पुष्प अधिकारी अञ्जलि

मेरै छातीमा टेकेर

पहाड उभिन्छ

अनि भन्छ म अग्लिएँ र

मेरै छातीमा सुतेर

नदी निदाउँछ

अनि भन्छ

म अविराम बगिरहेँ ,

मेरै आँखाबाट

हिमशिखर पग्लिन्छ

अनि भन्छ म नदी भएँ ।

यस्तो लाग्छ

नदीको दुई किनारमा

उभिएको

समय न मेरो न उसको ।

कस्तो सपना

देखिरहेछ मान्छे

कस्तो यात्रा गरिरहेछु म

समयका आवेगहरूसँगै

पोखिएका

अनेक सपनाहरू

भयग्रस्त बाँचिरहेका छन् ,

आफू रित्तिएर खोक्रिएर

अँगालोभरिको घाम

हृदयभरिको जून

निस्फिक्री बाँडे अरूहरूलाई

निर्वार्सित भएर आफू

सम्पन्न बनाए अरूहरूलाई

तिनै सम्पन्नहरूले

आज विपन्न

बनाउँदै छन्

मेरा आँखाका अनमोल सपनाहरू  ।

कति आए समयका हुरीहरू

विश्वासको भरयाङ टेक्दै र गए ।

मेरा कलिला छातीहरूमा

डन्डीबियो खेल्दै

अफसोच ,

म रङ्गशालाजस्तै

चुपचाप निर्मम दुःखाइ खेप्दै

मैले ओढेको

मेरो आकाश हेरेर

म सपनाहरूको

चिहान बटुल्दै गएँ

मलाई के थाहा ,

मेरो जिन्दगीको धरातलमा टेकेर

कसैले

मेरो घाँटी अँठ्ठयाइरहेछ

लखेटिरहेछ मलाई

भयङ्कर तुफान बनेर

हररात आँउछन्

आँखाभरि सपनाहरू

र फुल्नै नपाई झर्छन

म तिनै झरेका सपनाहरू

बटुल्दै बिहान पर्खन्छु

तर विडम्बना

बिहान हुँदानहुँदै भत्किन्छन्

र च्यातिन्छन् मेरा सपनाहरू

 मबाट टाढा भएर जान्छन् मेरा

आँखाका असंख्य सपनाहरू।

प्रकाशित: २ भाद्र २०७७ ०९:०५ मंगलबार