सुनिल परियार पनि घर फर्कने क्रममा जीप दुर्घटनामा परी घाइते भए। उनी गत फागुन २१ गते काकाको बिहेमा आमासँगै उदयपुरको रामपुर आएका थिए। परियार घाइते आमासँगै सोही अस्पतालमा उपचाररत छन्।

सुनिलका अनुसार जिपको चालक बस्ने सिटमा कोच्चिएर चार जना बसेका थिए। “जिपभरि मान्छे थिए। अगाडि र पछाडि कोचिएर बस्नुपरेको थियो”, उनले भने, “म गाडीको अन्तिम सिटमा थिएँ। धुलै धुलो र खाल्डाखुल्डी भएको बाटोमा दुर्घटना हुनुअघि गाडी तीन/चारपल्ट हल्लिएजस्तो भएको थियो।”

उनले चालकले सडकको अवस्थाबारे राम्रोसँग ध्यान नदिंदा गाडी दुर्घटनामा परेको हुन सक्ने अनुमान गरे।

“हिजोको घटना त सपना जस्तै लागिरहेको छ। होसमा आउँदा भिरमुनि बारीको कान्लाजस्तो ठाउँमा रहेको थाहा पाएँ”, उनले भने, “म होसमा आउँदा छेउमा आमा घाइते अवस्थामा हुनुहुन्थ्यो। आफू घाइते भए पनि आमाले मलाई बोलाइरहनुभएको रहेछ।”

धरानबाट भोजपुरको घोडेटार जाँदै गरेको को १ ज २५९३ नम्बरको जिप बिहीबार विहान १०ः३० बजे आसपासमा भएको दुर्घटना हुँदा आठ जनाको मृत्यु भएको थियो।

दुर्घटनामा सुनिलको एउटा खुट्टा भाँच्चिएको छ भने आमा सविनाको खुट्टा र निधारमा गहिरो चोट लागेको छ। घाइते सुनिल अहिले मैनामैनीको बाटो सम्झिंदा नै डर लागिरहेको बताउँछन्। उनी भन्छन्, “बाटो राम्रो भएको भए सायद दुर्घटना नहुन सक्थ्यो।”

भोजपुरको दक्षिणी क्षेत्रका बासिन्दाका लागि तराईका जिल्लामा आउजाउ गर्ने छोटो दूरीको यो सडक निकै अप्ठेयारो छ। सुनसरीको धरान वा इटहरीबाट चतराघाट हुँदै कोशी पुल तरेर उदयपुरको कोठुबाट सप्तकोशी नदीपारिको भिरको यो बाटो मैनामैनी दूधकोशी किनारको चुहारसम्म पुग्छ।

चुहारमा दुई वर्षमा सक्ने गरी पक्की पुलको ठेक्का लागेको तीन वर्ष हुँदा समेत आधा काम पनि सकिएको छैन। पक्की पुल नभएपछि तराईबाट भोजपुर जाने गाडी उदयपुरको चुहार पुलवारिसम्म मात्र पुग्छन्। भोजपुरका बासिन्दाले दूधकोशीको झोलुङ्गे पुल तरेर फेरि अर्को गाडीमा चढ्नपर्ने बाध्यता छ।

चुहार पुल समयमा नबनेपछि त्यहाँसम्म पुग्ने कच्ची सडक पनि राम्रोसँग बन्न सकेको छैन।  कच्ची बाटो पनि खाल्डाखुल्डी र धुलोले अस्तव्यस्त छ। त्यहीं अस्तव्यस्त सडकमा पुराना जीप र बोलेरोमा टनाटन यात्रु कोचेर ल्याउने लैजाने गरिएको व्यवसायी रमेश हतुवाली बताउँछन्।

दुर्घटना भएको जानकारी आउनेबित्तिकै एम्बुलेन्ससहित उद्धारका लागि घटनास्थल पुगेका व्यवसायी हतुवालीले सडक र पुलका विषयमा पटकपटक आवाज उठाउँदा पनि सुनुवाइ नभएको गुनासो गरे।

चुनावका बेला चुहारमा पक्की पुल बनाउने विषयले महत्त्व पाउने भए पनि राजनीतिक  दल र ठेकेदारले गम्भीर रुपमा नलिँदा समस्या समाधान नभएको उनको भनाइ छ।

उनी भन्छन्, “यो क्षेत्रमा सडकको दूरावस्था छ, त्यसमाथि पुराना गाडीमा भरिभराउ छन्। यात्रु हालेर कुदाउने चलन छ। यो अवस्था सुधार नगर्ने हो भने अझै दुर्घटनाको सम्भावना उत्तिकै छ।”

चुहारमा पक्की पुल निर्माण भए विशेष गरी भोजपुरको दक्षिणी भेगमा पर्ने हतुवागढी, रामप्रसाद राई र आमचोक गाउँपालिका तथा खोटाङको साकेला गाउँपालिकाका बासिन्दाका लागि तराईका जिल्ला आवतजावत गर्न आधा दूरी छोटिन्छ। दक्षिण भोजपुरको केन्द्र घोडेटारबाट चतरा हुँदै धरान आइपुग्न ५९ किलोमिटर दूरी पर्छ।

त्यस्तै भोजपुर सदरमुकामबाट घोडेटार, चतरा हुँदै धरान आइपुग्न ९५ किलोमिटर पर्छ। तर घोडेटार बजारबाट भोजपुर सदरमुकाम, धनकुटा हुँदै धरान आइपुग्न करिब २०० किलोमिटर यात्रा गर्नुपर्छ।

दक्षिण भोजपुरका बासिन्दालाई सुविधा पुर्‍याउने उद्देश्यले कोशी प्रदेश सरकारले गौरवको योजनाअन्तर्गत २०७७ सालमा चुहार पुलको ठेक्का लगाएको थियो। २०७७ असोज २६ मा प्रदेशका तत्कालीन मुख्य मन्त्री शेरधन राईबाट शिलान्यास भएको चुहार पुल दुई वर्षभित्र अर्थात् २०७९ कात्तिकसम्ममा निर्माण सम्पन्न गर्ने गरी कालिका प्यासिफिक जेभीले २१ करोड २३ लाख १२ हजार चार सय सात रूपैयाँमा ठेक्का पाएको थियो।

तोकिएको समयमा पुल निर्माण नभएपछि २०७९ साल चैत ६ गते कोशी प्रदेशसभा सदस्य सिर्जना राई, पूर्वमुख्यमन्त्री शेरधन राई, यातायात पूर्वाधार निर्देशनालय इटहरीका निमित्त प्रमुख जितेन्द्रकुमार कर्ण, निर्माण कम्पनीका प्रतिनिधि ठाकुरप्रसाद कँडेल लगायतका सरोकारवालाबीच भएको बैठकले चार बुँदे निर्णय गर्दै २०८० साल असोज १३ सम्ममा काम सक्ने गरी तत्काल निर्माण अघि बढाउने सहमति गरेको थियो। तर दोस्रो पटकको म्याद पनि सकिए पनि पुल अलपत्र अवस्थामा छ।

प्रकाशित: २ चैत्र २०८० १३:०४ शुक्रबार