४ आश्विन २०८० बिहीबार
Shova Gyawali
शोभा ज्ञवाली
aakriti72@gmail.com or shova.gyawali@nagariknews.com

  

शोभा ज्ञवालीका लेखहरु :

अप्रत्याशित उत्सव

मेरो एउटै इच्छाचाहिँ पूरा हुन सकिरहेको थिएन–मेरा श्रीमान् अर्थात् जीवनसाथीले मेरो लेख पढेर मलाई नै सुनाउने। यो मात्रै एउटा यस्तो इच्छा थियो, जसले पूरा भएका थुप्रै इच्छालाई पनि ओझेलमा पार्थ्याे । अर्थात्, पूरा हुन बाँकी यो इच्छाले मनलाई दुःखी बनाइरहेको थियो।

अनुत्तरित संयोग

‘विवाह भनेको दुई परिवारको मिलन हो। दुई रीतिरिवाजको संयोजन हो। विवाहपछि बिहानै उठेदेखि नसुतेसम्म धेरै कुरा व्यवस्थापन गर्नुपर्ने हुन्छ।

वसन्त ऋतु

वसन्त ऋतु आयो खुसीले यो मन छायो,हिलो मैलो हरायो वृक्षमा पालुवा पलायो। फेरि एक पल्ट इच्छा आकांक्षा जुर्मुरायो,फेरि पनि मनभरि उल्लास लहरायो।

सङ्घर्ष

बिहानीपख शीतका थोपा रुखका पातमा टिल्पिलाएका छन्। सूर्यको किरण बिस्तारै मुस्कुराउन खोज्दै छ। दुबोमाथि साम्राज्य जमाएको तुसारो हट्न मानिरहेको छैन।

मायावी सान्निध्य

मलाई वर्षा एकदमै मन पर्थी। ऊ खुसी हुँदा म जति खुसी हुन्थें, म खुसी हुँदा ऊ अझै बढी खुसी हुन्थी। त्यसैले त भित्री मनबाटै सधैं उसको प्रगतिको कामना गरिरहन्थें। उसको उन्नति आफ्नैजस्तो लाग्थ्यो।

पुष्पित बनून् पुष्पाहरू

अब त ममाथि छोरीको लालनपालनको जिम्मेवारी पनि थपिएको थियो। त्यसैले अन्यथा सोच्न सक्ने कुरै भएन। प्रयास पनि बिस्तारै आफ्नो जिम्मेवारीबाट पछि हट्न थाल्यो। आफ्ना आमाबाको प्यारो छोरा प्रयासले आफू बाउ भएको पनि बिर्सियो।

वाह श्रीअन्तु !

उक्त क्षेत्रको चिया बगानको बखान निकै पहिलेदेखि नै सुन्दै आएकी थिएँ। अर्थाेडक्स र सिटिसी मिलाएको दुध चिया अनि दुधमा चिनी र अदुवा राखेर आगोको तापक्रम मिलाएर बनाइएको चिया।

क्षणिक सामीप्य

यो समाजमा आर्थिक रूपले सम्पन्न भएर पनि मानिस किन खुसी हुन सक्दैन र विकृतिको चाङमा हाम फाल्न तयार हुन्छ? किन जीवनभर सँगै बाँच्ने र मर्दा पनि सँगै मर्ने कसम खाएकामध्ये कोही दुलहाबाट र कोही दुलहीबाट पीडित हुन्छन्?

अनवरत अभिभारा

हेर अनुराग, तिमी र म बेस्ट फ्रेन्ड हौं। यसलाई विवाहमै परिणत गर्नुपर्छ भन्ने छैन। मेरा जिम्मेवारी धेरै छन्। मैले धेरै बच्चा सम्हाल्नु छ। मैले मेरा बारेमा मात्रै सोचेर हुँदैन अब। अनुराग! हामी एक अर्कालाई पर्दा ज्यान दिन सक्छौं। त्यसैले आआफ्नो जिम्मेवारीका लागि एउटा नयाँ अटुट सम्बन्ध बाँधौं, कसो?

अन्तिम इच्छा

म स्कुलमा कृतिकाको कक्षा शिक्षक। त्यति जेहनदार विद्यार्थी तर हेर्दाहेर्दै सबै विषयमा अनुत्तीर्ण। मलाई अचम्म लाग्यो। अनि कृतिकाको अभिभावकसँग भेटेर उसको खस्केको पढाइबारे कुरा गर्नुपर्छ जस्तो लाग्यो।

नयाँ मोड

ममा आएको परिवर्तन अनि खुसी मेरा ‘आमा’ हरूलाई पचाउन गाह्रो भइरहेको थियो तर मलाई भने यसप्रति कुनै मतलब नै थिएन। म सोच्दै गइरहेकी थिएँ– भोलि मलाई किरणले एक्लै कफी पिउने निम्तो दिएको थियो। म जान्छु, जसरी पनि जान्छु किनकि ममा आएको नयाँ मोडका लागि उसलाई एक थान धन्यवाद पनि त दिनु छ।

पालिका माता/पिताः कस्तो ?

म चुनाव जितेपछि यति पैसा बाँड्छु, यतिलाई रोजगारी दिलाउँछु भनेर खोक्नेहरू पनि देखिए। तिनै मतदाताले तिरेका करबाट पालिकालाई प्राप्त हुने रकम बाँड्नु कुन ठूलो कुरा भयो र ? बरु पालिकाको स्रोत बढाउन म यसो गर्छु भन्ने आँट किन कोहीसँग छैन ? रोजगारी त दिने तर कहाँ ? उद्यमको कुरा किन गर्दैनन् उनीहरू ?

नेपाली मिडियाका आरोह/अवरोह

उसै त आर्थिकरूपमा सन्तोषप्रद् नभएको यो क्षेत्र भूकम्प र कोभिड महामारीपछि निकै दयनीय बन्न पुगेकामा दुई मत छैन। त्यसपछि कतिपय सञ्चारगृहलाई दैनिक प्रशासनिक खर्च धान्नसमेत धौ धौ पर्‍यो।

शीर्षक, लेखका वा ट्यागमा खोज्नुहोस्