आमा ! पढ्नु भनेको त जीवन हलोजस्तै बोसिलाले ताछिनु रहेछ कपासजस्तै चर्खामा पेलिनु रहेछ पढ्नु भनेको त जीवन डल्लेठाले जस्तै डल्ला फुटाउनु रहेछ दाँदीले जस्तै सम्म पार्नु रहेछ पराल गुन्द्रीमा जस्तै हरदम रूपान्तरण हुनु रहेछ आमा ! त्यसैले म आज तान र कपास चर्खा र धागो बोसिला र हलो दाँदी र डल्लाहरूमा जीवनको सार्थकता खोजिरहेछु !
तिमी र मको सीमाक्षेत्र दश गजाको अस्थिरताले मेरो छटपटी र सुस्केराहरूको जन्म हुन्छ, रातको शून्यता सम्झन्छु,बिर्सन्छु, संम्झन्छु र बिर्सन्छु यस्तै क्रम चलिरहन्छ मेरो सम्झनाको डायरीको पन्नाभरि कोलाहल र वास्तविकता नभएको छटपटी र सुस्केराहरू।
फोस्रा आदर्शका कुराहरूले मात्र कहाँ भरिन्छ र भोको पेट। राजनीतिको ओसले चाउरिएको तपाईंको अनुहार अनि मेरी मखमलीको मलिन अनुहार आफू बाध्यताको बन्दी बनेको देखेरb मरुभूमिमा झरेका मेरा बलिन्द्रधारा आँसुहरू साथीहरूका ढलेका मार्मिक सपनाहरूको साक्षी मात्र बन्नसक्यो भन त आमा – अब म के गरुँ...?
हुन त हाम्रो ओछ्यान एउटै छ। हजारपटक शरीर पनि साटिएको छ तर अफसोच चार वर्षको अवधिमा हाम्रो मन साटिएको छैन। म यो विवाहलाई सम्झौताभन्दा माथि राखेर हेर्न सक्दिनँ ।
 Prem Rai Parixit ooooooooooo-480x320-wm.jpg)
