शब्दहरू रित्तिएर, बोली हराएको मान्छे म। हिजैसँग लुटिमाग्दा, भोलि हराएको मान्छे म। विश्वासको खडेरीले धाँजा फाट्यो मनहरूमा। वाचाहरूको ठेली बोक्ने झोली हराएको मान्छे म। वर्षौंदेखि सपनाको बेहुला–बेहुली बनिरह्यौं मिर्मिरेमा बेहुली बोक्ने डोली हराएको मान्छे म।
सपना, हो सपना हो ऊ ! यो धर्तीमा जन्म लिएर आउनु पनि सपना हो कि जस्तो लाग्छ कहिलेकाहीँ उसलाई। आफ्नो नाम र जीवन उस्तैउस्तै। कुन कलमले कुन कापीमा के लेखौ भनेर दोधारमा परिरहँदा सबै कलम तँछाडमछाड गर्दै ‘पहिले मेरो कथा लेखिदेऊ, हैन पहिले मेरो कथा लेखिदेऊ’ भन्दै जिस्काएजस्तो। कापीहरू डराएर टाढाटाढा भाग्न खोजेझैं लाग्छ। व्यथा पोखेर ‘मलाई नच्यातिदेऊ’ भनेझैं लाग्छ।
आफ्नो भाग्यरेखा आफैं लेख्छु कर्म र धर्मले, जस्तो जीवन होला भोग्दछु आज म त मर्मले। दुःख नगरी त सुख हुन्न बुझ्छु मूल भाव, सुख दुःख मिलाउने मीठो अलाप्छु राग।
हो, तीन कक्षा पढ्दापढ्दै हामीसंग छुट्टिएर बाबुआमासंगै शहर पसेको हाम्रो दश बर्से मिल्ने साथी आएको खबर पाएका थियौं। होस सम्हालेदेखि आठ वर्षको उमेरसम्म संगै पढ्यौ,खेल्यौं र रमायौं। हामीबिना ऊ अधुरो, ऊबिना हामी अधुरो, छुट्टिने बेलामा गहभरि आँसु गर्दै बिदाइ भएको थियो ऊ।
अर्कैको भई जित्ने र हार्ने जोईकी पोइ ? ताली र गाली थाप्दैछन् थाली रजौटे माली। बिउ त कुह्यो काफल पाक्यो चाट्यो कि थुक्यो। ढुङ्गामा जरा बढ्दैन वृक्ष न नाच चरा।
हिन्दूस्तानी भिमकाय ऐनाभित्र गोर्खाली पहिचानको रङ्ग खोज्दै हाम्रा बाजेबोज्युहरूले यहाँका चियाबारीको हरियाली छायामा संस्कृतिको प्रतिबिम्ब नियाल्दै आफ्नै अस्तित्व र पहिचान खोज्दाखोज्दै युगले फड्को मारिसकेछ।
अनपढ कामी साइँलाका आधी दर्जनभन्दा बढी नाम कसरी रहन गएको होला? जनमानसमा एक जिज्ञासा छ।
पत्नीको वियोग आँसुमा झारी सुनौला पानामा। गौरीको शोक घरघरै पुग्यो विरही गानामा।। छोरी थे दुई तिनलाई दिएँ आमाको ममता। अचम्म लाग्थ्यो देखेर उनको लेखनी क्षमता।।
मनको आकाश खुला थियो, छेक्ने थिएन केही,हाँसेको थियो यो मन सधैं, चिन्ता थिएन केही।बादल थिएन आकाशमा, घाम लागेको थियो, प्रकृतिको सौन्दर्य झन् , बढ्दै गाको थियो।
