डा. कपिल लामिछाने
चार वर्षअघि उसको छोरो सिकिस्त भयो र अस्पताल दौडायो । लगातार तीन दिनको उपचारपछि ठिक भयो । उसले अस्पताल र डाक्टरलाई धन्यवाद भन्यो ।
परार साल हजुरआमा दमले झन्डै खुस्केकी । त्यही अस्पताल दौडायो । उपचारपछि सन्चो भएकोमा उसले अस्पताल र डाक्टरलाई धन्यवाद दियो ।
पोहोर उसका बा इन्तु न चिन्नु भए । त्यही अस्पताल कुदायो । पेटमा विकार रहेछ । हप्ता दिन औषधि खाएपछि चट भयो । उसले अस्पताललाई धन्यवाद भन्यो र डाक्टरलाई भगवान् मान्यो ।
छ महिनाअघि उसको आफ्नै टाउको एक्कासि रनक्क दुख्यो र ऊ बल्र्याङ्ङ ढल्यो । उसलाई त्यही अस्पताल पुरयाए । थोरै माइग्रेनको समस्या देखियो । ऊ सन्चो भएर घर फर्किंदा अस्पताल र डाक्टरप्रति आभार प्रकट गरयो ।
एक हप्ताअघि एक्कासि उसकी श्रीमतीको तल्लो पेट दुख्यो । उसले त्यही अस्पताल दौडायो । अपरेसन नगरे नबाँच्ने र अपरेसन पनि खतरामुक्त नभएको राय डाक्टरले दिए ।
‘केही हुँदैन । अपरेसन गरिदिनुस्, डाक्टर साहेब ।’ उसले भन्यो र सहीछाप ठोक्यो ।
अपरेसन कक्षबाट निक्लँदै डाक्टरले भने, ‘हामीले हरेक कोसिस गरयौँ । सरी ।
उसले एक्कासि डाक्टरको कठालो समात्यो । नर्सलाई लात्तो हिर्कायो । टोलका केटाहरूलाई बोलायो । केटाहरूले अस्पतालमा सानोतिनो अग्निपूजा गरे ।
ऊ भन्दै थियो, ‘सब डाक्टर चोर हुन् । यो (अस्पताल) मुर्दाघर हो । क्षतिपूर्ति भर् । नत्र यहाँ कसैको खैरियत छैन ।’
प्रकाशित: २ असार २०७७ ००:३७ मंगलबार
