समय ब्युँताउने ‘परान’
सामान्य प्रेमकथा होइन यो, आत्माको खोज हो। यसले जीवनप्रेम र आत्मसन्तुष्टिको अर्थ बुझ्न प्रेरित गर्छ। पर्दा बन्द भए पनि कथा सकिँदैन, बरु दर्शकको मनभित्र नयाँ प्रश्न सुरु हुन्छ -के मेरो परान मभित्रै छ?

सामान्य प्रेमकथा होइन यो, आत्माको खोज हो। यसले जीवनप्रेम र आत्मसन्तुष्टिको अर्थ बुझ्न प्रेरित गर्छ। पर्दा बन्द भए पनि कथा सकिँदैन, बरु दर्शकको मनभित्र नयाँ प्रश्न सुरु हुन्छ -के मेरो परान मभित्रै छ?
‘छ भनेर नमात्तिनु, छैन भनेर नआत्तिनु’ आमाको अर्ती सम्झेर उनले मन दह्रो बनाइन्।
सफल व्यक्तिहरूको जीवनी हेर्दा वास्तविक शक्ति र चरित्र कठिनाइमै जन्मिएको देखिन्छ ।
मेरा नानीहरू मेरो धैर्यले अहिले बिहानी घामजस्तै मुस्कुराइरहेका छन्। म बिहानी घाम हेर्दै खुसी पोख्छु - पृथ्वी त्यसै पृथ्वी भएको होइन रहेछ। आमा भएर आमाकै डोबमा बाँच्नुमा छुट्टै आनन्द मिल्ने रहेछ।
जलवायु परिवर्तनदेखि सुशासन हुँदै शून्य भ्रष्टाचारसम्म युवाले आफ्नो आवाज र उद्देश्यलाई जोड्ने पुल बनाएका छन्।
उद्यम र उद्यमशीलताले निष्क्रिय पुँजी, जनशक्ति र प्राकृतिक स्रोत उपयोगमार्फत रोजगारी सिर्जना गर्छ र निर्यात बढाई राष्ट्रिय आयमा योगदान पुर्याउँछ।
मेलाका आयोजक सबैको आआफ्नै उद्देश्य हुन्छ। उद्देश्यबिनाको मेला भीड मात्र सावित हुन्छ जसले न कुनै सन्देश पस्कन सक्छ न त कुनै ज्ञानगुनकै कुरा बाँड्ने हैसियत राख्छ।
नेपालमा महिला उद्यमशीलता विकासका लागि नीतिगत तथा प्रक्रियागत झमेला प्रशस्त मात्रामा छन्।
इतिहासअनुसार औद्योगिक विकासको सुरुवात १८औँ शताब्दीमा ब्रिटेनबाट भएको र त्यसपछि १९औँ शताब्दीको अन्त्यतिर मात्र अमेरिका, पश्चिम युरोप हुँदै चीन, भारत तथा अन्य देशमा भएको पाइन्छ।
चिन्तामा भुलेकालाई पनि चिन्तनमा लाग्न सक्ने बनाउँछ। अझ भगवानप्रति विश्वास गर्ने र उनलाई खुसी पार्न थरिथरिका फूल चढाउने हामी जस्ता हिन्दुका लागि त फूल झनै सुनमा सुगन्ध जत्तिकै भएकामा शंकै छैन।
महिलामैत्री कानुनको अभाव, महिलालाई उद्यम गर्न हौस्याउने नीतिहरू नबन्नु तथा घरायसी र बाह्य कारणहरूको बन्धनले महिलालाई अझै पनि उद्यमी बन्न बाधा खडा गरिरहेका छन्। त्यसैले पनि उद्यम र महिला एकअर्काका परिचित र सहयात्री बन्न नसकेका हुन्।
दिदीबहिनीले शारीरिक, मानसिक, सामाजिक र आर्थिक चारवटै समस्याबाट जीवन बिताइरहनुभएको छ। अहिले हामी लोकतन्त्र दिवस मनाइरहेका छौं। तर यसका लागि कुर्बानी गर्नेहरूले अझै न्याय पाउन सकेका छैनन्।
छोरा पाए खसी, छोरी पाए फर्सी यो नेपाली समाजमा व्याप्त उखान मात्र होइन, वास्तविकता पनि हो।
‘अर्गानिक होमस्टे’ वास्तवमै नामजस्तै अर्गानिक छ, जहाँ बजारिया र रसायनयुक्त खानेकुरा वर्जित छ। मैदा होइन, जौ, कोदो, मकै, फापर आदिको केक बनाउँछन् चित्रबहादुर। अर्थात् गाउँमै जे फल्छ, त्यसैबाट उपभोक्तालाई मन पर्ने र खोजिने खाद्यसामग्री तयार पार्छन्।
के साँच्चै साविक कर्णालीको सदरमुकाम जुम्ला हाम्रो दिमागमा जबर्जस्ती बसाइए जस्तै निरशरअभावको पर्याय हो त ? भर्खरै चार दिनको जुम्ला बसाइका क्रममा देखिएको/थाहा पाइएको वास्तविकता प्रष्ट्याउनु नै यो लेखको उद्देश्य हो।
