हरिप्रसाद गौतम

तारेर माझिले डुङ्गा, पुग्दछ तटमा जब,

रोकिन्न यत्तिले कर्म, भेटिन्छ बटुवा नव।

रीति यै नीतिमा चल्छ, डुङ्गामै माझीको जुनी,

जस्तो हो माझिको डुङ्गा, उस्तै हुन् ती गुरु पनि।

-                       -                           -

जल्दछ जसरी दीप, पार्दछ गृह झल्मल,

उस्तै हुन् धप्धपी बल्ने, ज्ञानी ती गुरु हरपल।

के हुन्थ्यो दिनुमा रित्तो, ज्ञान हो बढ्छ झन् झन्,

गुरुकै साथले हट्छ, अज्ञानरुपी बन्धन।

-                       -                           -

गुरु हुन् पथका मित्र, गुरु हुन् कर्मका मति,

गुरु हुन् गृहका लक्ष्मी, गुरु हुन् सर्वसम्पत्ति।

गुरु हुन् ज्ञानका खानी, गुरु हुन् मार्गका रथ,

गुरु हुन् जति जे कष्ट, पर्दाका मार्गदर्शक।

-                       -                           -

जुनी यो बैगुनी बन्छ, नहुँदा साथमा गुरु,

सामिप्यता मिले साँच्चै, हुन्छ त्यो सुध्रिन सुरु।

सानै होस्, या कुनै यस्तै, सामान्य कर्ममा पनि,

मिल्दछ गुरुको मार्ग, जान्छ त्यो सफलै बनी।

-                       -                           -

सन्तोषी गुरुले ज्ञान, बाँड्दा बाँड्दै अघाउँछन्,

अशिक्षा त्यो भगाएर, सत्य ज्ञान जगाउँछन्।  

यो धर्तीमा अरू छैनन्, यति राम्रो उदाहरण,

भित्र हिरारुपी ज्ञान, बाहिर ती साधारण।

-                       -                           -

पेसामा स्वार्थ नै छैन, ज्ञानदान निरन्तर,

गर्नेमा गुरु नै हुन्छन्, सबैलाई बराबर।

न भेद रङ्गको गर्छन्, न भेद जातिको पर,

यत्तिको निर्मलः आत्मा, धर्तीमा कसको छ र!

-                       -                           -

फालेर मनको मैलो, बालेर ज्ञानको दीप,

बनेर तनले मित्र, सिकाई अनेकौं सीप।

यस्ता यी सर्वदा पूज्य, सर्वज्ञानी गुरु जति,

विश्वमै उच्च छन् हाम्रा, अमूल्य गुरु-सम्पत्ति।  

प्रकाशित: १० आश्विन २०७९ ०६:२५ सोमबार