फेरि –घामको धारमा टेकेर धमिलो खोला तर्न लागेको उसले मलाई चराहरूको सुमधुर आवाज सुनाएर अब तिमी यो गाउँ छोडेर व्यर्थै मेरो मायामा नभुल भन्दैछ तर म कसरी बिर्सूँ उसलाई प्रतीक्षामा भिज्दै कुर्नेछु एक हूल वसन्तलाई अँगाल्दै उसकै यादमा लछप्पै रुझ्नेछु तर, जान्छु नभनी पाइला सार्दै गरेको त्यो असार मलाई चाहिन्छ !
घाम हेर्यो घाम राम्रो जुन हेर्योे जुन राम्रो अँध्यारो रातमा आकाशमा चमचम गर्ने तारा राम्रो संसारकै अग्ला हिमालहरू भएको सुन्दर देश हाम्रो हिमालबाट पग्लिएर बगेका ती नदीनाला राम्रो ।
सबैको आआफ्नो स्वार्थ छ ! चोरले बन्दुक देखाएर चोरी गर्छ पन्डितले पाप र नर्कको त्रास देखाएर गोजी भर्छ हरेकको आआफ्नो तरिका छ पैसा कमाउने तर जीवनयापनभन्दा अधिक धन सञ्चय गरेर आफैंलाई भोक , रोग , निद्रा र तनावको शिकार बनाउँछ मान्छे सुनकै चिता भए पनि डढ्नुपर्छ दाउरामै हुनुपर्छ खरानी नै बरु गतिलो काम गरे इतिहासमा नाम लेखिन्छ !
समाजले सोमबार साहित्यकार वनमाली निराकारको अध्यक्षतामा लुम्बिनी प्रदेश समितिको गठन गरेको छ । उक्त गठित समितिको उपाध्यक्षमा लघुकथाकारहरू ऋचा लुइँटेल, सचिवमा निर्मल ढुङ्गाना र कोषाध्यक्षमा मन गहिरेलाई चयन गरिएको छ।
तिमीलाई पाउनु म रातदिन तड्पिरहेको छु । तर तिमी कहाँ छ्यौ, कता छ्यौ सोबारे अनभिज्ञ नै छु । तिम्रो साँध–सिमानाबारे ता झन् म आबा न चाबा छु । तिमीलाई बाहुपाशमा कसेर तिम्रो माथ चुम्बन गर्न मन लागेको छ । तर प्रियतमा गोर्खाल्याण्ड ! तिमीलाई बाहुपाशमा कसी माथचुम्बन गर्ने मेरो इच्छा, आकाङ्क्षा, रहर, जल्पना–कल्पना सायद पूरा हुने हो वा होइन सोबारे म अहर्निश छटपटिरहेको छु ।
छोरा बेलुका अबिरमाला सहित घर आउँछ । मैले कलेज टप गरेँ नि ममी । अब सबै कलेजमा भएको खर्च नि फिर्ता दिन्छ रे। अगाडिको पढाइ कलेजले नै बेहोर्छ अरे। राधाका आँखाबाट बर्बरी आँसु झर्छन्। हैट, सधैँ नकारात्मक सोच राखेर छोरालाई गलत सोचिएछ। दुःख–सुख बुझेको संस्कारमा हुर्काएको छोरो हो नि हाम्रो । गलत कहाँ हुन्थ्यो र?
दशैं रमाइलोसँग बित्यो। तिहार आउन लागेको छ। आराधनाका असीमित चाहना पूरा भैरहेको छ । पैसाप्रतिको मोहले आराधना गलत बाटोमा त हिँडिनन् । कहिलेकाहीँ बालकृष्णलाई लाग्छ । उनको आराधनालाई सम्झाउने कोसिस गरे। आराधनालाई सम्झाउनु भनेको फलामको चिउरा चबाउनुजस्तै भयौ। आराधनाको व्यवहारबाट बालकृष्ण धेरै चिन्तित भए तर रोक्न सकेनन् ।
लासमा पनि पैसा देख्ने सरकारले कोरोना खोपमा कमिसन देख्यो अक्सिजनमा कमिसन औषधिमा कमिसन कहिलेसम्म चल्छ सरकार जनताको लास माथिको बार्गेनिङ ?
मुटु खाइरहन्छ याद आइरहन्छ, नदेखिने घाउले बडो दुखाइरहन्छ! यति सारै एक्लिएछु तिमी गएदेखि,आफ्नै छायाले पनि तर्साइरहन्छ! उसको याद बगाए कति जाति हुन्थ्यो, यी आँखाले आँसु मात्रै बगाइरहन्छ!
