साइत
बहिनी बरन्डामा बसेर झोक्राउँदै रहिछिन् । मुख मास्कले छोपिरहेकी थिइन्। म नजिकै कुर्सीमा गएर टुसुक्क बसे । मेरो मुखमा नि मास्क थियो । भाइटिकाको सम्पूर्ण सरसामान मरमसला ठिक्क पारेर राखेकी रहिछन् । मैले सम्झे – कोरोनाले थला नै परिछन् । अझै मनभित्र डर –त्रास कायमै रहेछ । सामाजिक छुवाछूत त बिस्तारै समाजबाट हराउँदै गएको थियो फेरि यो कोरोनाले आफन्त नातागोता सबैलाई झनै अछूत बनाउँदै लगेको थियो ।