मन्दिरमा दियो बलेको छ,फूलले मलाई घोच्न सक्छ,

आफैं सारहीन छ मान्छे भने, अरूलाई आफू जस्तै सोच्न सक्छ।

       -         -         -         -         -         - 

कि व्यवहार फुल्नुपर्छ, कि क्षितिजझैं खुल्नुपर्छ,

सौन्दर्य धानवाला भई, पहेंलपुर झुल्नुपर्छ।

सम्हालिएर हिंड हे! प्रिय मान्छे, निर्दयी काँडाले घोच्न सक्छ,

आफैं सारहीन छ मान्छे भने,अरूलाई आफूजस्तै सोच्न सक्छ।

          -          -         -         -         -         - 

झरेका पातहरूले पनि धर्तीको शोभा दिएका छन्,

आफूलाई छोपेर बग्ने नदीमा, के ढुंगाले जल पिएका छन्?

म भन्दै हामी बनेकाहरूले, हामीबाट मलाई रोक्न सक्छन्,

आफैं सारहीन छ मान्छे भने, अरूलाई आफू जस्तै सोच्न सक्छन्।

प्रकाशित: १० मंसिर २०८० ०८:१० आइतबार