रोशनले भन्न चाहेर नि कसैलाई भन्न सकेको छैन। रोशनको मुखमा तनावको आगो सल्किएको छ। जुन आगो उसले निल्न पनि सकेको छैन ओकल्न पनि सकेको छैन। साथीभाइ, छरछिमेकी, इष्टमित्रहरूका अगाडि ठाडो शिर निहुरिने भयो भनेर चिन्तित छ।
म नमस्कार गर्दै ‘हस् धन्यवाद’ भनेर निस्कें। उनले मतिर हेर्दा पनि नहेरी हस् भने। त्यसपछि म बाहिर निस्कें। मैले सोचें,मेरो रोगको अवस्था सामान्य रहेछ। डाक्टरले सोचे, बिरामीको आर्थिक अवस्था सामान्य रहेछ।
म पोखरा आउनुअघि प्रकट पगेनी ‘शिव’ नामसँग खासै परिचित थिइनँ । ५० सालअघि मेरो पोखरा आवतजावत भइरहे पनि विधिवत रूपमा मेरो पोखरा बसाइँ भने ५० सालमा पृथ्वीनारायण क्याम्पसमा आइकममा भर्ना भएदेखि हो ।