न्युजिल्यान्डकी प्रधानमन्त्री ज्यासिन्डा अर्डेनले बिहीबार आश्चर्यजनक हिसाबले राजीनामाको घोषणा गरेकी छन्। आगामी अक्टुबरमा हुने आमचुनाव लड्न आफूसँग ऊर्जा नभएको बताउँदै उनले केही सातामै आफू सत्ताबाट बाहिरिने घोषणा गरेकी हुन्। उनले फेब्रुअरी ७ सम्म लेबर पार्टीबाटै नयाँ प्रधानमन्त्रीले पदभार ग्रहण गर्ने आशा व्यक्त गरिन्।
तपाईंले कवि भूपी शेरचनको ‘घुम्ने मेचमाथिको अन्धो मान्छे’ भित्रका थुप्रै कविता पढ्नुभएको हुनुपर्छ । तीमध्ये मैनबत्तीको शिखा, घण्टाघर, भैरहवा र हामी पर्छन् नै, जसले भूपीका उच्च कोटिका कविताकलाको साक्ष्य प्रस्तुत गर्छन् । तपाईं हामीले पढेको तर बढी चर्चा नगरेको कविता हो ‘हो चि मिन्हलाई चिठी ।’ धेरैलाई यस कविताको भावभूमिबारे उतिसारो चासो नभएझैँ लाग्छ । वास्तवमा यो एक उत्कृष्ट अन्तर्राष्ट्रिय भावनाको क्रान्तिकारी कविता हो र नेपाली प्रगतिशील कविताको उत्कृष्ट नमुना अर्थात् आइकन नेपाली प्रगतिशील कविता हो।
आखिर किन नेताहरू नेपाली समाजलाई गाँस्ने र एउटै उन्नत राष्ट्र निर्माण गर्न नभई नहुने आधारभूत सहमतिको मागबाट टाढा जान खोजिरहेका छन् ? के ४६ सालयता द्रुत गतिले बनेको वाम–कांग्रेस सहकार्यको सम्भावना भत्काउने प्रयास त भइरहेको छैन ? हैन भने यस्तो अनुचित वाक्युद्ध रोक्ने बेला भएन ?
कांग्रेस आज माओवादीको तारिफमा समय बिताउन सक्ने भएको छ। हिजोको माओवादी आज कांग्रेसको तारिफ गरेर लोकतन्त्रतर्फ उन्मुख भएको छ र प्रचण्डलाई गिरिजापछिको नेता मानिबसेको छ। यही गठबन्धनले झन्डासमेत गाँसेको छ।
दाहाल–देउवा–मधेसी नेता गठबन्धन, पहिले घोषणा गरिएझैं एमाले नामको एक दलविशेषलाई देशकै निश्चित भू–भाग अर्थात् मधेसबाट अलग्याउने मृगतृष्णाबाट निर्देशित छ भन्ने प्रष्ट भइसकेको छ ।
बहाना बनाउँदै दाहाल गठबन्धन तोडेर कांग्रेससँग हातेमालो गर्दै दोस्रोपटक सिंहदरबार पसेका थिए। उनी हुँदै नभएको या सामना गर्न सकिने चुनौतीको हौवा खडा गरेर संविधानलाई 'सर्वस्वीकार्य' बनाउने निर्वाचनमा नजान खोजिरहेका छन्!
