पूर्णिमा जी शाह  

हिजोआज म जहाँ पनि

कविता मात्र देख्छु ।

पट्यार लागेर हिँडिरहँदा,

मैले लगाएका जुताहरूलाई देखेर पनि

मस्तिष्कमा कविता घुमिरहन्छ ।

हरेक कामको भारी बिसाउँदा

उसले नै बोलाउन आउँछ घरिघरि

म भने कहिले उजाड मरूभूमिमा पुग्छु

जहाँ तेजिला रापका कणहरूले

मेरो भित्रभित्र पगाली

तपतप रगत मिसिएको

तेलको धारा बगाउँछ ।

मेरो सर्वाङ्ग निथु्रक्क भिजाउँछ

अनि म सम्झन्छु त्यतिबेला

मेरो एभरेस्टलाई ।

हो म सम्झन्छु एभरेस्टलाई ।

जहाँ त म कहिल्यै पुगेकी छैन

मेरो देशमा छ रे एभरेस्ट,

जसलाई हेर्न अनि अनुभव गर्न

हुलका हुल विदेशी पाहुना आउँछन् रे  

तर

पाहुनालाई सत्कार गर्न

पाहुनालाई बाटो देखाउन

मेरै पाइला पुगेको छैन ।

एभरेस्ट पुग्न त्यति सजिलो पनि छैन

जस्तो देखिन्छ टाढाबाट क्षितिज

अनि खिचिएको फोटो जस्तो ।

फेरि म,

कहिले  सागरको किनारमा पुग्छु

छालहरूसँंग खेल्छु ।

अनि बगरमा आएर

पिठ फर्काएर घाममा सेकाउँछु

एकाग्रताले बाँधेको मनमा

कविता आएर पोखिन खोज्छ

मेरो मस्तिष्कभरि ।

त्यतिबेला म

मेरै देशको नदीलाई सम्झन्छु

पहाडको खोल्साबाट निस्कने

खहरेलाई सम्झन्छु ।

त्रिशूलीमा मिसिएर

कोशी बन्दै विशाल भएर

सीमापारि ऊ काशी बनि बग्दै गरेको देख्दैछु।

प्रत्येक हप्ता

शरीरमा फुर्ती ल्याउन

हरियो वन हुँदै उकाली चढ्छु

भिरपहरा हुँदै

लामो पदयात्रा गर्छु ।

जहाँ अफ्ठ्यारा मार्ग पनि सजिलै लाग्छ मलाई

चराचुरीङ्गीहरूसँग मितेरी लाउँछु

जङ्गली वन्यजन्तु देख्छु

आफ्नो बाटो लाग्छु

सुगन्धित जडीबुटीलाई हातमा लिन्छु

त्यसको सुगन्ध लिएर

अगाडि बढ्छु ।

रमाएर अफ्ठ्यारो नमानी

म विदेशको प्रशंसा गर्छु

जहाँ म कर्म गर्छु ।

श्वास प्रश्वास तीव्र हुँदै

स्वाँस्वाँ गर्दै

माथिमाथि पुग्छु ।

प्रकृतिसँग घुलमिल भएर

आफूलाई स्वास्थ्य ठान्दछु ।

ऊ आएर कराउन थाल्छ

कानै वरिपरि

भन्न थाल्छ, हेर।

पर्वत कसरी पार गर्यौ तिमीले ?

क्षणभरमै,

उत्तर छ  तिमीसँग  

उल्टै प्रश्न गरिरहन्छ एकोहोरो

अनि मलाई वाक्क बनाउँछ ।

म भन्छु–

कवितामै उसलाई

पथहरू सरल छन्

कविताजस्तै ।

मार्ग जस्ता भएपनि

आखिर मान्छेले नै निर्माण गरेको हो ।

अफ्ठ्यारा मार्ग पनि सरल छन्

त्यसैले त पूर्व, पश्चिम, उत्तर, दक्षिण

जताततै एकैक्षणमा यात्रा गर्छु

कविता भन्ने गर्छ मलाई

बाहिर निकाल

म मस्तिष्कभित्र छु ।

जबसम्म निकाल्दैनौ तिमी

तबसम्म भमराझैँ

भुनभुन गर्दै तिमीलाई नै

सङ्गीत छोड्दै जान्छु ।

वाचा गर तिमी मलाई

म भन्ने गर्छु,

हुन्छ कविता म गर्छु वाचा

तिमीलाई निकालेर मात्र म मर्छु

तिमीभित्र म, एभरेस्टलाई राख्छु

त्रिशूली अनि चारकोसे झाडी

सबैलाई अटाएर एउटा सिमाना कोर्छु ।

जहाँ म, एभरेस्टजस्तै हाँसेर सधैं

मुस्कानले होली खेलाउँछु ।

प्रकाशित: २३ भाद्र २०७७ ०७:१९ मंगलबार