भनिन् , ‘हैन, हजुर त धर्म नमान्ने, कर्मको पूजा गर्नुपर्छ भन्ने, मन्दिर भत्काउने, मूर्ति तोडफोड गर्ने, पुजारीको जनै टुप्पी काटिदिने, उस्तै परे ज्यानै लिइदिन अघि सर्ने मान्छे, कसरी यो साइतको कुरा गर्न भ्याउनुभो मलाई त आश्चर्य पो लागिराख्या छ । ’ ‘समयको कुरा रहेछ हेर सबै। आखिर भनाइ र गराइ कहाँ पो मिलेको छ र ?’ भनेजस्तै भैदिएको भए यस्तै हुन्थ्यो र ? के सोचियो, के भयो देखेकै त छौ।’
सपनाजस्तै पोखिएर बग्छ पानी कुनै रङ्ग छैन कुनै धर्म छैन कुनै जात छैन भिरपाखाहरूमा बस्ने ती मानव बस्ती पानीको छालमा बग्छ। वर्षा याम लाग्छ तब डर – त्रासको चिन्ता बग्छ निरन्तर पानी कुनै रङ्ग छैन कुनै जात छैन पानी पानी पानी।
विश्वभरिका नेपाली भाषी गायन प्रतिभा पहिचान गर्न गैरआवासीय नेपाली संघले आयोजना गर्न थालेको ‘एनआरएन द सिङ्गर’को भव्य उद्घाटन भएको छ।
भित्र सुतेकी छोरीको चिच्याहटको आवाज अचानक कानमा ठोक्किएपछि दिलमाया झस्किन्छे र छोरीको बेडमा पुगेर सोच्न थाल्छे – छोरीले कुनै अनौठो सपना देखेकी हुनुपर्छ। बिउँझ्याउने मनसायले दिलमायाले छोरीको शिर पक्री आफ्नो काखमा राख्छे।
नयनको गाजल दृष्टिमा नलाऊँ क्यारे सौन्दर्यको चीरहरण ! नझुकोस् यो शिर सगरमाथाको देशमा व्यर्थै माथापच्चिसी किन ? आत्मबलबाट नै भेरिएन्ट छिचोल्नु छ जीवनशैली बदल्नु छ।
प्राण वायु – हावा अपान वायु – हावा सोच अनि सोचको पराकाष्ठा पनि हावा रोगी हावा – निरोगी हावा विधि – प्रविधि सबै – सबै यो संसार हावाबाट निर्देशित छ कस्ले चलाइरहेको छ यो हावा ? पख, मलाई आँखा बन्द गर्न देऊ म आफू भएको अनुभूति गर्न चाहन्छु।
केही दिनपछि बुवा खेतमा काम गर्न गएका थिए । छोरो बुवाका लागि खाजाको कुम्लो बोकेर बेसीतिर जाँदै थियो । नदीका किनारमा पुगेपछि छोराले पहिलेको घटना सम्झियो अनि विचार गरयो, ‘आखिर यस नदीमा बगाइदिएको खानेकुरा स्वर्गसम्म पुग्छ भने खेतसम्म त झन् किन नपुग्ला र ?’ त्यसपछि उसले ‘यो खाने कुरा मेरा बुवा भएका ठाउँमा पुगोस्’भन्दै खाजाको पोको नदीमा बगाइदियो र घर फर्कियो।
भोजमा हैन प्रिया तिमी मलामी आउनू मिल्नेछन् ती जवाफहरू। झरिसकेछ बैँस रहरहरू नफुल्दै यो मन कोरा कागज भो।आहत छ तन यो मौनताको हल्ला ठूलो शीत लहर हृदयमा।
कहिले सेतो, कहिले कालो कहिले देख्छु जालोजालो सिमसिम पानी तिमी नै पार्छौ सेतो असिना तिमी नै झार्छौ झरझर पानी बनी झर त सुक्खा बोटहरूमा पर त सबैले भन्छन् बादलु रानी सधैँ हिँड्ने छ तिम्रो बानी।
सुन्या छु आजकाल हङकङबाट युके गा ’छौ रे साकेला छाडेर हिपप नाच्छौ रे गाउँको सिम्माबाट परिवर्तन भा छौ रे साकेला भाका बिर्सिएर इङलिस गाना मात्र सुन्छौ रे गुन्यैचोली बिर्सिएर मिनिस्कट लाउँछौ रे किन हो म त जान्दिनँ म यो मान्दै मान्दिनँ । सिमौ म त गाउँमै छु है साकेला फुल्ने ठाउँमै छु है तिमी कहाँ–कहाँ चाहार्यौ कस्ती भइसक्यौ म त त्यही ठाउँमै छु है म त त्यही थोत्रो भोटोमै छु है म त त्यहीँ धुलो खेलाउँदै छु है ।
अरूले आन्दोलन नगरे पनि म छु । म ८ कक्षासम्म हेर्छु । ८ कक्षाभन्दा माथि भएन भने आन्दोलन गरेर, झगडा गरेर, बठ्याइँ गरेर भए पनि म राजतन्त्र ल्याउँछ । म जन्मदा राजतन्त्र थिएन । म जन्मनुञ्जले त राखेको भए हुन्थ्यो नि । अहिले राजतन्त्र गएको छ तर राजा गएको छैन । राजा ज्ञानेन्द्र नै हो । यो लेख ज्ञानेन्द्रले पढे भने आँखाबाट आँसु नै आउला है ?
वसन्तको याम आयो फुल्न थाले फूल, साथीभाइको मन दुखाउने गर्नुहुन्न भुल। वसन्तको फूलजस्तै जीवन फुल्नुपर्छ , निलो – निलो आकाशझैं मन खुल्नुपर्छ।
पल्लो कोठाबाट केही आवाज आएर उसको कानमा ठोक्किन्छ । ऊ भन्दै थियो– आमा मैले हजुरका लागि बुहारीको रूपमा पैसा छाप्ने मेसिन ल्याइदिएको छु।’
दुवै एकदमै खुशी भए। खुशी मानेर हिँडे। तर साँझसम्म पनि उनीहरूले न पीडित नभएको घर भेट्टाउन सके न पीडक नभएको नै । हरेकले आआफ्नै पीडाका कथा सुनाउँथे । अनि कसैले पनि आफू कहिल्यै पीडक भएका छैनौं भनेर पनि आत्मविश्वासपूर्वक भन्न सकेनन् । उनीहरूले अन्तबाट त के आआफ्नै घरबाट पनि एक मुठी तोरी पाउन सकेनन् ।
 Mamata Mirdul oooo-480x320.jpg)
 Surya Lakaju ooooo-480x320.jpg)
