बत्ती निभेको साँझ

फूलसरि कोमल यो मन, निर्मल जलभन्दा पनि स्वच्छ र सरस यो मन कोमलतामै रम्न चाहन्छ। सानो मात्र चोटले पनि मर्माहत हुन्छ यो मन। समयका छाल समेटेर यसभित्र परेका धुलित कणलाई पखाल्ने गरेकी थिएँ, अब त सानो मात्र चोट पनि थेग्न सक्दैन यो मन। जसरी पानीको थोपाको बोझसम्म पनि सहन सक्दैन पत्रले। कहिले अतीत सम्झेर रुन्छु, कहिले जीवनका रमाइला क्षण सम्झेर एक्लै पनि हाँस्छु। त्यसैले त यस्तो स्थितिलाई ‘दो मन’ भन्दा रहेछन्।