एका बिहानै आउँछन् सागका भारीहरू

के भारी भन्नु  

बाँधिएका छन् परिबन्धमा

हाम्रै जीवनका परिधिझैं ।

सोलीमा बदाम बेच्छन्

या   आफ्नो दुखलाई साँघुरो पार्छन्

कागजको सोलीजस्तै

तर, दुख सोलीको मुखजस्तै बढ्दै जान्छ ।

मीठो बदाम

झुरुमझुरुम, कान्छी बदाम

व्यापारीको नाद छ

सोलीमा रातो माटो पोतेको बदामभन्दा  

डालोमा रहेको हातको डामबाट थाहा हुन्छ  

व्यापारको आम्दानी ।

लहरै उभिएका छन्

काफल, बदाम र सागका भारीहरू

देख्दा थोरै छ सामान

तर, ती मनभन्दा हजारै गुणा गहु्रँगा छन्  

छोरीको जामा, छोराको चप्पल

आफ्नै फरिया

बाउको जाँघे

सबै यसैले किन्नु छ ।

बिहानको सूर्योदयदेखि

सन्ध्याको लालिमासम्म

घोटेर पैतालाहरू

माटोसरिको हातले पुछेर निधारको पसिना

नाप्नु छ जीवनको गति

बिहान बिउँझिएर लाएको भोटो  

हरेक साँझ फुकाल्नुपर्छ बिछ्यौनाका लागि

डुंग गन्हाउँछ, मेरो जीवनको उत्तराद्र्धजस्तै

तर पनि किस्ताकिस्तामा

कटाउनु छ दुख

पर्खनु छ मृत्यु

आवेगमा गर्न मन लाग्छ  

सोलीको अन्त्य

बन्धनको मुक्ति

एउटा समाधिका लागि

यस्तो लाग्छ  

जहाँ जीवन नहोस्  

दुख नहोस । 

  खोटाङ । 

प्रकाशित: २७ माघ २०७७ ०६:३४ मंगलबार