.gif)
.gif)
अमिष शर्मा ‘विशद’
माटोको जादुगर
निर्जीव मरुभूमिमा
आफ्नो प्राण भरेर
आफ्नो नलिहाड रोपेर
माटोको जादुगरले फलायो
बाँसुरीझैँ सुरिलो–गुलियो उखु।
नैतिकताका ताराहरू
एक–एक गरी ढलमा झरेपछि
एकरात मान्छेहरू गिद्ध बने
र ती गिद्धहरूको झुन्ड
चुपचाप छि¥यो उखुबारीमा
अनि माटोको आत्मामा जथाभावी कोतर्दै
चुस्न थाले त्यो जादुगरको नलिहाड।
आँखाको डिलबाट चुहिँदा–चुहिँदै
उसको आँसु खोला बन्यो
र मन पतझर।
त्यही खोलाको बाढीमा बग्दै–बग्दै
त्यही मनको हुरीमा पछारिँदा–पछारिँदै
आखिर आइपुग्यो ऊ राजधानी
फगत पोख्नलाई मनभरिको बह।
बरा !
कसले सुन्ला यो सहरमा बाँसुरीको रोदन ?
‘हाकु काले’ले त्यसै भनेको रहेनछ–
‘यो गिद्धै–गिद्धको सहर हो।’
घनश्यामको छोरा
जबर्जस्ती नंग्याएपछि निर्दोष बालाई
बीच सडकमा अनायास
फुकाल्न लाएपछि उनको कमिज
आफ्नै आँखाअघि
घनश्यामको छोरोले देख्यो
बाको आँखाबाट बगेको
यो देशको आँसु
र चाल पायो
यो राज्यले पहिल्यै फुकालिसकेछ
‘लोकतन्त्र’को पोसाक।
शड्ढयामा छटपटिरहेकी छिन् आमा
मानौँ छटपटिइरहेको छ देश
उनलाई बचाउन खोज्दै हिँड्दा
एक पोका रगत
घनश्यामको छोरोले
बल्ल थाहा पायो
आफ्नै सरकारले निचोर्दो रैछ
यस्तरी निर्दोष नागरिकको रगत
र त अभाव हँुदो रैछ
अस्पतालहरूमा।
पूरा गर्न त्यही अभाव
भौँतारिरहेका छन् बाउछोरा
चिसो समाजको
यो चिसो सडकमा
बल्लबल्ल हात परेको
आइस बक्सजस्तै
चिसो यो समयमा पनि
खाको छैन हरेस घनश्यामले
जसरी पनि बचाउनु छ उसलाई
देशजस्तै प्यारो आफ्नो परिवार।
यतिबेला
घनश्यामको कलिलो छोराले
चिन्दैछ देश
चिन्दैछ सरकार।
ओ क्रिसमस !
यो रातो रङको सान्टा टोपी
मानौँ मेरी आमाको रातो पछ्यौरी हो।
खाली झोलाभरि मनलाग्दी उपहारहरू
मानौँ मेरी आमाले गाँस कटाएर मलाई किनिदिएका
थरीथरीका खेलौना हुन्।
कुनै काल्पनिक सान्टालाई रमाइलो लाग्ने
यो चिसो साँझ
बिझिरहन्छ उनलाई
झन्झन् दुख्छ उनको गोडा
चिसो हुन्छ जिउ
उनको जिन्दगीजस्तै।
यो अस्पतालको शड्ढयामा
थला परेर पल्टेकी उनी
र उनको फुलबुट्टे ब्ल्याङकेट
मानौँ मलमा सजिएको क्रिसमस ट्री हो।
प्रकाशित: १८ पुस २०७७ ०८:०२ शनिबार
