“ल अर्का वर्ष त सकिंदैन।’’ मकै गोडेको कोदालो छेउमा राखेर टोपीले पसीना पुछ्दै धिरप्रसाद बाले भन्नुभयो।

“के गर्नु ठूलादाइ छोराछोरी विदेशमा भए पछि।’’ तल्ला घर कान्छाले आफ्नै बारीबाट भन्यो।

धिरप्रसादबाले सोध्नुभयो, “कति मेटिस् मेलो कान्छा?’’ 

“भोलि बिहानलाई एक धर्को रहने भो दाइ।’’ उसको जवाफ थियो।

“कान्छा अर्को साल त म सक्दिन क्यारे। मेरो बारी पनि कमाइदेलास् नि है?’’ धिरप्रसादबाले कान्छालाई आग्रह गर्दै हुनुहुन्थ्यो। पल्लो गाउँबाट नरेश आइपुग्यो।

उसले आउँदा आउँदै भन्यो, “के कुरा हुँदै छ? हामी पनि सुनौ न।’’

“के हुन उमेर बढ्यो। पहिला जसरी काम गर्न सकिएन। कान्छासँग दुःख पोखेको नि।’’ धिरप्रसादबाले भन्नुभयो।

नरेशले भन्यो, “के कुरा गर्नुहुन्छ? उता राजधानीमा नेताहरू बुढा भएर पनि मरिहत्ते गरेका छ्न्। हजूर अहिले नै बूढो भएँ भन्नुहुन्छ।’’

“उनीहरूको जस्तो सजिलो काम भए पो।’’ धिरप्रसादबाले भन्नुभयो।

प्रकाशित: ८ जेष्ठ २०८१ ०९:४८ मंगलबार