सरु काश्यप  

प्रातः सखारै  

कोठाको पर्दाहरू उघारेर  

पूर्वी क्षितिज नियालिरहँदा  

म सधैं देख्ने गर्थें–

कलिलो सूर्य र सुनौलो आकाश  

कलमको नीवजस्ता धारिला हिमालयहरू  

आकाश छुन खोज्ने अग्ला पहाडहरू

हरियाली र चराहरूको चिरविर –चिरविर आवाजहरू !

खर्पनमा तरकारी बोकिरहेका व्यस्त श्रमजीवीहरू

हतारमा पाइला चालिरहेका स्कुल– कलेजका विद्यार्थीहरू

चियाको कपबाट फुरुरु बाफ उडाउँदै  

चिया पिउँदै गरेका चोक–चोकमा चियाका अम्मलीहरू !

हतारमा आआफ्नो जिजीविषा बोकेर  

हिँडिरहेका मानवका अथाह खुसीहरू

सबै चलायमान –  सबै गतिशील पदचापहरू  

सबै –सबै सजीव दृश्यहरू

हेरिरहन्थें म प्रातः सखारै निद्राबाट बिउँझिएर....।

जीवन्त अस्तित्वबोध गराउँथ्यो – सबै दृश्यहरूले  

तर अहिले देखिँदैनन्  – ती सजीव दृश्यहरू !

कहाँ हराए ती सुनौला बिहानहरू  

कहाँ छोडिए ती सुकुमार दिनहरू  

कहाँ थुनिए ती प्रिय गोधूलि साँझहरू ?

प्रकृति उही छ  

ऋतु –महिना  – बार –गते  सबै उहीँ छन्  

हिमाल उस्तै छ  

मुस्काइरहेको – हाँसिरहेको  

पशुपंक्षीहरू उस्तै छन्  

निर्बाध –  स्वतन्त्र विचरण गरिरहेका  

बन्धनमा छ – मानव जीवन  

भयभीत छ – मात्रै मानव  

सन्नाटा छ चारैतिर  

त्रसित छन् गाउँ –शहर  

शून्य छ वस्ती महामारीले  

शून्य छ बाटोघाटो  

शून्य छ सधैं व्यस्त रहने चोक र चौतारीहरू !

सडकमा सवारी गुड्दैनन्  

अलिकति आश  

अलिकति सास र,  

अलिकति लास बोकेर  

नमीठो साइरन बजाउँदै  

भयभीत सन्नाटालाई अझ भयभीत बनाउँदै  

पल–प्रतिपल गुडिरहेका छन् एम्बुलेन्सका कर्कश साइरनहरू !

मानव बस्तीमा पसेर मृत्युले यसरी  

कहिलेसम्म नाचिरहने हो– यो ताण्डव–नृत्य ?

प्रकाशित: २८ जेष्ठ २०७८ ०८:४१ शुक्रबार