म पनि स्वास्थ्यकर्मी हो । म नर्स हो । अब नेपालमा हामीले गरेको कुराको कहिले पनि कदर भएन । मैले दुई ठाउँमा दिनरात नभनी काम गर्दा पनि मात्र २५ हजार महिनामा कमाउँथे भने त्यति कमाइ यहाँ एकै दिनमा पनि हुन सक्ने रहेछ।
विदेशमा भएका नेपालीहरुलाई स्वदेशमै फिर्ता गर्नुपर्छ, लगानी गर्नदेखि लिएर सम्पूर्ण कुराका लागि बोलाउनु पर्छ भन्ने विषयमा वातावरण राज्यले तयार गरोस् ।
यहाँ आउँदा अलि धेरै गाह्रो भएको थियो । तर जापान आइसकेपछि भने केही अकल्पनीय अनुभवहरु संगाले । जस्तो नेपालमा नियमकानुन केही नहुने । यहाँ भने नियमकानुनहरु एकदमै धेरै हुने । यहाँको नियमकानुनमा भिज्न भने एकदमै धेरै समय लाग्ने रैछ ।
मलाई सुरुमा एकदमै गाह्रो भएको थियो। २-३ महिना मैले रोएरै काम गरेभन्दा पनि हुन्छ। त्यसपछि काममा बानी पर्न ६-७ महिना नै लाग्यो। अहिले पनि उत्तिकै गाह्रो हुन्छ काम गर्नलाई।
जति पनि सोचिन्छ त्यस्तो सजिलो हुँदैन । गाह्रो भन्नाले गर्न नसक्ने भन्ने हैन । शारिरिकरूपमा गाह्रोभन्दा पनि यहाँको वातावरणसँग भिज्न, खानादेखि भाषादेखि हरेक कुराहरु जान्न समय लाग्छ ।
म २०१७ मा १७ वर्षको हुँदा विद्यार्थी भिसामा अस्ट्रेलिया आएको थिएँ । अहिले म अस्ट्रेलियामा रजिष्टर्ड नर्सको रूपमा काम गर्छु र मेरो २०२३ मा परमानेन्ट रेसिडेन्सी पनि आइसकेको छ ।
यहाँ सानातिना व्यापार व्यवसायहरू थुप्रै गर्न सकिन्छ । सानातिना व्यापार गरेर पनि तपाईंको जीवनलाई सहज बनाउन सक्नु हुन्छ ।
रेस्पेक्ट गर्ने, एकदमै एकअर्काको केयर गर्ने प्रकारका मान्छे हुन्छन् यहाँका मान्छेहरु । समग्रमा भन्नु पर्दा चै मकाउ चै अति नै ब्युटिफुल कन्ट्री हो । जबको अपरच्युनिटी पनि प्रशस्तै भएको ठाउँ हो ।
केही रहर र केही बाध्यताहरुलाई दुईवटा सुटकेसभित्र प्याक गरेर वैदेशिक यात्रा तय गर्नु भन्ने कुरा सजिलो थिएन ।
धेरै जसो विदेश आउने साथीहरुले विदेशलाई दुःखको बिम्बको रुपमा लिनुहुन्छ । मलाई भने त्यो हैन कि जस्तो लाग्छ ।
मैले त्यहाँ लगातार काम गर्दा अफ सिजनमा साहुले मलाई अरुको बारीमा खेतालाको रूपमा बाहिर पठाउनु हुन्थ्यो । कहिले आलुको बोटमा नोङग्याक (औषधि) छर्नेदेखि लिएर कहिले मल छर्ने, कहिले जंगलमा गएर रुख काट्ने जस्ता कामहरु मैले धेरै गरे ।
