जब  हुँइकिरहेथे

बिच सडकमा

कत्ति बेला पोखिएछ  

छरपस्ट भएर  

बदानामीको त्यो साँझ

मेरो आँखाकै अगाडि  

बेहिसाबबेहिसाब दुखेको म  

र मेरो बदनामीको उत्सव  

मनाइ रहेको त्यो साझ  

र एक थान भाडाका  

बकपत्र पेस गर्ने न्यायाधीशहरू ।

बेहिसाबबेहिसाब हेर्न थालेछु  

आँखै अगाडिको  

भिज्युललाइजेसन  

अचानक  

ठूलो गाडीको खलासीले  

गौसला ,चाबेल, बौद्ध, जोरपाटी  

जोरजोरले चिच्याउँदा

झसङ्ग भएर चलिरहेको मेरो  

स्कुटरको स्पीडमा पुग्दा आँखा  

ओ माइ गड  

मेरो आयुको हजारौ माइल  

बाटो तय भएजस्तै लाग्यो  

बत्तिएर पर पुगेको म  

बिस्तारै सतहमा रोकिए

पछाडिबाट  

अर्को चिच्यायो  गौशाला एयरपोर्ट  

सिनामंगल,  कोटेश्वर,  भक्तपुर ।

केही थान याद  

केही थान एक्लोपन  

केही थान आँसु  

र केही थान छटपटी मात्रै हैन  

मेरो आफ्नै आयु पनि पो बोकेर  

 दौडिरहेको रहेछु ।

जब बत्तिएर पर पुगे  

अपरिचित प्रश्न आयो  

के मर्न मन छ  

बाइकवालाको थियो ।

हरेक दिन ओहोरदोहोर गरिरहन्छु

त्यही प्रश्नपत्र बोकेर म  

घटाउँदा घटाउँदै स्पिड  

अझै जिउनु छ अरू धेरै

बाँच्नु छ अरू धेरै ।

बाँच्नु छ अरू धेरै  

प्रेमको बदलामा

दुश्मनी मल्नेहरूको खातिर

आफ्नो लागि त  

उहिले मरिसकेको थिए नि  

बस जिउँदो लास  

एयरपोर्टका भित्ताहरू  

उफ कत्ति उजाडउजाड  

गिज्याइरहे जस्तो लाग्छ घरीघरी  

यामहरूले मलाई  

या मैले यामहरूलाई ।

झस्किन्छु फेरि म  

त्यही अपरिचित प्रश्नसंग

के मर्न मन छ ।

प्रकाशित: ११ माघ २०७७ ०५:२० आइतबार