चराचुरुंगी र गाईवस्तुले तुइकाजीको खेतको धानबाली बिगार्छन् । बुँख्याःचाले मान्छेको मिहिनेतको कदर गर्नुपर्छ भन्दै गाईवस्तु र चराचुरुंगीलाई अन्नबाली नबिगारिदेऊ भनेर बिन्ती गर्छ । बुँख्याःचाको बिन्ती सुनेर गाईवस्तु र चराचुरुंगीले मान्छेको अन्नबाली नबिगार्ने वचन दिन्छन् । बुँख्याःचा खुसी हुन्छ।
आमाको सारी समातेर नजिकै टाँसिदै रुँदै भन्यो –आमा आजदेखि म कहिल्यै खराब साथीको संगत गर्दिनँ । प्रकाशले नै मलाई चोर्न र ठग्न सिकाएको हो । भोलिदेखि सधैं स्कुल जान्छु । बदमासी काम कहिल्यै गर्दिन । मलाई माफ गरिदिनुहोस है ।
चिसो –चिसो सिरेटोले हिमाल नाघे हुन्थ्यो, जाडो भयो पहारिलो घाम लागे हुन्थ्यो । न त बस्ती देखिने न त मान्छे देखिने,कुहिरामै अल्झिएर घाम पनि छेकिने। यति बाक्लो अँध्यारो कुहिरो भागे हुन्थ्यो, हुस्सु– कुहिरो भगाउन घाम लागे हुन्थ्यो ।
हामीले अग्लो मान्छे बन्न सगरमाथाजस्तै ठुलो छाती पार्नुपर्छ । संसारलाई दिने काममा सक्रिय हुनुपर्छ । लिने काममा मात्र लिप्त हुनु हुन्न । विज्ञान, प्रविधि, सञ्चार, यातायात आदिले ल्याएको प्रगतिलाई व्यक्तिगत स्वार्थको तराजुमा तौलनु हुन्न । संसारको उन्नतिमा लगाउनुपर्छ । त्यसो भएमा मात्र हामी अग्लिन सक्छौं ।
सुदामाको हातमा भएको पोको कृष्णले लिनुभयो । यत्रो स्नेहका साथ तिमीले ल्याइदिएको कोसेली भन्दै त्यो पोको खोलेर खान थाल्नुभयो । कृष्णजीले सुदामाको दुःख बुझिहाल्नुभयो । चिउराको त्यस्तो कनिका खूब मिठो मानीमानी खाएर कति मिठो खाने कुरा ल्याइदिऔँ साथी तिमीले ल्याइदिएको कोसेली मलाई साह्रै मन पर्छ । तिमीले मलाई कस्तो माया गर्छौ । भाव विभोर हुँदै सुदामालाई अंकमाल गर्नुभयो ।
भूमरा भूमरा म त काले भूमरा, जहाँ देखें फूलको रस त्यहीँ मेरो डेरा ।भूमराको जालमा म त कहिल्यै फस्ने छैन, रस चुस्ने तिम्रो चाल पूरा हुन दिने छैन ।नबसे फूलमा भूमरा फुल्नुको अर्थ छैन, सुकी जाने रसलाई त नचाखी भा’छैन ।चरी बनी उड्ने मेरा कतिकति सपना छन्,होस गर है मेरा माइती यतै दायाँबायाँ छन् ।
आफ्ना पतिका कुरा सुनेर पार्वती विलाप गर्न थालिन । आफ्नो बालक छोरालाई बाबुले नै काटकोमा रुँदै महादेवलाई त्यो त हाम्रै छोरा हो । महादेव नभएको बेला मेरो रक्षाका लागि मैले नै उसलाई बाहिर राखेकी थिएँ । यो के गरेको । जसरी भए पनि हाम्रो छोरालाई बचाउनुस् । ऊबिना बाँच्न सक्दिन भनेर विन्ती गरिन् । पार्वतीले यसोभन्दा महादेव तीन छक्क परे । आफूले ठूलो गल्ती गरेकोमा उनी खूब पछुताए ।
युनियन र हामी सबै खुसी भएर खान खायौं। भोलि असुनगर जाने युनिकनले थाहा पाएर म पुराउँछु भन्यो। भोलि छिटो खान खाएर युनिकनले हामीलाई सरर उडाएर एकैछिनमा असुनगर पुरायो। युनिकनमा चढेर आउँदा त माक्स पनि लाउनु परेन सेनिटाइज बोक्न पनि परेन। अहा क्या मज्जाले असुनगर आइयो भनेर प्रिया, रूवी र म रमाउदै नाचौं । अनि हामीहरूसँगै युनिकन भएर नाच्यो। त्यसपछि युनिकन हाम्रो साथी भयो।
त्यो बेला सिसाकलमको चलन याद भएन । सिलोटमा खरीले अक्षर लेखेर कहिलेकाहीँ बुबाले पढाएको याद छ । त्यो बेला हामी प्राय निलो कलमले लेख्थ्यौं । कसैकसैले रातो कलम ल्याउँदा त्यसको शान नै अर्को हुन्थ्यो । मेरो पनि रातो कलम आउने भयो भनेर म मक्ख थिएँ । बुबाले कलम ल्याइदिनुभयो । बाहिरको कलमको आवरण रातो थियो । तर लेखेर हेर्दा निलो सरयो । मेरो अनुहार कलमको सराईजस्तै निलो भयो । खूबै रिस उठ्यो । रातो कलम भनेको त निलो पो ल्याइदिनुभएछ भनेर रोएँ ।
उनका साथीहरूले उनलाई राम्रो व्यवहार गरिरहेका थिए । नयाँनयाँ मीठामीठा खानेकुरा र नयाँ रमणीय ठाउँले उनलाई आनन्दित बनाएको थियो । सन्ध्या हामी बसेको ठाउँ पृथ्वी लोकभन्दा अर्कै ठाउँमा गएकी थिइन् । उनका साथीहरूले उनलाई पृथ्वीका मानिसले आफैंले आफ्नै कारणले नयाँनयाँ रोग निम्ताएको बताएका थिए । उनीहरूले त्यही कारणले अहिले पृथ्वीका मानिसले दुःख पाइरहेको भने ।
अहिले किताब किनेर ल्याएर दियो बालक विद्यालय जान्छ आउँछ कति के पढेर आयो पढेन केही वास्ता छैन । कस्ता साथीभाइहरूसँग खेलिरहेको छ । त्यो पनि थाहा छैन । बाबाआमा दुवै जागिरे आफ्नै चटारो भियाईनभियाई छ । बालबच्चालाई हेर्ने समय नै छैन । गृहकार्य गरेर बुझायो कि बुझाएन त्यो पनि थाहा छैन । कतिलाई त विद्यालय गयो गएन त्यो पनि थाहा हुँदैन ।
 Indra Kumar Shrestha oooooooooooooo-480x320-wm.jpg)
 Sekharkumar Shrestha ooooo-480x320.jpg)
 Surya Lakaju ooooo-480x320.jpg)
 Vagyasali Aadhkari ooo-480x320.jpg)
