ज्योति साहित्य प्रतिष्ठानको १८४औं शृंखलामा कवि मीना श्रेष्ठको कवितासंग्रह ‘फर्गेट एस्टर्डे’को परिचर्चा भएको छ। नयाँबानेश्वरस्थित टेरेस क्याफेमा प्रा. तुलसी दिवस र कवि शैलेन्द्र साकारले सो कृतिको परिचर्चा गरेका हुन्।
यो कविता पढेपछि मलाई अनौठो अनुभूति भइरहेको छ। हरेक शीर्षकले कि विकृति कि मृत्यु कोट्याएको छ।
मलाई माफ गरिदेऊ शिव, म तिम्रो भक्त बन्न सकिनँ सधैं आँखामा छ पन्छाउनै नसकेको साउन बसेर नुनिलो सागरमा कसरी बार्ने साउन।
मान्छेले मर्नुपर्छ, थाहा छ तर आफू अजम्बरीको महल बन्छ, मार्न तम्सिएर विध्वंश गर्छ,कहिले पैतालाले, कहिले हौसलाले,कहिले दम्भले, कहिले प्रबन्धले उसले टेकेकै हुन्छ, हेपेकै हुन्छ मुर्दा बन्ने शरीरको दुर्गन्ध छेकेकै हुन्छ।
दुल्ल दरबारबाट कुशापानीतिर जाने बाटो वनजंगल र झाडीले ढाकेको छ। गाउँलेहरू वनजंगल र झाडीमा अतीतका थुप्रै अभिलेख छन् भन्दै थिए।
हो, हिउँ भोग्न हिउँसित संगत गर्नैपर्छ। अझ हिमालमै बस्नुपर्छ अनि मात्र थाहा हुन्छ हिउँको क्रूरता, निष्ठुरता र विशिष्टता। आफू तात्न नसके मान्छेलाई चट्टान बनाइदिन्छ हिउँले। जोगिन सक्नुपर्छ हिउँसित नत्र खाइदिन्छ हातखुट्टा र बनाइदिन्छ अन्धो।
साहित्यकार विक्रमभक्त जोशीको निकथासंग्रह ‘चोभार ब्लुज’को अन्तरक्रिया कार्यक्रम सम्पन्न भएको छ। नेपाल प्रज्ञाप्रतिष्ठानमा सो कार्यक्रम सम्पन्न भएको हो।
जेबी दाइसँगको त्यो क्षण बिर्सिनसक्नु थियो। त्यो कार्यक्रममा मैले गिटार बजाएको थिएँ। त्यसपछि हामीले त्यही कार्यक्रम हात्तीसार क्याम्पस, धरान र महेन्द्र मोरङ क्याम्पस, विराटनगरमा गरेका थियौँ। शम्भु राईको चर्चित गीत ‘चलेछ बतास सुस्तरी’ पहिलोपटक त्यहीँ गाइएको थियो।
‘आफ्नो खुराकका लागि गरिने पशुपन्छीको हत्याबिना नै मानिस स्वस्थ जीवन जिउन सक्छ । यदि ऊ मासु खान्छ भने फगत आफ्नो स्वादका लागि अरूको हत्यामा सामेल हुन्छ र यस्तो गर्नु अनैतिक हो।’
कथाकार जोशीको कथा लेख्ने शैली भिन्न छ। चलनचल्तीका कथाभन्दा भिन्न छन् उनका कथा। उनका कथामा समाज छ। संस्कृति छ। जीवनदर्शन छ। तर राजनीति अत्यन्तै कम छ। अझ छँदै छैन भन्दा पनि हुन्छ। धेरैजसो कथाको पृष्ठभूमि काठमाडौं उपत्यका नै रहेको छ। मिथकहरूको माध्यमबाट काठमाडौं उपत्यकाको सभ्यता, जीवन र जीवनशैलीको वर्णन गर्ने जोशीको शैली रोचक छ।
ढुङ्गाबाट रसाउने जलधरा पीयूष सञ्जीवनी हुन् आरोग्य पहाडका वदनमा फुल्ने प्रभा रोशनी वर्षाको खहरे हुँदैन कविता सङ्लो हिमाली नदी शालिग्राम समान बन्छ कविता स्रष्टा बने गण्डकी
जमाना हिंड्छ खुशी लतारेर,परिचित छ ऊ नबोलेर हुलसम्म पुग्छ। आफ्नै लाश बनेका छन् अचेल मान्छे,जिउँदो बनेर लालच चिहानसम्म पुग्छ।
छोरीको जवाफ आयो, ‘परको अंकलले राम्रो नयाँ कुकुर ल्याउनुभएको रहेछ। बिहान डुलाउन ल्याउँदा हाम्रो गेट अगाडि फोहोर गराउनुहुँदो रहेछ।’
