अहिले देखिएको अवसरलाई नेपालीले कसरी उपयोग गर्लान् भन्ने अनुमान गर्न २००७ सालमा राजा र प्रजा मिलेर राणा शासन अन्त्य गरी ल्याएको प्रजातन्त्रको जगेर्ना कसरी गरियो भन्ने प्रवृत्तिगत विश्लेषण गर्नु प्रासांगिक हुन्छ।
“पुरानो संरचना ध्वंश गरेपछि नयाँ सिर्जना हुन्छ” भन्ने माओवादी भाष्यले मुलुक बर्बाद हुन लाग्यो। यसलाई परिवर्तन गर्न नेपाली बुद्धिजीवी, युवा र पेसाकर्मीहरूको अर्थपूर्ण हस्तक्षेप जरुरी भैसकेको छ।
राष्ट्रियदेखि स्थानीय तहसम्मका भ्रष्टाचारका समाचारले दैनिक खबरकागज भरिएका हुन्छन्। भ्रष्टाचार नियन्त्रण गर्न बनाइएका संस्था भागवण्डाका नियुक्ति र दलीय हस्तक्षेपका कारण पंगु भएका छन्।
हिजोआज सञ्चार माध्यमका सार्वजनिक बहसमा नेपाल पनि श्रीलंकाको बाटोमा जाँदैछ भन्ने विषय उठ्न थालेको छ। वास्तवमा, नेपाल त्यो बाटोमा हिँड्न पाइला चालेको आज होइन, जुनबेलादेखि पुराना संरचनाहरू ध्वस्त नपारी नयाँ बन्दैन भन्ने भाष्य ल्याइयो र दूरदराजका शिक्षा, स्वास्थ्य चौकीहरू ध्वस्त गरियो, पहिले खोलेका उद्योग बन्द गरिए, सार्वजनिक संस्थाहरूमा दलीय भागबन्डाका आधारमा कर्मचारी भर्ना गर्न थालियो, त्यसैबेलादेखि यो क्रम चलेको हो।