इन्द्र नारथुङे

जब मन्दिरबाट,

जीवन गाइरहेका चराहरूको लय पछ्याउँदै

क्रमबद्ध बज्न थाल्छ घण्टाको टङटङ

र, म

चेतनालाई छोपेर ढुकढुकीले

रामनाम जपिरहन्छु।

जब चर्चको आँखीझ्यालहरूबाट

फुत्तफुत्त निस्किएर झन्कार संगीतको

फैलिएर हावाको तरंगमा

पातहरूलाई नचाउन थाल्छ

र, म

एक जोडा बन्द आँखाभित्र

क्राइस्ट चियाउँछु।

जब मस्जिदहरूको भित्तामा

छरेर उसैउसै स्निग्ध हिमाल

प्रत्येक प्रहर अल्लाह चिच्याउँछ

र, म

गुमाएर आफ्नो आकार

मोहम्मद उभिरहन्छु।

जब गुम्बाका मानेहरूमा

घुमिरहन्छ ‘ॐ मनि पद्मे हुँ’ सँगै

जीवनका अनगिन्ती रङहरू

र, म

टुक्रिएर अहंसँग

बुद्ध बाँचिरहन्छु।

तर जब,

धर्मको शब्दजालभित्र

बुनेर प्रत्येकले माकुरो सत्ता

एउटाले अर्कालाई गलत देख्छ

एउटाले अर्कालाई दुस्मन ठान्छ

र म,

नित्सेलाई पछ्याउँदै घोषणा गर्छु

यहाँ ईश्वर मरेर मान्छेभित्र.....

...मात्र सैतान बाँचिरहेछ।

प्रकाशित: २१ फाल्गुन २०७८ ०७:०४ शनिबार