जान्नेलाई श्रीखण्ड, नजान्नेलाई खुर्पाको बिँड !
तपाईँसँग केको डिग्री छ, यसको कुनै अर्थ छैन। मात्र तपाईँले उनीहरूले सोधेको प्रश्नको जवाफ बुझ्ने गरी दिन सक्नुपर्छ। यति भएपछि तपाईँ विज्ञ बन्नुहुन्छ संसारका कुनै पनि देशमा !
तपाईँसँग केको डिग्री छ, यसको कुनै अर्थ छैन। मात्र तपाईँले उनीहरूले सोधेको प्रश्नको जवाफ बुझ्ने गरी दिन सक्नुपर्छ। यति भएपछि तपाईँ विज्ञ बन्नुहुन्छ संसारका कुनै पनि देशमा !
राजनीतिको अपराधीकरण र अपराधको राजनीतीकरणको यो चरमचुलीमा राजनीति स्वयम्को भने लंगोटी खुस्किएर सर्वत्र लाजनीति हावी भैरहेको देखिँदैछ।
रवि लामिछाने र स्वर्णिम वाग्लेले सत्ता गठबन्धनका उम्मेदवारले पाएको भन्दा दोब्बर मत प्राप्त गर्नुको अर्थ जनताले सत्तासीन हरूका गलत विधि, प्रक्रिया र सामान्य सिद्धान्तको पनि उल्लंघनलाई दिएको भद्र जवाफ हो।
पाल्पा तानसेनका ख्यातिप्राप्त विद्वान्, प्राध्यापक कवि माधवप्रसाद देवकोटाले आफ्नो पुस्तक ‘हुस्सु पथिक’ काव्यमा वारुणी अर्थात मदिराको बारेमा लेख्नुभएको छ।
तेस्रो राष्ट्रपतिमा रामचन्द्र पौडेलको सपथपछि उनी अगाडिका चुनौतीबारे घोत्लिइरहँदा भारतमा दुई दुई पटक कार्यबाहक प्रधानमन्त्री बनेका गुल्जारीलाल नन्दाको संझना आइरह्यो।
मेसेन्जरमा बिहानै परराष्ट्रमन्त्री पद गएपछि विमला राई पौडेलले ऋषि धमलालाई दिएको अन्तर्वार्ता हेरेँ। उनको रोइलो सुनेपछि लाग्यो– एनजिओकर्मीहरूमा राजनीतिक नेतृत्वको जिम्मेवारी पाउँदा पनि जागिरे मानसिकता परिवर्तन हुँदोरहेनछ! राजनीतिक संकट र परिवर्तनको हावाहुरी चलिरहेका बेला विदेश जानबाट रोकिने मात्र होइन, उंडिसकेको हवाईजहाज पनि फर्काइन्छ।
सत्तापक्षको बाहेक अरूको उम्मेदवारलाई जिताउन खोज्नु भनेको द्वैध शासन निम्त्याउनु हो। अप्रत्यक्षरूपमा दुई शक्ति केन्द्र बनाउन खोज्नु हो। जुन हाम्रो संविधानको मर्म, भावना र धर्म नै विपरित हुन्छ।
युवराजहरूको चल्तीफिर्ती बढ्दो छ। अझ भनौँ रगरगी र चकचकी व्यापक छ। गणतन्त्रका युवराजहरूको चर्तिकलाले पूर्वराजा ज्ञानेन्द्रका छोरा युवराज पारसका गतिविधिलाई पनि फिक्का पारिदिएका छन्।
शेखर कोइराला, गगन थापा, विश्वप्रकाश शर्मा, धनराज गुरुङ, प्रदीप पौडेल, चन्द्र भण्डारीहरू स्पष्ट प्रतिपक्षमा बस्नुपर्ने बताइरहेका छन्। तर सभापति शेरबहादुर देउवा र रामचन्द्र पौडेल च्याँखे दाउमा लिप्त देखिएका छन्।
कुनै पूर्वाग्रह नराखी भन्ने हो भने देशको शासनसत्तामा पाँच वर्षलाई गठबन्धनको हालिमुहाली हुन्छ भन्ने बुद्धिजीवी, कर्मचारी, पत्रकार, विश्लेषकलगायत बाह्रमासे राजनीतिज्ञको भविष्यवाणीको पासा पल्टिन पाँच घण्टा पनि लागेन।
कथम्कदाचित माओवादीलाई राष्ट्रपति पद दिने हो भने प्रचण्डले तासको तुरूप बनाएर कांग्रेसी प्रधानमन्त्रीलाई बारम्बार बार्गेनिङ गर्ने निश्चित छ।
२०७९ को चुनावमार्फत मतदाताले एउटा पक्ष कांग्रेसले र अर्काे पक्षलाई एमालेले नेतृत्व गर्ने गरी दुई दलीय व्यवस्थाको पक्षमा जबर्जस्त मोहर लगाइदिएका छन्।
कागजको साधारण पाता होइन घोषणापत्र ! घोषणापत्र पार्टीको विचार, नीति–सिद्धान्त र कार्यक्रमको पूर्ण दस्ताबेज हो। यसैको आधारमा निर्वाचित सांसदहरूको बहुमतबाट बनेको सरकारले मुलुक सञ्चालन गर्ने हो। ख्यालठट्टाको दस्ताबेज होइन घोषणापत्र!
उम्मेदवारी दिएकाहरूको नामावली हेर्दा कुन मुसाहरू एकातिरबाट अर्कातिर र कुन बिराला कताबाट कतातिर दौडादौड गरिरहेका छन्? मज्जैले देखियो!
गठबन्धन राष्ट्रपतिलाई प्रमुख प्रतिपक्षी दलको पृष्ठपोषण गरेको आरोप लगाइरहेको छ तर यिनीहरूले के बुझेका छैनन् भने राष्ट्रपति कुनै दलको त के कुरा व्यक्ति पनि होइनन्, संस्था हुन्। हाम्रो संविधानले त्यही व्याख्या गरेको छ।