सोनाम सज्जन किराती
बुख्याचाहरू उभिन्छन्
मात्रै हो र?
ठड्याएर राखेपछि
मात्रै बुख्याचा
मान्छे जस्तै देखिन्छन्।
त्यतिबेला दिखुवा-पिखुवा खोलाहरूको
सुस्तरी हावाले छुन्छन्।
उनलाई ओढाएको
उदेकलाग्दो
नक्कली हाडखोर छोपेको
थोत्रे कपडाले हल्लिएर
रम्छन् बाँदरहरूको पाजी भएर।
ऊ हल्लिनुमा एउटा फाइदा छ
नहल्लिनुमा तस्करलाई काइदा छ
त्यसैले उसलाई
हल्लाइरहन होइन!
बतासको बाटोले कुर्नुपर्छ
र झोक्किएर उसलाई
ठोकाउँदै आउनुपर्छ
छेवैछेउ छोएर जान।
तर,
आज बुख्याचाहरू
नहल्लिने
नझुक्ने शिरहरूमा
टोपी ओढाएर
टोपी दिवस बिर्साइरहेछन्।
एकतमासले
एकमत पोका पार्न
हावाको वेगसित
लुकामारी गर्न चाहिरहेछन्।
जतिसुकै लुक्न खोजोस् न
जाबो बुख्याचा
बुख्याचा आफै सर्न सक्दैन
लुक्न र हिंड्न सक्दैन।
ऊ त्यो माथि र मास्तिर
महुरे र रुपाकोट छ
लु पुगेर देखाओस् त
हेरौं,
कहीं कतै पुग्न सक्दैनन्
यो शताब्दीका बुख्याचाहरू।
याद गर!
त्योभन्दा अझ मास्तिर त
ट्याम्के र सिलिचुङ छ
अनि मात्रै पो
चोमोलुङ पुगिन्छ त।
प्रकाशित: १३ कार्तिक २०७९ ०३:३७ आइतबार
