चितवन—सबल दमाई बाजुराको जगन्नाथ, हुनी घर भएका ४० वर्षीय विपन्न व्यक्ति हुन्। उनी पाँच दिनयता चितवनको भरतपुर क्यान्सर अस्पताल हातामा यता उता ओहर दोहर गर्दै दिन बिताएका हुन् । साढे तीन वर्षको छोरा नोकेन्द्रलाई क्यान्सर भएको छ । उपचारका लागि जुन दिन अस्पताल छिरे त्यही दिनदेखि चिकित्सकले बिरामी हेर्न बन्द गरे । सरकार विरुद्ध चिकित्सकले गरेको आन्दोलनले उनलाई पिडामाथि पिडा थप्यो ।
‘डाक्टरहरुले हरिताल (हड्ताल) गरेका रहेछन् । छोरो भित्र बिछ्यौनामा लडेको लड्यै छ । कुन दिन हेर्ने हुन्, केही थाहा भएन’ सबलले भने । बाजुराको विकट गाउँबाट आएका उनीसँग खल्तीमा भएको थोरै पैसा सकिँदै छ । उनको नाजुक अवस्था देखेर अस्पतालकै केहीले सर सहयोग पनि गर्न थालि सके । तर छोराको उपचार सुरु नहुँदा उनी निकै छटपटिएका छन् ।
‘अब म अहिले यत्तिकै दशैं मान्न घर गए भने फेरि आउन समस्या छ । आउला नआउला थाहा छैन । त्यसैले कुरेरै उपचार गराउँ भनेर बस्न खोजेको छु’ उनले भने ।
‘बाजुराबाट नेपालगञ्ज ल्याए । त्यहाँबाट काठमाडौं लगे । काठमाडौंमा पहिले कान्ति वाल अस्पताल र त्यसपछि बीरमा लगे । बीरमा टाउँकोमा ट्युमर पलाएको छ क्यान्सर भएको छ भन्यो । बीर अस्पतालमै अप्रेशन (शल्यक्रिया) भयो । त्यसपछि यहाँ आएको हो’ सबवलले भने । रेडियोथेरापी दिन वीर अस्पतालले उनलाई भरतपुर क्यान्सर अस्पताल पठाएको हो ।
अहिले उनको छोरा अस्पतालको अब्जरभेसन बार्डमा छन् । सिकिस्त भएको बिरामीलाई केही समयका लागि मात्रै सो बार्डमा राख्ने हो । ‘तर डाक्टरलाई देखाउनै पाइएन । बाहिर होटलमा लगेर राखौं खर्च छैन । टिो बाहिर जाउ नभनेका हैनन् तर म पाँच दिनदेखि यही छु’ सवलले भने । छोराको टाउको चिरेर सिलाएको डोब अझै प्रष्ट देखिन्छ । छोराले टाउको राम्रोसँग उठाउन सक्दैनन् । त्यसैले सुति रहने छोरा कुर्दै बसेका छन् उनी।
‘नेपालगञ्जका दुई र काठमाडौंका दुई अस्पतालमा उपचार गर्दा मेरो डेढ लाख रुपैयाँ खर्च भयो। अहिले त गोजीमा खाना खाने पैसासमेत सकिन लाग्यो । तर छोराले डाक्टर देख्नै पाएन’ सबलले भने । आफ्नो साथमा पैसा नभएको गुनासो गरेपछि अस्पतालका नर्सहरुले उठाएर १५ सय रुपैयाँ दिएको उनले बताए । मागेरै खाना खानु पर्ने अवस्थामा छोरोको उपचार सुरु नहुँदा उनी निकै दुखित छन्।
‘डाक्टरले मेरो बिरामी छोरालाई कहिले हेर्ने हुन् ? हेरेपछि दुबाई (औषधि) पानीले ठिक हुने हो वा होइन । दुबाई किन्न पनि पैसा नै लाग्ने होला । के कति लाग्ने हो’ सबलले पिडा पोखे । दशैंको दिन नजिकै आउँदा उनी घरदेखि पर बिरामी छोरोसँग छन् । घरको सम्झना आउँदा मन पोल्छ, आडमा रहेको छोरो हेर्दा पिडा हुन्छ र उपचार सुरु नभएका कारण रुनै मन लाउँछ भन्छन उनी।
घर जान नेपालगञ्जबाट जहाज चढे १० हजार रुपैयाँ खर्च हुन्छ भन्छन् । खर्च जोगाउन जहाज नचढेर बसमा गए दुई दिन हिँड्नु पर्छ भन्छन् । ‘अब म अहिले यत्तिकै दशैं मान्न घर गए भने फेरि आउन समस्या छ । आउला नआउला थाहा छैन । त्यसैले कुरेरै उपचार गराउँ भनेर बस्न खोजेको छु’ उनले भने ।
सामान्य खेती किसानी गरेर गुजारा गरेका सबलले दशैंको बेलामा कपडा सिलाउने काम पनि पाउँथे। तर छोरा बिरामी भएपछि उनी पाँच महिनादेखि घर छाडेर नेपालगञ्ज र काठमाडौंमा हिँड्नु प¥यो । ‘अब त घरमा तेल भुटुन किन्ने पैसा पनि छैन होला। त्यसैले मागेरै भए पनि छोराको उपचार गर्छु भनेर बस्या छु । हेरौं उपचार गराएर ठिक भएको छोरो घर लान्छु कि लाश लान्छु’ सबलले आँशु झार्दै भने।
प्रकाशित: १० आश्विन २०७४ १३:३४ मंगलबार
