रञ्जुश्री पराजुली
उनको नाम राधा हो । कान्छी छोरी भएकोले घरमा सबै जना माया गरेर ‘कान्छी ’ भनेर बोलाउंनुहुन्छ। राधाको एकजना दाइ पनि हुनुहुन्छ । उहाँको नाम रामेश हो । तर घरमा ठूले भनेर बोलाउनुहुन्छ ।
राधिका छ वर्षकी भइन् । उनको दाइ रमेश सात वर्ष भए। उनीहरुको स्कुल धेरै टाढा थिएन तर स्कुल पुग्न तीन ठाउमा जेब्रा क्रसिङ पार गर्नुपर्दथ्यो । उनीहरू वल्लापल्ला घरका मिलेर सँगै जान्थे । बाटो काट्ने ठाँउमा हिँडिरहेको ठूलो बटुवाले सही तरीकाले बाटो काट्न सिकाइदिन्थे ।
राधिकालाई कुकुर असाध्य मन पर्दथ्यो। उसलाई घरमा पाल्तु कुकुर राख्न मन लागेको थियो । उसको मामाको घरमा सानो जातको सेतो झ्यापुल्ले कुकुर पालेको थियो । त्यसलाई उनीहरू ‘सेते ’ भनेर बोलाउँथ्ये। सेते सबै कुरा बुझ्थ्यो । राधिकालाई मामाधर गएको बेला सेतेसँग खेल्दा रमाइलो लाग्दथ्यो ।
राधिकाकी आमाले तिमी आफैं कुकुरको हेरचाह गर्न सक्छौ भनै म पाल्न अनुमति दिन्छु भन्नुभएको थियो ।
एकदिन स्कुलबाट फर्कदा पेटीको कुनामा एउटा कालो रङको सानो छाउरो जाडो र भोकले कराइरहेको उनले देखिन् । उनलाई त्यसको माया लाग्यो । साथीहरूले हिँड् त्यसलाई त्यसै छोडिदेऊ भन्दा पनि उनले त्यसो गर्न सकिन् । उनी टक्क रोकिएर ‘विचरा यो छाउरो छिहिलिएको जस्तो छ । जाडो र भोकले रोइरहेको छ । यसलाई म पाल्न लान्छु । कसैले मेरो भनेर लिन आए भने बरु दिन्छु । मैले त यसको नाम’ राखिसकेंं ‘फुच्चे । म यसको स्याहार गर्न सक्छु । आमाले पनि पाल्न्न हुन्न भन्नू हुन्न । आजदेखि यो मेरो नया साथी बन्यो ’ भन्दै त्यो छाउरालाई बोकिन् ।
प्रकाशित: २१ असार २०७७ ०९:१२ आइतबार
