विमला ढुंगाना
मृत्युका लावालस्कर !
सिंगो आकाश ओढेर
अथाह धर्ती ढाकेर
वायुको वेगमा
फालहालेको समयले
जीवन यात्राको गोरेटो
टुंग्याएपछि
पहाडको थुम्काजस्तै
पक्तिंबद्ध मृत्युहरू
जीवनसँग अठहाँस गर्दैछन्
यो क्रन्दन परिस्थिति र
बाध्यताले कोपिएका
रगताम्य खोपिल्टाहरूबाट ।
पवनझैं अनियन्त्रित
महामारीलाई टुलुटुलु हेर्नु
त्रास, पीडा र भयको
साँझ बिहान च्यापेर
अन्तिम बिदाई पर्खिनु
नियति सहस्र स्विकारेर
चिन्ताले फुलाएको छाती भित्रको
ढुकढुकीमा चिप्लिरहेछ श्वासका वेगहरू।
अशुभ समाचरको
लामो नामावलीले
अश्रु सुकेका आँखाहरू
श्रद्धाञ्जलिमा झुन्डिएको छ
हरघडी हरपल।
अखबारको पन्नापिच्छेका
समवेदनाहरूबाट जिङ्ग्रिङ्ङ काँडा उम्रिएका शरीरले
अप्रत्यक्ष मलामी धाउनु
मुटुभरि शोक सभा र
मस्तिष्कले मौनधारण गरेर
आफैंले आफैंलाई खोज्नु
नियमित बनेको यो समय
मृत्युको चित्कारले रंगिएको छ ।
अत्यन्त प्रिय र आत्मीयहरूको
अन्तिम बिदाईसंगै ढलेको पहाड
अँगालेर रुनु अनुमति नपाएपछि
मृत्युको वेदनामा डुबेका
विरक्ति सोचहरू यतिबेला
धिक्कारेर मानवता
मुर्झाएका छन् आशाहरू।
मृत्युको आयतन लम्बिएको छ
चौंडाइ फिंजारिएको छ
अब कल्पनाहरू ढलेका छन्
सपनाहरू जलेका छन्
अँधेरो पलको तिलक लाएर
यो सिङ्गो समय नै कलंकित हुँदै
जीवन विनाशको खहरेमा दौडिरहेछ ।
भौतिक शरीरलाई डङरङ्ग
विश्वम्भरको काखमा सुम्पी
पिताम्बरमा लपेटिएर
ब्रह्म्नालको सिरानी लगाई
उमेरको गणित हराएका
असंख्य जीवनीहरू
चिर निन्द्रामा छन्,
पंक्तिबद्ध मृत्युका लावा लस्करहरू !!
प्रकाशित: २५ वैशाख २०७८ ११:१९ शनिबार
