म अझ तल्लिन भएर गायनको गहिराइमा डुबेकी हुन्छु। अचम्म ! त्यै वीणासँगै मिसिएको एउटा ‘शान्ति’ भनेर बोलाएको मीठो आवाजले मेरो हृदय झंकृत हुन पुग्छ। त्यो परिचित आवाजले म झल्याँस्स हुन्छु, आँखा उघार्छु र यताउता हेर्छु। आकृति होइन, आभास म आफ्नै पिताको अनुभव गर्छु।
महेन्द्रपुल चोक क्षेत्रमा कवि, साहित्यकार, लेखक, पत्रकार, समाजसेवी, व्यापारी, संगीतकार, विद्यालय, महाविद्यालयका छात्रछात्रा एवं शिक्षक समेतको ठूलो जमात भेला भयो। साहित्यकार, समाजसेवी, व्यापारीहरू पछाडि जुलुसमा भए। सो अवसरमा नगरका ठाउँठाउँमा विशेष द्वार अनि सडक दायाँबायाँ फूल अबिरले सजाइएका शुभ कलस एवं तामाका गाग्री सजाइएको देखिन्थ्यो।
सोझा र इमानदार पुर्खाहरूलाई पहिलो र दोस्रो विश्वयुद्धको बेला सेभेन जिआर र टेन जिआर अङ्ग्रेजी गोर्खा पल्टनको नाममा डलरमा तौलेर बेच्यौ हैन?
त्यसपछि आमा त्यस कुर्सीबाट अपेक्षा राख्न छाड्छिन् । कुर्सी भनेपछि मसानघाटमा पुगेका सन्तान पनि बिउँझने गरेको अनुभव गर्नासाथ कथा समाप्त हुन्छ।
केटी – सागरभन्दा गहिरो हाम्रो माया सम्हालेर राखनुपर्छ। केटा – शिखरभन्दा अग्लो हाम्रो पिरती चुल्हाएर लानुपर्छ। केटी – बादलजस्तै कालो केश तिम्रो त्यो म सम्हालिदिन्छु। केटा – पहाडजस्तै विशाल माया तिम्रो त्यो म सँगालिदिन्छु।
दिनेले त फूलै दिन्छ लिनेले के लिन्छ,जुहारी नै भए मात्र हिरामोती चिन्छ। मल – माटो मिलाएको फूललाई हेर,थुँगा छोडी मालीलाई भन कस्ले किन्छ। नदीले नि माझीलाई गरिरन्छ प्रेम,बहनाले नदीको त्यो धारलाई छिन्छ।
न ऊ किनारा,न यो किनारा, मझधारमा छ, कर्म हारा। कोसिस गर्यो, जिन्दगीभरि, ज्यूँ का त्यूँ रहे, समस्या सारा। बनायो कठै, महल कति, रात बितायो, गनेर तारा।
“हजुर” भन्न पनि सकिनँ । हत्त न पत्त झ्यालनेर उभिएर चिहाएँ। कम्मरमुनिको भाग मात्रै देखेँ । कोरोना सन्त्रासको भय भएको बेलामा पढ्न नपाएर आजित भएको अरू कुनै विद्यार्थी होला भनेर पुनः आफ्नै काममा फर्किएँ।
राम्राले हैन हाम्राले मात्र चलाएको देश यो, भ्रष्टाचारको पराकाष्ठा नाघी बलाएको देश यो। पहिला पद किन्ने, पछि त्यहीँबाट छिन्ने गर्दै, तलदेखि माथिसम्म नेताले नै गलाएको देश यो।
डरले आची गरेछ साथीभाइ हाँसे नि स्कुलबाट भागेर बल्ल भन्यो बाँचे नि। फोहोर पाइन्ट धोएछ निकैबेर रोएछ सधैं हात धुन्छु नि भनी देउता छोएछ।
