मेचीआसपासको ग्रामीण अभिनय
केही महिना पहिले ‘८० वर्षे लेखकको तन्नेरी संस्मरण’बारे चर्चा गर्ने अवसर प्राप्त भएको थियो। सन्दर्भ थियो ८० वर्षीय चन्द्रमणि गुरागाईंको पहिलो कृति– ‘भीरगाउँदेखि भीमचौरीसम्म’को।
९ मंसिर २०८१ आइतबार
- अहिले चर्चामा
- #ग्राहक विशेष
लेखनाथ भण्डारीका लेखहरु :
पत्रकारिता अनुभव एक पत्रकारको बकपत्र
आजको समाचार र इतिहासको सत्य भोलि बदलिन पनि सक्छ तर आजको सत्य के हो, थाहा पाउनुपर्छ। ‘एक पत्रकारको बकपत्र’ पनि यस्तै एउटा दस्ताबेज हो, जहाँ समाचारका अनेक दृष्टान्त र इतिहासका अनेक झिल्का देखिएका छन्।
तिम्रो खुसीमा
मैले तिम्रो खुसीमासास फेर्न पनि सकिनँमलाई यो भूमिमा तिम्रो अहंकार बोकेको अनुहार हेरेर बाँचिरहन पनि मन लागेन।
अँध्यारोका जूनकिरीहरू र षडानन्द
कुनै जमानामा कुनै गाउँमा एकजना जोगी अर्थात् तवस्वी नदीको मध्य भागमा उभिएर भररात कठिन योग साधना भनौँ वा तपस्या गर्थे। उनलाई सधैं मध्य नदीमा उभिएको देखेर त्यसै नदीमा डुङ्गा चलाएर बस्ने एक माझीले सोधेछन्– यसरी हरेक रात नदीको मध्य भागमा उभिएर तपस्या गर्दा अँध्यारोमा केहीको पनि डर लाग्दैन ?
जीवनका ‘मनौषधी’
सोचेजस्तो हुन्न जीवन, सम्झेजस्तो हुन्न जीवन जस्तो भोग्यो उस्तै हुन्छ, देखेजस्तो हुन्न जीवन।
सामाजिक सुधारको वकालत
आगोका फूलहरू हुन्, आगोका फूलहरू होइनन् – यो ईश्वर वल्लभको आधा शताब्दीपहिले लेखिएको कविता कृतिको नाम हो ।
पृथ्वीनारायणको एकीकरण (अ)चेतना!
अहिलेका हाम्रा समस्या पृथ्वीनारायण शाहको एकीकरण–अचेतनाका कारण सिर्जना भएका होइनन्।
गन्तव्यहीन पाइला
नेपाली जनबोली भन्छ- काशी जानु, कुतीको बाटो। यस्तो लाग्छ, नेपालको राजनीतिमा अहिले यस्तै प्रयास भइरहेको छ। नेपालमा बसेर हामी बर्माको प्रजातान्त्रिक आन्दोलनका लागि आवाज उठाउँछौं। नेपाली मूलका भुटानी जनताको मानवअधिकारको वकालत गर्छौ। दक्षिण अफ्रिकाको वर्णभेदव
आशाको दियो कि जुनकिरी?
प्रधानमन्त्री बाबुराम भट्टराईले कुनै एक प्रसंगमा वर्तमान सरकारलाई 'आशाको दियो' भनेका छन्। नेपाली समाजमा आशाको दियोसम्बन्धी केही कहावत प्रचलित छन्। पुस्तौँदेखि समाजमा प्रचलित ती कहावतको सामयिक अर्थ र सन्दर्भ हुन्छन्। यहाँ केही त्यस्ता कथनहरू प्रस्तुत छन् :