गंगा आचार्य सापकोटा 

               १)  

भाँचिएको  रुख  पनि आयो पलाई  –पलाई,

दीपले  नि  ज्योति  छर्‍यो आफैलाई  जलाई ।

उस्तै  देखेँ   काँडाभित्र फूलको पनि मुस्कान,

यस्तो लाग्यो जिउने कला सिकाउँदै छन् मलाई।

               २)

विवेकको पाटोचाहिँ पूरै खाली पाएँ,

आफ्नै ठानेको मान्छे पनि जाली पाएँ ।

निस्वार्थ  सहयोग  गरेकी  न हुँ  मैले,

परिणाममा भने नमिठो  गाली पाएँ।

                ३)

हरियो बन पनि पतझर बन्न सक्छ,

बलियो घर पनि खण्डहर बन्न सक्छ ।

जिन्दगीमा आइलाग्ने  उतारचढावले,

कोमल मन पनि त पत्थर बन्न सक्छ।

                ४)

हृदयमा मानवता जगाउन जानेनन् ,

ऊसँग पनि एकमन छ भन्ने ठानेनन् ।

उनैले गर्छन्  मबाट सम्मानको अपेक्षा,

जसले मलाई कहिल्यै आफन्त मानेनन् ।

               ५)

अँध्यारो अनि उज्यालो नभनी,  

अप्ठ्यारोमा विचलित नबनी ।

सुनझैँ चम्किने लक्ष्य हो भने,

पिउनैपर्छ आगो तनतनी।

प्रकाशित: २१ फाल्गुन २०७७ ०८:४३ शुक्रबार